ΔΗΜΑΡ: Πέντε γράμματα, πέντε ερωτήσεις

Των Μυρσίνη Λιοναράκη, Γρηγόρη Καραγρηγορίου, www.metarithmisi.gr

Η Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα που κάποιοι επιλέξαμε να εμπλακούμε οργανωτικά για πρώτη φορά στη ζωή μας, στοιχηθήκαμε μαζί του και δώσαμε – ο καθένας με τον τρόπο του – αγώνα εντός και εκτός, βρίσκεται σήμερα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ως νέοι πολίτες που στήσαμε μαζί με τόσους άλλους τη ΔΗΜΑΡ από την πρώτη στιγμή, επιχειρούμε να κάνουμε τον δικό μας απολογισμό και να καταθέσουμε τη δική μας πρόταση όπως απαιτούν οι ανάγκες των καιρών αλλά και η ιστορική συνέχεια του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς. Μίας αριστεράς με τόλμη, σχέδιο, ευθύνη, ανοιχτούς ορίζοντες και κουλτούρα διαλόγου. Τολμάμε να πούμε δυσάρεστες αλήθειες, γιατί διεκδικούμε να βρούμε ευχάριστες αλήθειες.

Ερώτημα πρώτον: Τι έχει γίνει με τη ΔΗΜΑΡ;

Η ΔΗΜΑΡ μπήκε σε μία κυβέρνηση αφού κατέβηκε στις εκλογές με σύνθημα «εντολή για λύση». Βγήκε μετά από ένα χρόνο για την ΕΡΤ. Όχι για το μαύρο και τον απαράδεκτο χειρισμό. Άλλωστε μετά από αυτόν, συμμετείχε στις κυβερνητικές συσκέψεις και έφτασε μαζί με τους εταίρους σε μία περίπου συμφωνία. Μια συμφωνία όμως που λίγες ώρες μετά δεν έγινε αποδεκτή σε μια βιαστική συνεδρίαση οργάνων χωρίς ψηφοφορία και χωρίς νομιμοποίηση.

Η ΔΗΜΑΡ εγκατέλειψε μια πρωτοφανή και δυσανάλογη με το μέγεθος της  προσπάθεια όταν χρειαζόταν περισσότερο να πιέσει και να διεκδικήσει.  Σήμερα επιχειρεί, ενόψει συνεδρίου, απολογισμό. Και υποστηρίζει ότι «ορθώς μπήκαμε και ορθώς βγήκαμε». Ποιόν ωφέλησε αυτή η πολιτική; Τα ποσοστά πέφτουν και ουδείς τολμά αυτοκριτική. Ουδείς δεν ψάχνει τα λάθη και τις αιτίες. Το μόνο που ακούγεται είναι ότι φταίνε όσοι διαφωνούν κι όσοι επισημαίνουν την σύγχυση που επακολούθησε.  Και πιο πριν έφταιγαν ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος, εναλλάξ. Όταν κάποιος θεωρεί εαυτόν τέλειο και κάθε του κίνηση σωτήρια, φτάνει να ανακαλύπτει φανταστικούς εξωτερικούς εχθρούς και χάνει – τελικώς - κάθε κύρος.

Ερώτημα δεύτερον: Τι πιστεύει σήμερα η ΔΗΜΑΡ;

Η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται σε πολιτική σύγχυση. Επιλέγει συμμάχους με βάση το κριτήριο «Καταδικάζω τον Βενιζέλο από όπου και αν προέρχεται» και δεν πείθει ούτε τους εξ αριστερών, ούτε τους εκ δεξιών.

Σε επίπεδο ιδεών: Αρνείται αυτά για τα οποία πάλευε (βλέπε πρωτογενές πλεόνασμα και άλλες κυβερνητικές επιτυχίες) και παλεύει  για αυτούς που αρνιόταν να ικανοποιήσει (βλέπε υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις σε εκπροσώπους συντεχνιών τον τελευταίο καιρό). Σε επίπεδο προσώπων: Συμπορεύεται με αυτούς που πολέμησε και πολεμάει αυτούς με τους οποίους συμπορεύτηκε.

Σε επίπεδο τακτικής: Βιάζεται να απορρίψει την πρόταση για διάλογο μίας ομάδας διανοουμένων, υποστηρίζει με πάθος ότι αρνείται τους ηγεμονισμούς και συγχρόνως απαντά σε όλους «μόνο αν εσείς έρθετε προς τα εδώ θα μιλήσουμε».

Σε επίπεδο στόχων : Δεν θέλει εκλογές, παράλληλα καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ που δεν προκαλεί εκλογές και μιλάει σοβαρά για μια φενάκη με νέα κυβέρνηση από την ίδια εκλεγμένη Βουλή.  Ταυτόχρονα, βάζει στο τραπέζι – και ορθώς! – την απλή αναλογική ενισχύοντας έτσι την πολιτική κουλτούρα των συνεργασιών και την ίδια στιγμή δείχνει με κάθε τρόπο ότι θεωρεί εαυτόν κόμμα ανάδελφο.

Ερώτημα τρίτον: Τι έρχεται για τη ΔΗΜΑΡ;

Τον Μάιο του 2014 έρχονται διπλές εκλογές. Σε αυτές είναι προφανές ότι ένα κόμμα που παίζει δημοσκοπικά με το όριο του 3% δεν προχωρά ρούπι χωρίς συμμαχίες. Εκτός κι αν στόχος είναι η καθαρή γωνίτσα κι η καταγραφή. Αν όχι, οι επιλογές είναι συγκεκριμένες.

Ευρωεκλογές: Ο Σουλτς (τακτικός συνομιλητής του Φ. Κουβέλη μέχρι τώρα) ήταν ξεκάθαρος για το μήνυμα των συμμαχιών των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας που πρέπει να στηθούν σε όλη την Ευρώπη. Το κάλεσμα των 58 εξυπηρετεί αυτό ακριβώς το σχέδιο. Την ενισχυμένη παρουσία κεντροαριστερών φωνών στην Ευρώπη, τη διασύνδεσή τους στη φάση των διεργασιών για κοινό πρόγραμμα απέναντι στην κρίση, τη σύνταξη ενός προοδευτικού σχεδίου ανασυγκρότησης των χωρών του Νότου.

Αυτοδιοικητικές εκλογές: Τον δρόμο που πρώτη άνοιξε η ΔΗΜΑΡ με την προωθημένη πρόταση του Γ. Καμίνη, ήρθαν γρήγορα να συμπληρώσουν άλλοι δήμοι και σήμερα βρισκόμαστε για πρώτη φορά μπροστά σε ένα αυτοδιοικητικό, μεταρρυθμιστικό κίνημα από πέντε εξαιρετικούς δημάρχους. Οι ίδιοι έκαναν πράξη αυτό που οι κεντρικοί πολιτικοί παίκτες δεν τολμούν να κάνουν. Πολιτικά και διοικητικά, ιδεολογικά και πρακτικά.

Κατόπιν τούτων, ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσει η ΔΗΜΑΡ στις εκλογές, είναι στα μάτια των περισσοτέρων κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο.

Ερώτημα τέταρτον: Τι γίνεται μέσα στη ΔΗΜΑΡ;

Εντός του κομματικού στίβου η πόλωση είναι – δυστυχώς - τεράστια. Κάποιοι προτείνουν μία πολιτική, άλλοι επιχειρούν με παλαιοκομματικούς και ανήθικους συχνά τρόπους να αποδομήσουν όχι την πολιτική αλλά τους φορείς της, κάποιοι βρίσκουν γοητευτική την σύγχυση γιατί αν κι αναποτελεσματική, δεν δημιουργεί ρήξεις. Αυτή η εικόνα δεν τιμά, παρά προσβάλει τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Αυτά όμως είναι ζητήματα εσωκομματικά που δεν ενδιαφέρουν την κοινωνία.

300 μέλη του κόμματος, με αφορμή την πρόσκληση των 58, έστειλαν ένα διπλό μήνυμα προς την ηγεσία και την κοινωνία. Επισήμαναν ότι η «a priori απόρριψη αυτού του διαλόγου έρχεται σε αντίφαση με τις βασικές επιλογές της ΔΗΜΑΡ», μίλησαν για γόνιμη συζήτηση, για συνδιαμόρφωση πολιτικής και για στρατηγική συμμαχιών. Κάποια μέλη της ΔΗΜΑΡ μπαίνουν ήδη στις τοπικές επιτροπές πρωτοβουλίας των 58 τις οποίες η γραμμή των στελεχών προς τις οργανώσεις αντιμετωπίζει σαν «αντίπαλο σχέδιο» αν και ο πρόεδρος από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής το αρνείται κατηγορηματικά.

Ερώτημα πέμπτον: Τι πρέπει να κάνει η ΔΗΜΑΡ από αύριο;

Το να διαπιστώνεις και να καταγγέλλεις είναι πράγματι ένα βήμα. Με το ένα πόδι. Αν δεν κάνεις και το δεύτερο, απλώς πέφτεις χάνοντας την ισορροπία σου. Η ΔΗΜΑΡ πρέπει να μιλήσει ανοιχτά, να βρει την ταυτότητά της, να επαναφέρει τον καθαρό λόγο χωρίς αντιφάσεις και να κάνει τις επιλογές της. Πρέπει να πάψει την ομφαλοσκόπηση, να κοιτάξει έξω στον κανονικό κόσμο και να απαντήσει σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Γιατί κάνουμε πολιτική; Αν κάποιος πιστεύει ότι βρίσκεται σε ένα κόμμα για τη δική του (του ίδιου ή του κόμματος) επιβίωση και την όσο πιο ανώδυνη παραμονή στη θέση του, τότε θα λάβει και τις αντίστοιχες αποφάσεις. Αν όμως όλοι συμφωνούμε ότι πολιτική κάνουμε για την κοινωνία, για το δικό μας σήμερα και των παιδιών μας το αύριο, τότε οι απαντήσεις – αν και λίγο ζόρικες – είναι προφανείς. Και η ΔΗΜΑΡ, όπως με την συμμετοχή της στην κυβέρνηση απέδειξε ότι δεν φοβάται να αναλάβει ευθύνες για το καλό του συνόλου, έτσι και σήμερα πρέπει να διακρίνει από ποιον ρόλο, ποια θέση και με ποιους συμμάχους θα είναι πιο δυνατή η φωνή της, πιο ενισχυμένες οι παρεμβάσεις της και – τελικά – πιο πετυχημένο το αποτέλεσμα για τη χώρα.