Το άρθρο Σημίτη στην Καθημερινή 2/10/2011 είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Δεν λέει τίποτε καινούριο, κάτι που διάφοροι (όχι πολλοί είναι αλήθεια) δεν έχουν ήδη πει. Είναι όμως μια πλήρης και συνεκτική κατάθεση της πραγματικής πραγματικότητας και των πραγματικών ζητημάτων που παίζονται. Αναδεικνύει με τον εναργέστερο τρόπο το θέμα ως ζήτημα "διαχείρισης της κρίσης" με καθαρούς τους κινδύνους, άρα και τους στόχους της διαχείρισης, και σαφή χρονικό ορίζοντα, τη δημιουργία του ESM, είτε γίνει το 2013 όπως προγραμματίζεται είτε μεταφερθεί για το 2012 όπως φαίνεται να επιχειρείται. Το κύρος του και η προϊστορία του στο κυβερνητικό κόμμα, καθιστούν αδύνατη την αγνόηση του σχήματος που περιγράφει.
Τα πολιτικά συμπεράσματα τα οποία βγαίνουν αβίαστα είναι:
1. Είναι καταστροφικό να αφεθεί η διαχείριση της κρίσης στη συγκυβέρνηση ΓΑΠ-Βενιζέλου
2. Είναι καταστροφικό να αφεθεί η διαχείριση της κρίσης στην επερχόμενη ΝΔ
3. Είναι αμφίβολη έως καταστροφική η ενδεχόμενη διαχείριση της κρίσης από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ
4. Οι ιδεοληψίες της αριστεράς και οι τσαρλατανισμοί μέσα και έξω από την οργανωμένη αριστερά είναι ακόμη πιο καταστροφικοί.
Το κείμενο σταματάει στο "δια ταύτα" και δεν προσφέρει διέξοδο. Προσφέρει απλώς υλικό για κουβέντα στα καφενεία μετά από πέντε χρόνια: "είδες που άλεγε ο Σημίτης! αν τον ακούγαμε...". Για την ώρα! Θα επιχειρήσω να πάω λίγο παρακάτω.
Η διαχείριση της κρίσης απαιτεί:
1. Συμφωνία στην ανάγνωση της πραγματικότητας περί τη συγκυρία
2. "Ομάδα διαχείρισης της κρίσης" η οποία να έχει πλήρως και ειλικρινώς αποδεχθεί την ανάγνωση και να είναι προσηλωμένη στην αντιμετώπιση όλων των σχετικών προβλημάτων, πάντα με οδηγό τη συγκεκριμένη ανάγνωση.
Ο Σημίτης με το άρθρο προσφέρει την "ανάγνωση". Μένει η "Ομάδα διαχείρισης". Απλά πράγματα!
Ποιά είναι η επόμενη μέρα του άρθρου Σημίτη; Μια περίπτωση είναι, η θεία φώτιση να την πέσει στον ΓΑΠ και τον Σαμαρά, να αποδεχθούν την ανάγνωση Σημίτη, κι από κει και πέρα όλα είναι εύκολα. Συναινετικές διαδικασίες, συγκυβέρνηση με ειλικρινείς προθέσεις και τέτοια. Κομματάκι δύσκολο. Μια άλλη πιθανότητα είναι να υιοθετήσει ο ΓΑΠ την ανάγνωση Σημίτη και να αλλάξει ο ίδιος. Θάχει πρόβλημα όμως τόσο με τον Βενιζέλο που του χαλάει την ανάδειξη του πολιτικού αμοραλισμού και αμπλαουμπλισμού σε εργαλείο απόσπασης δαχτυλιδιού, όσο και με 5 ή 6 από τα 18 ΠΑΣΟΚ που κυκλοφορούν στην πιάτσα.
Το ζήτημα λοιπόν είναι το πάντα απλό: η Ομάδα Διαχείρισης. Το ερώτημα κατά τη γνώμη μου είναι:
"Υπάρχει η δυνατότητα να φτιαχτεί μια αξιόπιστη Ομάδα Διαχείρισης η οποία να διεκδικήσει τον συγκεκριμένο ρόλο, έστω και χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σήμερα".
