Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 15.1.12
Είναι προφανές ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις, στη σημερινή συγκυρία, καλούνται όχι μόνον να λειτουργήσουν αλλά και να δημιουργήσουν κάτω από συνθήκες ιδιαίτερα αντίξοες. Δεν πρόκειται απλά για την ανάγκη υπέρβασης μιας κρίσης. Ουσιαστικά υποχρεούνται να συμβάλουν στη διευθέτηση ενός χάους. Ενός χάους που παροξύνεται καθώς το παγκόσμιο επιχειρηματικό τοπίο, και όχι μόνον, πλήττεται από τυφώνες πολλών μποφόρ με τις συνέπειες της πιθανής καταστροφής απολύτως ορατές. Το φαινόμενο, πανθομολογείται, δεν έχει προηγούμενο. Η Ελλάδα βιώνει προβλήματα πρωτοφανή στην πρόσφατη ιστορία του τόπου και ο επιχειρηματικός κόσμος, ως μία από τις πλέον σημαντικές παραμέτρους της δημιουργίας και της λύσης των προβλημάτων αυτών, υποχρεούται να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κι εδώ η ανάγκη της εφευρετικότητας, της τόλμης, της κοινωνικής ευαισθησίας και του πατριωτισμού, στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν και την επιχειρηματική κοινότητα του τόπου, οφείλουν να αναδειχτούν και να παίξουν ένα κυρίαρχο ρόλο.
Με τρόπο καινοτόμο και αντισυμβατικό. Πέρα από τις δοσμένες τεχνοκρατικές και αγοραίες αλήθειες που, πιστεύω ότι, ως ένα σημείο είναι ξεπερασμένες από την πρωτόγνωρη πραγματικότητα.
Στους χρόνους που ζούμε ο άνθρωπος, ως εργαζόμενος, δεν μπορεί να αποτελεί μαθηματικό δεδομένο προς καταγραφή στους ισολογισμούς και τα αποτελέσματα χρήσεως. Η αντιμετώπιση του ως μία ολότητα ασύμβατη με αριθμούς και στατιστικά στοιχεία είναι πλέον αδήριτη ανάγκη.
Οι λογιστικοί κανόνες θα πρέπει να παραμερισθούν σε εποχές όπως η σημερινή γιατί η εφαρμογή τους από τις επιχειρήσεις πλήττει περισσότερο τις ίδιες. (P. Kotler & J. Caslione. «Χάος. Οι επιχειρήσεις στην εποχή των αναταράξεων»).
Η Συναισθηματική Νοημοσύνη, ( E.Q. = η ικανότητα να κατανοεί και να ελέγχει κανείς τα συναισθήματα του όπως και των ανθρώπων γύρω του D. Goleman), καθίσταται στις εποχές κρίσεων, συνθήκη απολύτως αναγκαία για το ξεπέρασμα και την ανατροπή τους.
Οι «ιδιοφυείς ανόητοι» ηγέτες, αυτοί με υψηλό I.Q. αλλά με αδυναμία να «κατανοήσουν, να συναισθανθούν και να συμπάσχουν» με τον περίγυρο τους είναι κατώτεροι των περιστάσεων και θα αποτελέσουν πρόβλημα τόσο για τους ίδιους και τις επιχειρήσεις τους όσο και για το κοινωνικό σύνολο.
Οι άνθρωποι παραμένουν πάντα το παραγωγικότερο κεφάλαιο κάθε τομέα δράσης. Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να αντιμετωπιστούν ως μια «επένδυση» με βάθος ορίζοντα, μια συνιστώσα δικαίωσης και επιτυχίας που πρέπει να γίνει σεβαστή στο σύνολο της.
«Οι απολύσεις χωρίς εξαντλητικό προβληματισμό και με κυρίαρχη επιδίωξη την μείωση του κόστους, αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα». (P. Kotler)
Σε εποχές σεισμικών αναταράξεων είναι απολύτως αναγκαίοι οι μακροχρόνιοι σχεδιασμοί. Η Ελληνική πρακτική του «πως θα κλείσει το τρίμηνο, άντε στην καλύτερη περίπτωση ο χρόνος» θα πρέπει να αποτελέσει παρωχημένο παρελθόν. Μόνο αυτοί που θα τολμήσουν να δουν το επιχειρηματικό τους αύριο απεγκλωβισμένο από τα στενά όρια του χρόνου, αυτοί που θα επενδύσουν μέρος των κερδών της εποχής της ευμάρειας, μπορούν να ελπίζουν στη λύση του εφιαλτικού προβλήματος. Του δικού τους και της χώρας.
Γιατί σήμερα, στη συγκυρία του χάους, η βιωσιμότητα είναι το ζητούμενο. Τα κέρδη μπορούν να περιμένουν.
Η άποψη των A Smith και M. Fridman που ισχυρίζεται ότι ο ρόλος των επιχειρήσεων εξαντλείται στην προσπάθεια τους να λειτουργούν προς όφελος των εργαζομένων σ’ αυτές και των μετόχων τους, μοιάζει να εξαντλεί την πειστικότητα της μαζί με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που τις συνοδεύει.
Σύγχρονες προσεγγίσεις του ρόλου και της λειτουργίας των επιχειρήσεων, όπως η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη Ε.Κ.Ε., (A. Carroll και άλλοι) αναδύονται διεκδικώντας να αποκτήσουν το ουσιαστικό τους περιεχόμενο.
Ακόμη και η λογική, στο πλαίσιο της μέχρι τώρα Ε.Κ.Ε., της «χορηγίας» των εταιριών προς συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες που συνδέονται, συχνά, με τα στενά οικονομικά τους ενδιαφέροντα, είναι ξεπερασμένη.
Σήμερα η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, ως δράση και παρέμβαση των επιχειρήσεων στο κοινωνικό γίγνεσθαι, παραπέμπει στην ανάγκη η πρόοδος και ανάπτυξη της επιχείρησης να συνιστά ή ακόμη και να προϋποθέτει την πρόοδο και ανάπτυξη του συνόλου της κοινωνίας. Κατά συνέπεια ο «παραδοσιακός» Έλληνας επιχειρηματίας της διαπλοκής και του εύκολου και σύντομου κέρδους πρέπει να καταλάβει (ή να υποχρεωθεί να καταλάβει) ότι δεν έχει θέση στην τόσο επιδιωκόμενη όσο και ευκταία αναδιάταξη αυτής της χώρας. Το παιχνίδι πλέον θα παιχτεί, και στο χώρο των επιχειρήσεων, από αυτούς που αισθάνονται, κατανοούν, τολμούν και είναι έτοιμοι να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα τού «εγώ» τους για την προκοπή του ταλαιπωρημένου «εμείς», για την προκοπή της Ελλάδας.
Γιατί ο εξορκισμός της αντίληψης του «κέρδους αμαρτία» σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει τον εξαγνισμό της και μάλιστα άνευ όρων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου