Αρκετά με το καλαμπούρι των «προβοκατόρων».

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 17.2.12

Προχθές κάηκε η Αθήνα και είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο ότι θα ξανακαεί. Με την πρώτη ευκαιρία. Όταν η «οργή» των συγκεκριμένων ατόμων βρει τη νομιμοποιητική της εκδοχή. Πράγμα καθόλου σπάνιο τους καιρούς που ζούμε. Όχι δηλαδή ότι ήταν δυσκολότερο τα προηγούμενα χρόνια. Εξ άλλου δεν πέρασαν πολλά από τον Μάιο του 2010 με τους συγγενείς των θυμάτων της Marfin να περιμένουν ακόμη απάντηση για το πώς και το γιατί του χαμού των δικών τους. Για να μην προχωρήσουμε ανάποδα στην πρόσφατη ιστορία του τόπου όπου οι Δεκέμβρηδες, οι Νοέμβρηδες, οι Μάηδες και πάει λέγοντας έχουν να μας διηγηθούν πολλά για τους «θυμωμένους» συμπολίτες μας, νεαρούς συνήθως, που με «οργανωμένο αυθορμητισμό», κατορθώνουν να μετατρέπουν σε συντρίμμια τις, όποιες απέμειναν, ψευδαισθήσεις μας ότι ζούμε σε συντεταγμένη δημοκρατικά πολιτεία.

Μια πολιτεία-οπερέτα όπου επικρατεί ένα σύστημα τροφός και υποκινητής κάθε διαφθοράς και ανομίας που, τι πιο φυσικό, καταλήγει στη βία και τη βαρβαρότητα όπως αυτές των τελευταίων ημερών. Και βεβαίως δεν αναφέρομαι μόνο στο κράτος του οποίου η διαρκής και αβυσσαλέα ανικανότητα ευθύνεται πρωτίστως για την επιεικώς τριτοκοσμική εικόνα της χώρας μας που εξακολουθεί να θέλει να λογίζεται ως μέλος της Ευρωπαϊκής παιδείας και παράδοσης. Αναφέρομαι και στο πολιτικό σύστημα που περιλαμβάνει τα κόμματα, τα Μ.Μ.Ε., τη δικαιοσύνη, τα συνδικάτα κτλ. Που ένα μέρος του, και συγκεκριμένα η «αριστερά της ανευθυνότητας», υποθάλπει, όταν δεν συντηρεί και ενισχύει, βίαιες συμπεριφορές, ανεξαρτήτως των ψευδώνυμων «της ανυπακοής» ή « της αντεπίθεσης» που τις προσδίδει. Βεβαίως όταν το εγχείρημα ξεφεύγει απ’ τους στόχους της και ξεπερνά τους αδιαμφισβήτητους κανόνες της δημοκρατίας και της κοινωνικής αντοχής, τότε υιοθετεί, εν χορδαίς και οργάνοις, το αποκρουστικό αλλά τόσο Ελληνικό επιχείρημα: «φταίνε κάποιοι άλλοι». Οι εκ παραδόσεως αντίπαλοι μας που είναι οι κακοί. Και έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα που, διαχρονικά, είναι το μοτίβο του νανουρίσματος αυτής της αριστεράς του λαϊκισμού και των απλουστεύσεων. «Τα έκτροπα, (αλήθεια γιατί όχι τα εγκλήματα), τα κάνουν προβοκάτορες». «Πίσω από τους κουκουλοφόρους κρύβονται παρακρατικοί, (ποιού κράτους;), που θέλουν να συκοφαντήσουν το λαϊκό κίνημα».

Όμως αυτή η πλάκα πρέπει, επί τέλους να σταματήσει. Γιατί πλέον δεν μπορεί, και δεν πρέπει να γίνεται πιστευτή. Πριν τα χρόνια της χούντας, σε συνθήκες άκρας τρομοκρατίας και με τα Μακρονήσια στο βάθος του ορίζοντα, το παρακράτος που είχε λόγω ύπαρξης, ξεσκεπάζονταν κόντρα στη θέληση των κυβερνόντων. Συχνά είχε ονοματεπώνυμο και κάποτε, όταν συλλαμβάνονταν επ’ αυτοφώρω απ’ τα θύματα του, καλούνταν να απολογηθεί. Σήμερα, μετά από σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης δεν υπάρχει ούτε ένας προβοκάτορας ή παρακρατικός να έχει παραπεμφεί στη δικαιοσύνη. Η φωτογραφίες στο διαδίκτυο που δείχνουν κουκουλοφόρους να συνομιλούν με ματατζίδες, όταν δεν είναι αποτέλεσμα κακής δουλειάς του fotoshop, δεν αποδεικνύουν παρά το προφανές. Ότι η αστυνομία έχει δικούς της στις τάξεις «των κακών» όπως απανταχού της γης, για να μπορεί να ελέγχει τη δράση τους. Στην εύλογη ερώτηση «τότε γιατί δεν τους διαλύει, (γιατί για συλλήψεις δεν γίνεται λόγος), η πιθανότερη απάντηση είναι «γιατί είναι ανίκανη να δράσει σε μεγάλη κλίμακα». Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι «κάθε έγκλημα πρέπει να έχει και το κίνητρο του» και το κίνητρο στην περίπτωση των «ταραξιών» είναι να τρομοκρατήσουν τη μεσαία τάξη (τους νοικοκυραίους) και να τη στρέψουν προς την κομματική συντήρηση». Ούτε αυτό όμως μοιάζει να είναι πειστικό επιχείρημα. Όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις, (του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.), είχαν απώλειες από τις δράσεις των απροσάρμοστων, (έτσι τους λέω εγώ). Οι μόνοι που αποκόμιζαν πολιτικά οφέλη ήταν οι φασίστες της «χρυσής αυγής», πράγμα που αναγκαστικά οδηγεί στο συμπέρασμα, με βάση τα παραπάνω, ότι ουσιαστικός στόχος των κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα είναι να την παραδώσουν στην ακροδεξιά!!

Επειδή λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, τίποτε απ’ όλα αυτά που η «αριστερά της ανευθυνότητας» ισχυρίζεται δεν ισχύει, καιρός είναι το πολιτικό σύστημα στην ολότητα του, να αναλάβει τις ευθύνες του. Κόμματα, οργανώσεις, Μ.Μ.Ε., συνδικάτα ακόμη και απλοί πολίτες να σταθούν, επιτέλους, ενωμένοι απέναντι στους «επαναστάτες», (έστω και αν είναι κατά φαντασίαν). Γιατί, υπό μίαν έννοια, περί «επαναστατών» πρόκειται. Διαφωνούν με όλους τους άλλους που ζουν σ’ αυτόν τον τόπο και φαντασιώνονται ένα άλλο σύστημα με αρχές και κανόνες δικής τους επιλογής ή και ευρεσιτεχνίας. Το οποίο για να επιβάλλουν δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και ακραία βία. Πράγμα που βοηθιέται από την ανοχή της κοινωνίας η οποία αδυνατεί να διακρίνει την καταστροφή καθώς το σύννεφο της δικαιολογημένης οργής την εμποδίζει. Μια καταστροφή ζωοφόρο, κατά τους ζηλωτές της, που « θα γεννήσει την νέα κοινωνία» της απροσδιόριστης και νεφελώδους τάξης. Αυτής που, αλλοίμονο, μόνο αταξία, συγκρούσεις και πόνο μπορεί να εγγυηθεί.

Ας μην αδιαφορήσουμε ξανά για το «περιθωριακό», ακόμη για πολλούς, φαινόμενο. Δεν πρόκειται πλέον για κάτι τέτοιο. Πρόκειται για κίνδυνο τόσο σοβαρό που αγγίζει τα όρια του υπαρξιακού. Ιδιαίτερα τώρα που η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας τον παροξύνει. Αν σταθούμε απέναντι του ίσως αποδείξουμε ότι δεν έχουμε απολέσει και τα τελευταία ζωτικά αντανακλαστικά μας ως κοινωνία.