Κι εδώ ερχόμαστε ξανά στον Σημίτη. Το κείμενο ας πούμε ότι είναι η "προγραμματική βάση". Ο ίδιος είναι διατεθειμένος να παίξει; Κι αν είναι, είναι διατεθειμένος να παίξει εξ αρχής ή να αναμένει δίκην Καραμανλή στο Παρίσι; [Ακόμη και το τελευταίο είναι θεμιτό, μπορεί να είναι και θετικό γιατί θα έλθει χωρίς φθορά στην τελική ευθεία.] Υπάρχει διαδικασία στο πλαίσιο του ελληνικού κοινοβουλευτισμού που να επιτρέπει κάτι τέτοιο; Η άποψή είναι ότι, ακόμη κι αν δεν υπάρχει, πρέπει να βρεθεί - με κοινοβουλευτικά παιχνίδια, πιέσεις, ακόμη και παλατιανά πραξικοπήματα. Η κατάθεση Σημίτη προσφέρει ένα άλλο μεγάλο καλό: αφαιρεί το άλλοθι από όλους τους πραγματικά ή δήθεν προβληματιζόμενους κοινοβουλευτικούς όλων των κομμάτων. Το ζάρι ρίχτηκε, δεν υπάρχουν αδαείς, αθώοι και με καλές προθέσεις. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν λύση κι αυτοί που δεν θέλουν (θέλουν άλλη λύση, βολική γι αυτούς, καταστροφική για την Ελλάδα).
Λοιπόν, τι; Θα περιμένουμε την επόμενη φορά που ο Σημίτης θα αποφασίσει να παρέμβει; Η προφανής αναντιστοιχία της πραγματικότητας Σημίτη με τις απόψεις περί τη διαχείριση που μέχρι την προηγουμένη κατετίθεντο από τους γνωστούς "στενούς συνεργάτες του" μάλλον υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους σχέδιο. Πλην ίσως του Καραμανλή εν αναμονή στο Παρίσι. Μέχρι τότε, με κάποιο τρόπο πρέπει να έχουν φτιαχτεί οι συνθήκες.
9 σχόλια:
Γιαβόλ, Χέρ Προφεσσόρ
Να δω τον Καραμανλή να επιστρέφει πάνω σε χρυσό άρμα και .....ας πεθάνω!!!! χαχαχαχαχαχα!!!!!!
Ο πάντα διαθέσιμος κ. Σημίτης
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ελευθεροτυπία 3-10-2011
«Οταν οι ισχυροί δουν πως δεν αντέχουν να αντιταχθούν στο λαό, σωρεύουνε κύρος σε έναν δικό τους και με τις ευλογίες του λαού τον κάνουν Ηγέτη, ώστε κάτω από τη σκιά του να κάνουν τις δουλειές τους».Νικολό Μακιαβέλι,Ο Ηγεμόνας
«Οι νομικοί κανόνες για την έξοδό μας από την ευρωζώνη έχουν καθοριστεί». Το ξεκαθάρισε με βαρυσήμαντο άρθρο του - παρέμβαση ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης.
Την ώρα που ήταν σε εξέλιξη η σύσκεψη του υπουργικού συμβουλίου για τη σφαγή μέσω εφεδρείας ή απολύσεων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, την ώρα που μια ανίκανη κυβέρνηση προσπαθούσε να καταρτίσει προϋπολογισμό, ρουφώντας και την τελευταία ικμάδα από έναν σκληρά ήδη δοκιμαζόμενο λαό, ο πρώην πρωθυπουργός κράδαινε από τα περίπτερα το μαχαίρι...
Ο καταλληλότερος ήταν σαφέστατος: «Οσες χώρες δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, θα ενταχθούν σε μια διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Το αργότερο το 2014 θα κριθεί το μέλλον της Ελλάδας στην ευρωζώνη».
Για να καταλήξει: «Χρειάζονται έκτακτες διαδικασίες και έκτακτη προσπάθεια».
Αποπομπή - χρεοκοπία - έκτακτες διαδικασίες, το τρίπτυχο πάνω στο οποίο στηρίζεται το άρθρο του πρώην πρωθυπουργού. Τα μηνύματα ξεκάθαρα και με τριπλό αποδέκτη. Προς την κυβέρνηση, πάρτε κι άλλα μέτρα· προς το λαό, σκύψτε κι άλλο το κεφάλι· προς το πολιτικό φάσμα γενικότερα, πάμε για έκτακτες διαδικασίες.
Οεκσυγχρονιστής πιέζει λοιπόν για έκτακτες διαδικασίες κι αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης. Ευθυγραμμισμένος πλήρως με εκείνο το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, που μήνες τώρα καταστρώνει σχέδια για «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», για πολιτικούς σχηματισμούς εκτάκτου ανάγκης, δηλώνει παρών και διαθέσιμος.
Διαθέσιμος στους ισχυρούς, άλλωστε, υπήρξε πάντα ο κ. καθηγητής. Είναι το απόλυτο δημιούργημά τους. Και καθώς δείχνουν οι εξελίξεις, δεν ξεχρέωσε ακόμα γι' αυτό. Αυτό δηλώνει με το άρθρο του. Υποταγμένος στο κατεστημένο και αρωγός στα σχέδιά του. Αυτός ήταν, αυτός είναι ο κ. Σημίτης.
Είναι ολοφάνερο πως οι εντολείς του πρώην πρωθυπουργού, εξαγνίζοντάς τον μέσα στην κολυμβήθρα της κρίσης, του επιφυλάσσουν ρόλο για την επόμενη μέρα.
Είναι ταυτόχρονα όμως τραγικό γι' αυτόν το λαό. Ο πολιτικός που φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της χώρας, ο πολιτικός που επί των ημερών του τη μετέτρεψε σε εκκολαπτήριο σκανδάλων, να εμφανίζεται κήνσορας και τιμητής.
Το σκάνδαλο της Siemens, το σκάνδαλο των υποβρυχίων, το Βατοπέδι, η κραιπάλη των Ολυμπιακών, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, που ταλανίζουν ακόμα τη χώρα και για τα οποία ουδείς έχει λογοδοτήσει, επί των ημερών του ξεκίνησαν.
Είναι τραγικό γι' αυτόν το λαό. Ο πολιτικός, ο στενός περίγυρος του οποίου βρέθηκε εμπλεκόμενος σε υποθέσεις που ζημίωσαν το Δημόσιο με εκατομμύρια ευρώ, να αγωνιά τώρα για τη διάσωση της χώρας.
Ο πρωθυπουργός των Ιμίων και του «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», ο πρωθυπουργός που εκλιπαρούσε για την επιστροφή των Μαρμάρων επειδή «έχουμε εκλογές», ο πρωθυπουργός της δημιουργικής λογιστικής και του κοινωνικού αυτοματισμού, ο πρωθυπουργός της ελαστικής εργασίας και της ισχυρής Ελλάδας με τα γυάλινα πόδια, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου!
Δεν θα περίμενε κανείς από τον αμετροεπή εκσυγχρονιστή να αρθρώσει έστω και μία λέξη για τους λόγους που φτάσαμε ώς εδώ. Δεν θα περίμενε κανείς να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Το πολιτικό ανάστημα του ανδρός, μικρό.
Να συντάσσεται, όμως, προθυμότερος όλων, με τη συμμαχία των προθύμων που απεργάζονται «έκτακτα σχέδια» διάσωσης της χώρας ερήμην του λαού, αποτελεί ύβριν.
Πώς το λέει ο Μακιαβέλι στην αρχή; «...ώστε κάτω από τη σκιά του να κάνουν τις δουλειές τους». Μόνο που οι καιροί άλλαξαν, κ. Σημίτη...
papathan@enet.gr
…Και ξαφνικά, την ώρα που τα υπουργικά συμβούλια δίνουν και παίρνουν και το σασπένς στην κοινωνία καλά κρατεί, η τρόικα δείχνει τα αληθινά της δόντια, οι διεθνείς Κασσάνδρες προφητεύουν την επερχόμενη καταστροφή, η πλειονότητα των οικονομικών αναλυτών προεξοφλεί τη χρεοκοπία, με τον ένα ή άλλο τρόπο, της ελληνικής οικονομίας, και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αλληλοτρώγονται και πελαγοδρομούν, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…», που θα ’λεγε κι ο ποιητής –χωρίς πυξίδα και σωστά ζυγιασμένο έρμα στο καράβι, που θα ’λεγε κι ένας επαρκής καπετάνιος– να σου και ο τέως πρωθυπουργός, ο κ. Κ. Σημίτης, σε ένα άρθρο του που λίγο-πολύ μας προειδοποιεί ότι έρχεται η συντέλεια αν δεν εφαρμόσουμε κατά γράμμα τα διαμειφθέντα και συμφωνηθέντα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι… Το αν έχουν έτσι τα πράγματα, ή όχι, είναι στην κρίση του καθενός να το εκτιμήσει. Κάποια άλλα πράγματα, όμως, δεν επιδέχονται αντιρρήσεις. Επειδή, βλέπετε, η πραγματικότητα είναι πάντα ξεροκέφαλη…
Αλλά ας δούμε μερικά απ’ αυτά που μας λέει ο τέως πρωθυπουργός:
«Η ελεγχόμενη χρεοκοπία συνεπάγεται την οικειοθελή αναστολή της συμμετοχής της χώρας που χρεοκοπεί στην Ευρωζώνη…[]… Το ευρώ θα έχανε αμέσως αξία απέναντι στο δολάριο ή τη λίρα με αποτέλεσμα τη φυγή των επενδυτών προς άλλα νομίσματα. Η Ευρωζώνη θα εγκατέλειπε τη φιλοδοξία να είναι μια από τις πιο ισχυρές και ανταγωνιστικές οικονομίες. Η Γερμανία, η Γαλλία αλλά και άλλες χώρες δεν είναι διατεθειμένες να υποστούν μια τέτοια εξέλιξη. Θα αντιδράσουν σκληρά σε όσους δανείστηκαν τεράστια ποσά χωρίς να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους», μας προειδοποιεί, ωραία και καλά ως εδώ, αν και κάπως τρομολαγνικά, ο κ. Κ. Σημίτης, λησμονώντας ωστόσο να μας πληροφορήσει ότι ήταν ο ίδιος που παρέλαβε, το 1996, την εξουσία με δημόσιο χρέος περί τα 100 δις ευρώ και παρέδωσε, το 2004, με χρέος περί τα 180 δις ευρώ (αφαιρουμένων των λαθροχειριών τύπου Goldman Sachs, εννοείται, για να μην ξεχνάμε και τα πολιτικά «κόλπα» της οκταετίας Σημίτη προς κοροϊδία των σεβαστών, κατά τ’ άλλα, εταίρων μας…) Μήπως τα «τεράστια δανεικά» και η «αθέτηση των υποχρεώσεων», για να μην μιλήσουμε για τη συνειδητή εξαπάτηση της ΕΕ, τον αφορούν, έστω και λιγάκι;
Και παρακάτω, αποφαίνεται δίκην ζοφερού τελεσιγράφου:
«Το αργότερο το 2014 λοιπόν θα κριθεί το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Ο χρόνος που μας μένει για να αποφύγουμε την έξωση είναι το πολύ τρία περίπου χρόνια και με την προϋπόθεση ότι δεν θα συμβεί στο μεταξύ κάποιο ατύχημα». Αλλά δε μας λέει τίποτα ο όψιμος μάντης κακών κ. Κ. Σημίτης για τα «ατυχήματα» της δικής του πρωθυπουργικής θητείας, όπως το «ατύχημα» της φούσκας του χρηματιστηρίου, ας πούμε, όπου εξέχοντες υπουργοί του, αν όχι κι ο ίδιος, προέτρεπαν τους πολίτες να επενδύσουν τις οικονομίες τους στην, αλήστου μνήμης, Σοφοκλέους… Ή για τα «ατυχήματα» τύπου Μαντέλη, Τσουκάτου, και λοιπών εκλεκτών «εκσυγχρονιστών» της προσωπικής του αυλής των θαυμάτων. Εκτός αν θεωρεί