Ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Του Νίκου Γραικούση, 20.11.11

Η αρθρογραφία που κυριαρχεί σήμερα στα περισσότερα και μεγαλύτερα ΜΜΕ, ασχολείται με τα σπουδαία και μεγάλα του καιρού μας, με τη σωτηρία της χώρας και της οικονομίας, ενώ αφήνει στα ΄΄ψιλά γράμματα΄΄ προβλήματα της καθημερινότητας τα οποία έχουν  τεράστια σημασία για τους ανθρώπους του μόχθου και όχι μόνο. Θα έχετε παρατηρήσει ότι στα γραφεία πρόσληψης προσωπικού των μεγάλων πολυεθνικών και εγχώριων εταιρειών που δραστηριοποιούνται κυρίως στον τομέα του λιανεμπορίου, υπάρχουν οι ίδιες σε μέγεθος ουρές με αυτές που παρατηρούνται μπροστά στα γραφεία του ΟΑΕΔ. Το φαινόμενο είναι απολύτως λογικό, γιατί στον καιρό της ανεργίας αυτές οι αλυσίδες καταστημάτων, έχουν την ανάγκη πολυάριθμου προσωπικού το οποίο ανανεώνουν διαρκώς. Το συντριπτικό ποσοστό των εργαζομένων στα πολυκαταστήματα αυτά είναι με συμβάσεις 4ωρης εργασίας και οι μηνιαίες καθαρές αποδοχές δεν ξεπερνούν συνήθως τα 450 ευρώ.

Δεν σχολιάζω ούτε το θεσμό της 4ωρης εργασίας, ούτε τις αποδοχές που αυτός αποφέρει.

Το ζητούμενο είναι, το γιατί συμφέρουν οι δυο τετραωρίτες αντί ενός οκταωρίτη και με ποιόν τρόπο γίνεται η επιλογή του προσληφθέντος προσωπικού.

Μια πρώτη λογική απάντηση θα ήταν ότι  το τετράωρο παρέχει μεγαλύτερη ευελιξία στη σύνθεση του ωραρίου, ενώ η επιλογή του προσωπικού γίνεται με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Η πραγματικότητα όμως διαφέρει της λογικής.

Όλες οι προσλήψεις που διενεργούνται από τις μεγάλες αυτές εταιρείες, είναι προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση των ιδιοτελών συμφερόντων τους, με την ευγενή χορηγία ενός μεγάλου μέρους των προσλήψεων αυτών στους κατά τόπους πολιτικούς ή κρατικούς παράγοντες.

Οι προσλήψεις στις εταιρείες αυτές περνούν μέσα από τα Υπουργικά γραφεία, τα γραφεία των προϊσταμένων της τοπικής αυτοδιοίκησης και  των τοπικών βουλευτών, ενώ στη διανομή των προσλήψεων παίρνουν μέρος και κρατικοί λειτουργοί οι οποίοι  ασκούν εποπτικό έλεγχο στις εταιρείες αυτές.

 Με τον τρόπο αυτό έχει στηθεί ένας τεράστιος και ανάλγητος μηχανισμός που ακούει μόνο σε  δυο ονόματα:  ΔΙΑΠΛΟΚΗ και ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Αφού οι θέσεις στο Δημόσιο τομέα είναι εδώ και καιρό δυσεύρετες, τη σκυτάλη πήρε ο ιδιωτικός τομέας, με τα αυτονόητα πάντα ανταλλάγματα.

Είναι πασίγνωστο ότι για να βρεις δουλειά στο διπλανό από το σπίτι σου supermarket πρέπει να αποταθείς σε υπουργικό, βουλευτικό ή δημαρχιακό γραφείο.

Αν αυτό δεν είναι εκβιασμός και  εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τότε πως μπορεί να ονομαστεί;  

Η πολιτεία και το κράτος που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι οι αμείλικτοι διώκτες αυτού του μηχανισμού είναι δυστυχώς οι εμπνευστές και  οι προστάτες του.

Ο πελατειακός κομματικοκρατικός μηχανισμός που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, λειτουργεί άψογα με το παραπάνω μοντέλο.

Διπλάσιες 4ωρες θέσεις, αντί των 8ωρων, διπλάσια ρουσφέτια με το ίδιο οικονομικό κόστος.

Με τα παραπάνω δεν εννοώ ότι ο θεσμός της 4ωρης εργασίας δημιουργήθηκε για ρουσφετολογικούς σκοπούς, γιατί δεν είναι καν ελληνικής έμπνευσης, αλλά στη χώρα μας χρησιμοποιήθηκε με τον γνωστό πατροπαράδοτο πολιτικάντικο τρόπο.

Η ανακύκλωση του προσωπικού στις παραπάνω επιχειρήσεις δημιουργείται είτε με την οικιοθελή αποχώρηση των εργαζομένων λόγο των σκληρών συνθηκών εργασίας και των πενιχρών αμοιβών, είτε με απολύσεις, αφού δεν κοστίζουν περισσότερο από 1.000 – 1.500 ευρώ ανά εργαζόμενο, λόγο του μικρού χρόνου παραμονής στη θέση εργασίας.

Και με τον τρόπο αυτό η ανακύκλωση των ρουσφετιών καλά κρατεί.

Το θέμα όμως είναι τι μπορεί να γίνει για την πάταξη του φαινομένου αυτού.

Πως μπορεί να σπάσει αυτό το καρκινογόνο απόστημα;

Μόνο θεσμικά και φυσικά με πολιτική βούληση μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Και επειδή τέτοια βούληση αποκλείεται να τη δούμε από αυτούς που δημιούργησαν το τερατούργημα του πελατειακού κράτους, ο κλήρος πέφτει στους …γενναίους.

Η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει να πάρει  πρωτοβουλίες για να αναδείξει πρώτα το φαινόμενο και ταυτόχρονα να απαιτήσει την νομοθετική προστασία των ανέργων, όσον αφορά την ίση μεταχείριση τους στην εξεύρεση εργασίας.

Μερικές προτάσεις.

1.- Το 80% των προσλήψεων των εταιρειών αυτών, οι οποίες μπορούν να περιγραφούν είτε με βάση των ημερήσιο τζίρο τους είτε με τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολούν, να διενεργούνται αποκλειστικά και μόνο μέσω του ΟΑΕΔ και με σειρά προτεραιότητας. 

2.- Οι προσλήψεις με τον παραπάνω τρόπο να μην αφορούν διευθυντικό προσωπικό.

3.- Η αναλογία προσωπικού με τετράωρη απασχόληση να μην μπορεί να υπερβαίνει το 50% του συνολικού αριθμού του προσωπικού, όπως απαιτεί η ευελιξία ενός δωδεκάωρου ωραρίου λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών.

4.- Κάθε απόλυση να είναι αιτιολογημένη στον εργαζόμενο και με την έγκρισή του να αιτιολογείται στο αρμόδιο συνδικαλιστικό όργανο και στις ελεγκτικές Αρχές.

5.- Το ετήσιο ποσοστό απολύσεων να λαμβάνεται υπόψη στη φορολογική πολιτική και στην πολιτική επιδοτούμενων προγραμμάτων που αφορούν την επιχείρηση.

Είναι θέμα  άμεσης προτεραιότητας η θεσμική αποκατάσταση των σχέσεων εργασίας σε αυτό το επίπεδο και η Δημοκρατική Αριστερά ως κόμμα προτάσεων και ευθύνης οφείλει  να αναλάβει πρωτοβουλίες.

                                                                                                                                        Νίκος Γραικούσης