Τα 'μαθες τα νέα Αλέκο;

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr

Οι  άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, είναι ένα από τα συνθήματα  του θολού μάγματος της κοινωνικής αντίστασης και της  άνευ ουδενός κόστους  επιδεικνυόμενης αλληλεγγύης, τα οποία αμφότερα συχνά οι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Οι εξεγέρσεις σπανίως, αν όχι καθόλου, οδηγούν σε καλύτερες μέρες σε σχέση με τις κακές μέρες που τις πυροδότησαν. Η εργασία, η  μόρφωση και η ευνομία μόνο οδηγούν στη βελτίωση της ζωής εκάστου αλλά και την κοινωνική ευημερία. Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο είναι χαρακτηριστικές των αυθόρμητων εξεγέρσεων που έχουν σαν μοναδικό «καύσιμο» την αγανάκτηση. Στην αρχή η εξέγερση κινήθηκε εναντίον του διεφθαρμένου και δεσποτικού καθεστώτος Μουμπάρακ...  Το πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της εξέγερσης στις εκλογές μεταφράστηκε στην άνοδο στην εξουσία του Μόρσι με τη στήριξη των Αδελφών Μουσουλμάνων, ενός κινήματος φανατικών ισλαμιστών με έντονο αντιδυτικό και αντικαπιταλιστικό χρώμα. Τα αίτια της εξέγερσης στην Αίγυπτο και σε άλλες χώρες της περιφέρειας αποδίδονται στην εκτίναξη των τιμών των βασικών τροφίμων στα ύψη  στα τέλη της περασμένης δεκαετίας. Ένα άλλο βασικό πρόβλημα της Αιγύπτου ήταν πως ο δημογραφικός δυναμισμός της κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες έφτασε να βγάζει τα τελευταία χρόνια περί τις 700-800.000 νέους το χρόνο στην αγορά εργασίας.

Προκειμένου να δημιουργεί τόσες νέες θέσεις εργασίας η αιγυπτιακή οικονομία χρειαζόταν να αναπτύσσεται τουλάχιστον με 6-7% ετησίως. Τα δυο παραπάνω δεδομένα δημιούργησαν μια ικανή ποσότητα εκρηκτικής πρώτης ύλης στην κοινωνία.

Η εξέγερση της πυροδότησε εκλογές που την οδήγησαν στην ανάδειξη των άκρων στην εξουσία. Τα άκρα είναι καλά να καταγγέλλουν και να συσπειρώνουν οριοθετώντας φανταστικούς εχθρούς, όχι να δίνουν λύσεις.

Ένα χρόνο μετά στην Αίγυπτο οι ισλαμιστές προσπαθούσαν να περιορίσουν τα κοσμικά στοιχεία της κοινωνίας, αλλά στην οικονομία δεν κατάφεραν να δώσουν λύσεις. Μοιραία άρχισαν να παρατηρούνται ελλείψεις τροφίμων και καυσίμων. Ο κόσμος εξεγέρθηκε και πάλι. Αυτή τη αφορά εναντίον των νικητών της τελευταίας εξέγερσης...

Η Αίγυπτος αυτή τη στιγμή είναι χωρισμένη στα δυο. Αν δεν καταφέρει ο στρατός να επιβάλλει την τάξη ανακαλύπτοντας ένα νέο Μουμπάρακ, κινδυνεύει με έναν εμφύλιο, μπροστά στον οποίο, αυτός στη Συρία θα μοιάζει με παιδικό πάρτι...

Αλήθεια, ο πολιτικός που ονειρευόταν την Πλατεία Συντάγματος την περίοδο των Ελλήνων αγανακτισμένων, σαν Πλατεία Ταχριρ της Αιγύπτου, και οι άλλοι που έτρεξαν να αγκαλιάσουν διάφορους αγανακτισμένους της πάνω και κάτω πλατείας, που ακριβώς περίμενε να οδηγήσει η εξέγερση στην Αίγυπτο;

Οι Έλληνες αριστεροί αν και από τους πλέον δογματικούς και οπισθοδρομικούς της Ευρώπης, τόσο από μαρξιστική σκοπιά όσο και λενινιστική είναι αναλφάβητοι. Αλλιώς, θα γνώριζαν για τη σημασία του κόμματος που είναι δομημένο σαν παραστρατιωτική οργάνωση  με αυστηρή πειθαρχία. Είναι η μοναδική συνεισφορά του Λένιν στην κοσμοθεωρία.

Σε περιόδους εξεγέρσεων και χάους μόνο ένα στρατιωτικά δομημένο κόμμα μπορεί να καταλάβει την εξουσία και να επιβληθεί. Μέσω του λενινιστικού μοντέλου του κόμματος οι κομμουνιστές  καταλάμβαναν την εξουσία και στη συνέχεια ονόμαζαν το πραξικόπημα επανάσταση.  Όποιος δεν διαθέτει τέτοιο κόμμα  και θελήσει να γίνει ο ίδιος δικτάτορας μέσω της επιδίωξης του χάους, είναι σαν να επιδιώκει την δικτατορία κάποιου άλλου, που διαθέτει το μηχανισμό.

Κατ’ αυτή την έννοια το να ζητάς, η Πλατεία Συντάγματος να γίνει πλατεία Ταχριρ, μαρτυρά την απόσταση της επαφής με την πραγματικότητα...

Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο επιβεβαιώνουν το κενό επαφής της αριστεράς με την πραγματικότητα, είτε πρόκειται για τον Αλέκο, είτε για τον Αλέξη είτε για την Αλέκα. Ήτοι, τους  Αλέκους γενικώς...