Οι αντιστασιακοί

Της Σώτης Τριανταφύλλου, www.protagon.gr

Η εκτίμηση ότι η χώρα μας τελεί υπό δικτατορικό καθεστώς («χούντα», «Κατοχή») οδηγεί στην ένδυση πολλών δημιουργών, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και διασκεδαστών με τα χρώματα του αντιστασιακού. Συγγραφείς, τραγουδιστές, μέλη της νομενκλατούρας και ινδάλματα της λαϊκής ψυχαγωγίας εμφανίζονται ως μεγαλόστομοι επαναστάτες, πατριώτες και ανατροπείς: μετά από κάμποσα χρόνια λήθαργου και επιθετικού νεοπλουτισμού, δεβαριεσισμού και γραφειοκρατικής αριστεροσύνης, διάφοροι «επώνυμοι» κολακεύουν το κοινό τους πασχίζοντας να γίνουν συμπαθητικοί - άρα, να διατηρήσουν τη δημοτικότητα και, κυρίως, την εμπορικότητά τους. Άνθρωποι άσχετοι προς την πολιτική, μικροαστοί, βολεμένοι, αγράμματοι, εσωστρεφείς και εγωκεντρικοί, κάνουν οψίμως επίδειξη κοινωνικής συνείδησης - και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις γνωρίζουν επιτυχία και προσβλέπουν στην εξουσία, όσοι ενδιαφέρονται να αρέσουν, προσχωρούν στους επικείμενους νικητές. Δώστε στον λαό ό,τι θέλει, πείτε του ό,τι του αρέσει να ακούει. Εξάλλου, ποτέ δεν βλάπτει να τα έχουμε καλά με τους κυβερνώντες του εγγύς μέλλοντος, ειδικά όταν υπόσχονται νέα τάξη πραγμάτων: ίσως δοθούν καινούργιες ευκαιρίες σε καινούργιους συμβιβασίες. Αίφνης, εξαιτίας του Ίντερνετ που προσφέρει βήμα και απεριόριστο χώρο, όλοι έγιναν αρθρογράφοι.

Η δημοσιογραφία καταργείται ως επάγγελμα με συγκεκριμένα κριτήρια, σπουδές, εξάσκηση - επικρατεί η ιδέα ότι όλοι μπορούμε να γράφουμε αφού όλοι μπορούμε να μιλάμε. Η ελληνική γλώσσα εξευτελίζεται, το συντακτικό και η γραμματική εκπίπτουν θλιβερά - όσο για τη σκέψη, το κενό της εξηγεί το πώς φτάσαμε ως εδώ: στην ξένη επιτήρηση, στην επαιτεία και στην πτώχευση. Η λογόρροια, η αμετροέπεια, η συνθηματολογία, η προφορική και γραπτή ανοησία χρησιμοποιούνται για επαγγελματικούς σκοπούς: οι τοπικοί celebrities επιδιώκουν τον θόρυβο των εκστατικών εγκωμίων, τη θετική κρίση του πλήθους - και για να το πετύχουν μεταμορφώνονται σε ενεργούς πολίτες ή σε ερασιτέχνες πολιτικάντηδες ενώ, στην πραγματικότητα, δεν έχουν ιδέα για τίποτα και σκασίλα τους για όλα.

Η κατάσταση στη χώρα μας είναι δυσάρεστη και ευθυνόμαστε όλοι, μολονότι, όπως επαναλαμβάνουμε συχνά, δεν ευθυνόμαστε στον ίδιο βαθμό. Με το να χαϊδεύουμε τα αυτιά του κοινού, να προσεταιριζόμαστε αδιακρίτως τη νεολαία, να δείχνουμε δήθεν κατανόηση για τα αντικοινωνικά φαινόμενα (τρομοκρατία, βία κάθε είδους, έξαλλο αντιγερμανισμό, αριστεροδεξιό εθνικισμό), να αθωώνουμε τους πολίτες μόνο και μόνο επειδή περνούν άσχημα, διαιωνίζουμε την ανευθυνότητα και την έλλειψη ήθους που μας διακρίνουν. Επιπροσθέτως, μέσω αυτού του αναίσχυντου οπορτουνισμού, επαναλαμβάνονται, μονότονα, οι ίδιες και οι ίδιες στείρες ιδέες που γέννησαν τέρατα - όσο για τους τζάμπα μάγκες της εγχώριας κουλτούρας γνωρίζουν μια λειψή, μίζερη, δανεική λαϊκή επιτυχία.