Την περασμένη εβδομάδα γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης που εκτυλίχθηκε στις στήλες της «Αυγής» κατά του γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου και της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» για μια γελοιογραφία. Την ίδια στιγμή, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου μετέτρεπε την πολιτική αντιπαράθεση σε σόου ζητώντας βοήθεια, επειδή είχε «στριμωχτεί» από τις ανάσες των αστυνομικών, που κατόπιν εντολών δεν επέτρεπαν σε κανέναν την είσοδο στον χώρο του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Ο δε βουλευτής Δημήτρης Στρατούλης καλούσε τους παρευρισκομένους να μην ξεχάσουν ότι «η χούντα δεν έπεσε το ʼ73», αναπαράγοντας το σύνθημα «Δούρειο Ιππο» των δυνάμεων άρνησης του κοινοβουλευτισμού. Σύμφωνα με την «Αυγή» οι δημοσιογράφοι του λεγόμενου συστημικού Τύπου γράφουν μόνο κατόπιν «παραγγελίας» των δυνάμεων της διαπλοκής, των πετρελαιάδων, των εργολάβων κ.ο.κ. Για την πρώην καλή εφημερίδα - στην οποία έχουν πρωτοαρθρογραφήσει κατά καιρούς οι περισσότεροι απʼ όσους σήμερα λοιδορεί - όσοι βρίσκονται στα ΜΜΕ γράφουν γιατί τους βάζουν τα συμφέροντα να το κάνουν ή γιατί έχουν ίδια συμφέροντα να γράφουν με αυτόν τον τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο η εφημερίδα ενός κόμματος που είναι στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας αναπαράγει τον πυρήνα των απόψεων που πλημμυρίζουν τον βόθρο του βαθέος Διαδικτύου.
Η επίθεση κατά του Τύπου και η υποκατάσταση της πολιτικής από το σόου δεν είναι απλώς μια επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου και κατά της ανυπόκριτης πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι μια ευθεία επίθεση κατά του ορθού λόγου. Ο Γιάννης Πρετεντέρης είχε δίκιο όταν στη στήλη του στα «ΝΕΑ» στις 14 Νοεμβρίου έγραφε ότι αυτό που σήμερα αξίζει μεγαλύτερη ανάλυση είναι η υπαρκτή «ταύτιση ενός αριστερού και δεξιού ανορθολογισμού».
Οι ενέργειες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο Ραδιομέγαρο βρήκαν άξιους συμπαραστάτες στο πρόσωπο βουλευτών των ΑΝΕΛ και ιδίως της κυρίας Ραχήλ Μακρή. Οι δύο χώροι όμως φαίνεται να συμφωνούν και σε επίπεδο κορυφής για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ καταγγέλλουν αποκαλύπτοντας και αποκαλύπτουν καταγγέλλοντας διάφορα πραγματικά ή φανταστικά φαινόμενα, χωρίς να ενδιαφέρονται για την κριτική ανάλυση των εσωτερικών σχέσεων αυτών των φαινομένων. Ετσι και για τους δύο χώρους το κράτος και οι κοινωνίες είναι κατασκευές και όχι συμπυκνώσεις σχέσεων.
Οι δύο αυτοί χώροι δεν βλέπουν την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα ως ένα σύνολο δύσκολων σχέσεων που εμπεριέχει ταυτίσεις και αποκλίσεις συμφερόντων, τα οποία όμως στο πλαίσιο της δημοκρατίας λειτουργούν σε ένα πλαίσιο αναγκαίων συμβιβασμών. Γιʼ αυτούς πολιτική σημαίνει «πόλεμος κατά των συμφερόντων» και όχι προώθηση μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είτε αναδιανέμουν την ισχύ μεταξύ των ισχυρών και των αδυνάμων και επιβραβεύονται γιʼ αυτό εκλογικά, είτε δεν το κάνουν και καταποντίζονται.
Μεταξύ της οποιαδήποτε θεμιτής κριτικής στα ΜΜΕ ώς την αμφισβήτηση της ακεραιότητας των δημοσιογράφων και την επιχείρηση στοχοποίησης και εκφοβισμού τους, από την κριτική στον τρόπο που έκλεισε η ΕΡΤ ώς τη μετατροπή της πολιτικής σε σόου και κυρίως από την κριτική και αυτοκριτική προσέγγιση της πραγματικότητας στην αντίληψη που θέλει αυτή να είναι το έργο κάποιων λεσχών συνωμοσίας η απόσταση είναι χιλιάδες έτη.
Ας θυμηθούμε το «Ονομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Εκο. Εκεί ο μοναχός Χόρχε θέλει να κρύψει το χαμένο Δεύτερο Βιβλίο του Αριστοτέλη για το αστείο και το γέλιο, γιατί γιʼ αυτόν ο χριστιανός δεν πρέπει να γελά και να χαίρεται. Για την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά οι αριστεροί δεν πρέπει να σαρκάζονται και να αυτοσαρκάζονται, έχουν δικαίωμα μόνο να σαρκάζουν οι ίδιοι.
Η σημερινή ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά ακολουθεί τον δρόμο της «Αποκάλυψης» και όχι αυτόν του ορθολογισμού. Δυστυχώς, θέλει να κυβερνήσει και ανορθολογικά. Ο «αριστερός» Χόρχε είναι ο θεματοφύλακας του ανορθολογισμού, γιʼ αυτό ξεχνά ότι η αλήθεια που δεν αυτοσαρκάζεται είναι ψέμα.
ΥΓ: Ο κύριος Τσίπρας με την πρόσκλησή του προς αποστασία πρόσθεσε στον συνωμοσιολογικό ανορθολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ και μια ατομική αντιδημοκρατική νοοτροπία. Σπεύδοντας να εγγυηθεί ότι ο λαός θα ανταμείψει τους αποσκιρτήσαντες, παραλλάσσει την παλιά ρήση του Λουδοβίκου ΙΔʼ «το κράτος είμαι εγώ», στο «ο λαός είμαι εγώ».
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας, μέλος της συντακτικής επιτροπής της Μεταρρύθμισης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου