Του Αντώνη Τριφύλλη, ΝΕΑ, 17.1.12
Μια εικόνα με κυνηγάει από την έναρξη της περιπέτειας της χώρας μας. Πριν από τις εκλογές του 2009 σε μια τράπεζα, ενώ συναλλασσόμουν με νεαρό υπάλληλο μιλούσα στο κινητό με φίλο για τα επερχόμενα δεινά στη χώρα μας και χρησιμοποίησα τη λέξη «πτώχευση». Ο νέος κατέβασε το μολύβι και με κοίταζε παγωμένος. «Την είδα», μου είπε, «την πτώχευση». Είχε πάει εκδρομή στην Ουγγαρία, είπε, και είδε κλειστά μαγαζιά με κατεβασμένα σκονισμένα ρολά, λογαριασμούς στην είσοδο, σιωπή και λιγοστό φωτισμό... Από τότε, συχνά επανέρχεται στη μνήμη μου η έντονη εικόνα της δυστυχίας που μου έδωσε ο τραπεζικός. Τώρα, προσαρμοσμένη στην πραγματικότητα της Αθήνας. Ο κ. Ορμπάν είναι Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας. Πριν από ενάμιση χρόνο κέρδισε τις εκλογές με έντονο αντιμνημονιακό πολιτικό λόγο, μια και η Ουγγαρία, έχοντας προσφύγει στον τότε μηχανισμό διάσωσης ως υποψήφια για πτώχευση χώρα, στηρίχτηκε από το δίδυμο ΕΕ - ΔΝΤ πολύ πριν έρθει η σειρά των μηχανισμών διάσωσης με το ίδιο σχήμα για τις χώρες της ευρωζώνης. Μαζί με τα απαραίτητα δάνεια ήρθαν και οι δεσμεύσεις των «τελευταίων δανειστών», που πήγαζαν από τις αρχές λειτουργίας του ΔΝΤ: λιτότητα, δηλαδή, περιορισμός ελλειμμάτων, διαρθρωτικές αλλαγές και ανά τρίμηνο αγχωτικοί και σκληροί έλεγχοι. Ο κ. Ορμπάν, καταγγέλλοντας την τρόικα, κατέβηκε στις εκλογές με ατζέντα εξόδου από τη διεθνή εποπτεία και το σύνθημα «να πληρώσουν οι έχοντες»,
οι τράπεζες δηλαδή και όχι οι συνταξιούχοι. Κατά σύμπτωση, οι ουγγρικές τράπεζες ελέγχονταν από τις αυστριακές. Οι εν λόγω εκλογές ήταν κάτι σαν δημοψήφισμα. Τη στιγμή της συντριπτικής νίκης του συντηρητικού κόμματος, στα ταμεία του ουγγρικού κράτους υπήρχαν συναλλαγματικά αποθέματα, που είχαν σχηματιστεί από την «ανάλγητη» και «ξενόδουλη» σοσιαλιστική κυβέρνηση, αρκετά για τις πληρωμές των δανείων για έναν χρόνο. Ο ευτυχής και δημοφιλής Πρωθυπουργός εξεδίωξε άκομψα την τρόικα και επέβαλε σκληρά φορολογικά μέτρα, και άλλα, στις τράπεζες, διέκοψε τις διαρθρωτικές αλλαγές, περιόρισε την ελευθερία του Τύπου, την ανεξαρτησία της Κεντρικής Τράπεζας κ.λπ. Ωστόσο η οικονομία συνέχισε την υφεσιακή πορεία της, τα συναλλαγματικά αποθέματα εξατμίστηκαν, τα ομόλογα χαρακτηρίστηκαν σκουπίδια και οι μισθοί και οι συντάξεις, με συνεχώς υποτιμώμενο το φιορίνι, σε λίγο δεν θα μπορούν να πληρωθούν. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε ή μπορείτε να τα φανταστείτε. Επειγόντως ζητήθηκε η επανέναρξη συνομιλιών με τους δανειστές για συνέχιση της δανειοδότησης του υπερήφανου Πρωθυπουργού, για να μην πτωχεύσει στα χέρια του η όμορφη χώρα. Ο υπουργός Οικονομίας έκανε μια θεαματική κωλοτούμπα δηλώνοντας ότι οι συνομιλίες θα γίνουν χωρίς όρους και κόκκινες γραμμές το ταχύτερο δυνατόν, μπας και προλάβει να πληρώσει κανένα μισθό. Οι δυνάστες δανειστές όμως ζητάνε ο εξευτελισμός να είναι τέλειος. Να επιβεβαιωθεί, δηλαδή, επίσημα η ανεξαρτησία της Κεντρικής Τράπεζας ώστε να μην κόβει μονέδα κατά το δοκούν και συνεχιστεί ο αδυσώπητος πληθωρισμός.Τι συνέβη στους Ούγγρους και ακολούθησαν μια πολιτική «διαφορετικού μείγματος», σπαταλώντας σε ενάμιση χρόνο και όλα τα συναλλαγματικά αποθέματα; Είναι απλό. Δεν είχαν την ευφυΐα να μελετήσουν κρίσεις με τη διεθνή κοινότητα και δεν κατανόησαν τη λογική των υπερεθνικών οργανισμών. Αν είχαν παρακολουθήσει μερικές γκάφες ιδεοληπτικής άγνοιας, ίσως να είχαν προλάβει να καταπιούν την εθνική τους υπερηφάνεια. Θυμήθηκα λοιπόν, για λογαριασμό των Ούγγρων, μία σειρά από τέτοιες γκάφες.
Πριν από χρόνια, σε μια κυβερνητική αλλαγή, μια νέα κυβέρνηση ήθελε και καλά να αλλάξει την εκπροσώπηση της χώρας μας στο Κολέγιο των Επιτρόπων. Με εθνικά υπερήφανη ορμή προσπάθησε να υλοποιήσει το κομματικό της όνειρο με τρόπους παρασκηνιακούς αλλά και δημόσιους, επιστρατεύοντας παραταξιακές εφημερίδες. Το όραμα έγινε σκόνη στο κοινοτικό δίκαιο. Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν στην έξυπνη σαν πουλί χώρα, που ζήτησε να προστατεύσει την πολιτική ζωή από νταβατζήδες και άλλα παραδείσια πουλιά, προσφεύγοντας στη μερική άρση της μιας από τις τέσσερις ελευθερίες της εσωτερικής αγοράς, της ελευθερίας διακίνησης των κεφαλαίων. Και έπεσε πολύ κρυφό γελάκι στους διαδρόμους των Βρυξελλών, με ένα μιούζικαλ τριών υπουργών που προσπαθούσαν να πείσουν ανώτερο «υπάλληλο» της Επιτροπής να τους αφήσει να κάνουν τα δικά τους γιατί η εθνική νομοθεσία υπερέχει της κοινοτικής. Το αποτέλεσμα ήταν σαν αυτό που βλέπουμε να ξετυλίγεται στην Ουγγαρία. Το γελοίο της ιστορίας είναι ότι οι επιδιώξεις των κυβερνήσεων θα μπορούσαν να είχαν γίνει αποδεκτές αν, αντί για εργαλείο διαπραγματεύσεων την εθνική υπερηφάνεια, χρησιμοποιούσαν την κοινοτική και διεθνή νομοθεσία. Γιατί δεν το έκαναν; Μα γιατί, όπως ο κ. Ορμπάν, θέλησαν να σαγηνεύσουν το εθνικό τους κοινό.
Τώρα πιο κοντά από ποτέ σε εθνικές εκλογές, ας ελπίσουμε ότι οι δικοί μας θα διδαχθούν από τους Ούγγρους - που δεν διδάχθηκαν από την έξυπνη σαν πουλί χώρα που προαναφέραμε - και δεν θα αρχίσουν τα λάθη, αλλά θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους στο πλαίσιο του αποδεκτού διεθνώς παιγνίου.
Antonios - pressinfo. blogspot. com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου