Του Δημήτρη Σεβαστάκη, Αυγή, 26.2.12
Μήπως δεν επιτρέπεται η αριστερά να ενοχοποιεί το «λαϊκό αίσθημα»; Ή μήπως τα προβλήματα της λαϊκής διαφθοράς, της life style βίας, των συνδικαλιστικών καπέλων, της πλέμπας που κατέκαψε τη χώρα, είναι προβλήματα έξω από την αριστερή κριτική ιδιόλεκτο; Ή μήπως πρέπει να γίνει ησυχία, να μην ενοχοποιηθεί κανείς για να μη διαταραχθεί το νέο βολικό αφήγημα; Οι άνθρωποι στην κρίση ξαναγίνονται αυτό που ήταν, που δεν τους άφηνε ο Μύκονος εκδότης να συνειδητοποιήσουν: Αριστεροί, απλώς χωρίς ταξική συνείδηση. Τί θεολογικό σκεύασμα η θεωρία των παραπλανημένων!
Κλείνουν 25 ερευνητικά κέντρα. Ιστοσελίδες ελεύθερης αναγνωστικής πρόσβασης επίσης κλείνουν. Διαλύονται τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, οι πράξεις. Σφίγγει ο κλοιός γύρω από εφημερίδες. Η δύσπεπτη πολιτική ηγεμονία έχει ένα διάχυτο άγχος ελέγχου και κατάπτωσης του Διαδικτύου, του λόγου, της κριτικής αιτίας, της παραγωγικής αμφιβολίας, του νοημένου κειμένου.
Τελειώνει η σκέψη; Με μέριμνα και νομική επιμέλεια απαλλοτριώνεται το τεκμήριο, η μορφωμένη εγρήγορση, το έκτακτο νόημα. Το νέο Μνημόνιο απορυθμίζει τη μνήμη. Σαν να υπομνηματίζει μια συλλογική αμνημοσύνη. Μια αποφασιστική αποκόλληση από το γνωστικό αγαθό, από τη συνείδηση των πραγμάτων.Έρχεται στη θεσμική επιφάνεια αυτό που παρήγαγε ο βίαιος νεοπλουτισμός μιας αντιδραστικής και σκοταδιστικής εναλλακτικότητας. Θα μπορούσε να συμπυκνωθεί: Καμιά ενοχή δεν πρέπει να αισθάνεται ο ηλίθιος. Χαρούμενο σώμα, κατάφαση, θετική ενέργεια, τότε. Ή πειθαρχία, ανόητος φόβος, τρέμουλο, τώρα. Σαν να είναι το Μνημόνιο η επικύρωση και η κορύφωση αυτής της συμμετρικής κοσμοθέασης. Σαν να ήρθε στη θεσμική επιφάνεια η παχύρρευστη και σε μεγάλο βαθμό ιδιοτελής μάζα που φορούσε στραβοπατημένα Γκούτσι, ψήφιζε Γιώργο Παπανδρέου και cazual δεξιά - ανάλογα. Αυτή που δημιουργήθηκε από τις ελληνικές “Bild” ή “Sun”. Σαν να θεσμοποιείται η αισθητική της ως πολιτική συνθήκη αυτή τη φορά. Όχι να εξυφαίνεται, όπως με τα glossy σκουπίδια περιοδικά, αλλά να θεσμοποιείται, να συνταγματοποιείται. Η «αναποφάσιστη» μάζα που ρύθμιζε τις εκλογικές νίκες, η μάζα που ανέμενε και σε έναν βαθμό έπαιρνε αδηφάγα από το πολιτικό σύστημα. Πού τρύπωσε στις δημοσκοπήσεις; Πού στέκεται κρυμμένη; Κρατά την αναπνοή της μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα; Μέχρι να συνέλθει πάλι το ενδιάμεσο (και πανίσχυρο) κόμμα του λαϊκού τάματος; Το εκπληρωτικό κόμμα όλων των φαντασιώσεων;
Μήπως δεν επιτρέπεται η αριστερά να ενοχοποιεί το «λαϊκό αίσθημα»; Ή μήπως τα προβλήματα της λαϊκής διαφθοράς, της life style βίας, των συνδικαλιστικών καπέλων, της πλέμπας που κατέκαψε τη χώρα, είναι προβλήματα έξω από την αριστερή κριτική ιδιόλεκτο; Ή μήπως πρέπει να γίνει ησυχία, να μην ενοχοποιηθεί κανείς για να μη διαταραχθεί το νέο βολικό αφήγημα; Οι άνθρωποι στην κρίση ξαναγίνονται αυτό που ήταν, που δεν τους άφηνε ο Μύκονος εκδότης να συνειδητοποιήσουν: Αριστεροί, απλώς χωρίς ταξική συνείδηση. Τί θεολογικό σκεύασμα η θεωρία των παραπλανημένων!
Οι ερμηνείες για τη ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος, για τις μετατοπίσεις μέσα στους δημοσκοπικούς ανακαθορισμούς, είναι φλούδα. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν κινήσεις -στο βάθος- πολιτικά άκαμπτες. Δείχνουν μια πηχτή ποιότητα από καθηλώσεις. Διαμαρτυρίες συμμετρικές με τις προγενέστερες εντάξεις. Οι πολίτες και κυρίως η κρίσιμη και -πάντα- ρευστή μάζα λαμβάνει τις νέες θέσεις, κάνει τις πολιτικές συνάψεις στο υπόγειο, και απλώς αποενοχοποιείται μετακινούμενη σε πιο αριστερά και άφθαρτα σχήματα. Από αυτό που χθες τους διόρισε, τους επιβεβαίωσε, τους τακτοποίησε σε αυτό που πιθανόν θα τους λύσει την ενοχική εκκρεμότητα. Η μάζα των αναποφάσιστων ή «επισκεπτών» είναι η μάζα που εγκαταλείπει τον ευεργέτη, είναι η συνένοχη μάζα του πολιτιστικού αφανισμού, είναι τα στραβοπατημένα Γκούτσι με ακτιβιστικές εισπνοές αλόα. Είναι οι ίδιοι που χόρευαν επί χούντας στις εσπερίδες φιλάνθρωπων «κυριών και δεσποινίδων», οι ίδιοι που πλειοδοτούσαν σε καραμανλισμό επί Καραμανλή, σε παπανδρεϊσμό επί Αντρέα, σε εκσυγχρονισμό επί Σημίτη, σε μεταρρυθμισμό επί Γιώργου.
Δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να υπερθεματίσουν σε αντιιμπεριαλισμό επί Αλέκας, σε εξεγερσιακότητα επί Αλέξη, σε νουνεχή επιφυλακτικότητα επί Φώτη. Είναι οι ίδιοι που διαβάλλουν στον προϊστάμενο τον συνάδελφο, που καρφώνουν στον κομματικό γραμματέα τον αντίπαλο και που δεν τους χαλάει να κλείσουν τα ερευνητικά κέντρα αφού δεν «συνδέονται με την αγορά». Αρκεί να μην κλείσει η μπίζνα του έξυπνα ανένταχτου εαυτού τους. Είναι οι ίδιοι δε που πάντα τους συγχωρούσε η αριστερά ή ακόμα χειρότερα που πάντα τους απευθυνόταν και τους πίστευε και κολακευόταν όταν ως «νέα στρώματα» την πλησίαζαν. Η ουδέτερη, άηχη, άνευρη και δυστυχώς άκληρη αριστερά. Νομιμοποιούν τις καταπατήσεις τους και μετακινούνται καταπατητικά στις δημοσκοπήσεις, σπάνια όμως στις εκλογές. Είναι αυτοί που θα τρομοκρατηθούν πρόθυμα στο αυριανό εκλογικό τέχνασμα: αριστερά και δραχμή ή μνημόνια κόμματα και σωτηρία;
* Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, επ. καθηγητής ΕΜΠ
dsevastakis@arch.ntua.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου