…Επιτέλους, μόνοι!

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, www.metarithmisi.gr/

Αφού χρειάστηκε ένας χρόνος κυβερνητικής συγκατοίκησης για να ανακαλύψουμε, ή καλύτερα να μας αποκαλύψει η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, ότι η ΝΔ είναι μια σκληρή δεξιά έως ακροδεξιά, τώρα, μετά από βαθυστόχαστες αναλύσεις και την αποχώρησή μας από το κυβερνητικό σχήμα, αποφανθήκαμε και για το ΠΑΣΟΚ ότι ανήκει πλέον στην κεντροδεξιά. Τηρουμένων των αναλογιών, αν μιλούσαμε για το γερμανικό πολιτικό τοπίο, θα λέγαμε πως όταν το SPD συγκυβερνά με την CDU είναι κεντροδεξιό κόμμα, εκμηδενίζοντας ιστορική διαδρομή και ιστορική συγκυρία. Τέτοιου είδους εκτιμήσεις εκφράζουν το παραδοσιακό μίσος της αριστεράς, ακόμα και της ανανεωτικής, προς τη σοσιαλδημοκρατία, υψώνοντας τείχη στις όποιες δυνατότητες σύγκλισης και συμπόρευσης. Η ΔΗΜΑΡ διαφαίνεται πως προσανατολίζεται να υιοθετήσει την εκτίμηση της ριζοσπαστικής αριστεράς περί δεξιάς διολίσθησης και προσχώρησης της σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό. Ταυτοχρόνως, στο ευρωπαϊκό πεδίο, παρόλο που εκκρεμεί κάποια συγκροτημένη εσωκομματική συζήτηση, διάχυτη παραμένει η εντύπωση ότι η ΔΗΜΑΡ επιθυμεί να ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πώς συμβιβάζεται η εκτίμηση περί κεντροδεξιού ΠΑΣΟΚ, με την ένταξη στην ίδια με αυτό ευρωπαϊκή οικογένεια;

Πολύ απλά, δεν θα συμβεί. Η όξυνση του ανταγωνισμού με το ΠΑΣΟΚ, το πιθανότερο είναι ότι θα το οδηγήσει στην υποβολή ισχυρού veto ως προς τη σχετική ένταξη της ΔΗΜΑΡ. Και η αφήγηση της ΔΗΜΑΡ θα ολοκληρωθεί κάπως έτσι: «Στην κυβέρνηση δεν μας θέλανε και εδώ δεν μας δέχονται». Τι απομένει; Πιθανότατα το γνώριμο και για πολλούς συγγενέστερο περιβάλλον του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ).

Και έτσι, μόνοι μας, αφού ξεμπερδέψαμε με το ΠΑΣΟΚ, μπορούμε απερίσπαστοι να επιδοθούμε στην ανασυγκρότηση του Τρίτου Πόλου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Ειρήσθω εν παρόδω, περί δημοκρατικού σοσιαλισμού ομιλεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επιμονή της ΔΗΜΑΡ στο δημοκρατικό σοσιαλισμό, δεν είναι καθόλου τυχαία. Δεν την απομακρύνει από το νήμα της κομμουνιστικής παράδοσης, όπως και αν αυτή μετεξελίχθηκε δια του ευρωκομμουνισμού και της ανανεωτικής αριστεράς. Υπογραμμίζει όμως έντονα και την αδυναμία της να απαλλαγεί από αγκυλώσεις, στερεότυπα και προκαταλήψεις, που την εμποδίζουν να συνδιαλλαγεί και να ανοιχτεί σε ισότιμο διάλογο με τις δυνάμεις του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Αντιλαμβάνεται τον τρίτο πόλο με κέντρο αποκλειστικά τον εαυτό της, ζητώντας από τους άλλους ένταξη ή συστράτευση με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό. Όμως η απόπειρα για την ανασυγκρότηση ενός τρίτου πόλου του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου και όχι αποκλειστικά του δημοκρατικού σοσιαλισμού, με δεδομένη την επικρατούσα πολυδιάσπαση, σε πρώτη φάση δεν θα μπορούσε παρά να είναι πολυκεντρική. Κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν θα ακύρωνε την αυτόνομη παρουσία και ύπαρξη της ΔΗΜΑΡ. Όμως, ο υπερδιογκωμένος φόβος, ως συνήθως, είναι ανασταλτικός για κάθε πρωτοβουλία.

Όταν από τις υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις, το «αριστερό DNA» αποκλείει κάθε ισότιμο διάλογο με τους προοδευτικούς φιλελεύθερους, επειδή τους θεωρεί αποκλειστικά νεοφιλελεύθερους, με το ΠΑΣΟΚ επειδή είναι κεντροδεξιό κόμμα, με φορείς και ομάδες που προήλθαν από το ΠΑΣΟΚ επειδή προέρχονται από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, κυρίως της περιόδου Σημίτη, τι απομένει; Γνωστή η απάντηση: «Θα απευθυνθούμε στον κόσμο με τη δύναμη των ιδεών μας και την πειστικότητα των προτάσεών μας και των επιχειρημάτων μας».

Μεγάλες αυταπάτες για όσους μέσα στη ΔΗΜΑΡ πιστεύουν κάτι τέτοιο. Οι προ δεκαετίας αντιστοίχως πορευόμενοι του ΣΥΝ, παρέπαιαν εντός - εκτός Βουλής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, μέχρι που συμμάχησαν με μικρές αλλά υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις, σε λάθος κατά τη γνώμη μας κατεύθυνση, και σήμερα είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Οι πιο ρεαλιστές και τακτικιστές της ΔΗΜΑΡ, που αντιλαμβάνονται και την πολιτική ως κόλπο, όλα αυτά τα χρησιμοποιούν ως ιδεολογικό ένδυμα. Τους ενδιαφέρει απλά και μόνο η επιβίωση και η αναπαραγωγή τους. Ως εκεί. Αυτό ξέρουν, αυτό μπορούν, αυτό αντέχουν. Γνωρίζουν ότι τα πλήθη δεν πρόκειται να συρρεύσουν για την ανασυγκρότηση του πόλου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Πόσους ενδιαφέρει άλλωστε; Αποκλείοντας ιδεολογικά και πρακτικά κάθε διάλογο με ό,τι υπαρκτό κινείται στον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό χώρο, αποκλείουν κατά βάση τον κίνδυνο διαμοιρασμού κύρους, προβολής και εξουσίας. Κάποιος λίγος κόσμος θα μας ψηφίσει, κάποια λίγα στελέχη από το «κεντροδεξιό» πλέον ΠΑΣΟΚ θα έλθουν και σ’ εμάς, κυρίως από τους «κοινωνιστές» της πρόσφατα αποχωρήσασας Αριστερής Πρωτοβουλίας. Δεν θα πάνε και όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια μικρή εκλογική πελατεία θα προσκομίσουν. Κάπως έτσι θα επιβιώσουμε, αν επιβιώσουμε. «Κάλλιο πρώτος στο χωριό σου, παρά δεύτερος στην πόλη.» Αυτή είναι η φιλοσοφία. Και αυτό που διαμορφώνεται δεν είναι παρά ένα μικρό κόμμα μπαλαντέρ, με σκληρή ρητορική ακόμα και προς τον ΣΥΡΙΖΑ για την ώρα, αλλά με εύκαμπτες αρχές και εύκολα σλάλομ για να συμμαχεί και να επιβιώνει, ανάλογα με τις περιστάσεις, μια συγκεκριμένη ηγετική ομάδα. Πολύ στενή οπτική και πολύ κατώτερη των περιστάσεων και των διακυβευμάτων.

Παρά τα λάθη και τις αμφιταλαντεύσεις, η ΔΗΜΑΡ παραμένει ο πιο συγκροτημένος και ελπιδοφόρος μεταρρυθμιστικός πολιτικός χώρος. Αντί για επιλογές που τον οδηγούν σε συρρίκνωση, να επιχειρήσουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα των μεγάλων πρωτοβουλιών και των καθημερινών πρακτικών, που θα επαναφέρουν τη ΔΗΜΑΡ σε τροχιά νεωτερικής εκσυγχρονιστικής μεταρρυθμιστικής δύναμης, γιατί αυτό έχει ανάγκη χρόνια τώρα η χώρα και όχι ένα πολιτικό σύστημα της πεπατημένης μικρής και μεγάλης πελατειακής και συντεχνιακής διαπλοκής, που αναπαράγει αδιέξοδα και αδιαφορεί για το πραγματικό δημόσιο συμφέρον.