ότι «καθάρισε» με τη δήλωσή του μετά την κυνική παραδοχή Μαντέλη για τις μίζες από τη Siemens: «Θλίβομαι και εξοργίζομαι επειδή τέτοιες πράξεις εκκολάφτηκαν κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ 1996-2004. Πράξεις που προσβάλλουν το αίσθημα δικαίου της κοινωνίας, αμαυρώνουν το έργο της τότε κυβέρνησης και τις προσπάθειες όλων όσων εργάσθηκαν και προσέφεραν για μια καλύτερη Ελλάδα» (εδώ ταιριάζει το γαρ πολύ της θλίψεως…, που λέει και το τραγούδι!) Ή μήπως ξεχνιέται ότι κορυφαίος ιεροφάντης του υπουργικού του συμβουλίου, επικεφαλής των υπουργείων Άμυνας αλλά και Ανάπτυξης, χρημάτισε ο παραπεμφθείς, από την ελληνική Βουλή, για «ύποπτες διαδικασίες» –διάβαζε, «ατυχήματα»– σε εξοπλιστικά προγράμματα Άκης Τσοχατζόπουλος;… Και τι να πει κανείς για το μέγα «ατύχημα» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, των αγώνων της μίζας, της λαμογιάς, της ντόπας και της κονόμας, των αγώνων των τυφλών, αδιαφανών αναθέσεων σε ημετέρους, που η δική του διακυβέρνηση δρομολόγησε, διακηρύσσοντας δεξιά κι αριστερά την αναπτυξιακή λογική μιας Ολυμπιάδας που θα έπρεπε να μας κάνει εθνικά υπερήφανους και οικονομικά υπεραισιόδοξους, αλλά τελικά μας άφησε με υπέρογκα χρέη, μισοερειπωμένες κι εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις και την… απορία: πού πήγε τόσο χρήμα; Και άλλα πολλά «ατυχήματα», βεβαίως, από τα κουκουλωμένα σκάνδαλα της Μονής Τοπλού και της υπόθεσης Στέγκου μέχρι τα ανυπολόγιστα δις που φαγώθηκαν για τη σύνταξη του μηδέποτε συνταχθέντος Εθνικού Κτηματολογίου…
«Δεν μας ταιριάζει το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου που κρύβει το πρόσωπό της γιατί δεν αντέχει να βλέπει την πραγματικότητα. Ας δούμε με ειλικρίνεια και αυτογνωσία την κατάσταση», λέει κλείνοντας το άρθρο του στην Καθημερινή ο τέως πρωθυπουργός. Σωστά! Γι’ αυτό ο πρώτος που θα όφειλε να απαλλαγεί απ’ αυτό το σύνδρομο, θα έπρεπε να ήταν ο ίδιος. Να κοιτάξει επιτέλους κατάματα την πραγματικότητα της οκταετούς διακυβέρνησής του χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς μισόλογα, χωρίς ευφημισμούς, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς. Να παραδεχθεί τα λάθη, τις παραλείψεις, τη διαφθορά, τα μπρος-πίσω, τη συνδιαλλαγή με το πελατειακό κομματικό κράτος, τις υπόγειες διαδρομές και συμφωνίες, την πολιτική αγυρτεία, όλα αυτά που προετοίμασαν, δυστυχώς, το δρόμο για τον πλήρη εκτροχιασμό επί κυβερνήσεως του… άοκνου Κ. Καραμανλή του Β΄ και, τελικά, την οικονομική, κοινωνική, κι όχι μόνο, εξουθένωση του ελληνικού λαού επί της κυβερνήσεως των καθημερινών αυτοκτονιών, του έτερου «σοσιαλιστή», Γ.Α. Παπανδρέου.
Επειδή λοιπόν αρνούμαστε, κάποιοι από εμάς τελοσπάντων, να υποκύψουμε στο σύνδρομο του «πολιτικού αλτσχάιμερ», επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως αποκομμένη κατά το δοκούν συγκυρία αλλά ως ιστορικό συνεχές, επειδή έχουμε πλήρη αντίληψη της κρισιμότητας της κατάστασης και των αδιεξόδων της χώρας, θα περιμέναμε από τον κ. Κ. Σημίτη, εκτός από τις, όψιμες οπωσδήποτε, συμβουλές του προς το έθνος, να αναλάβει με παρρησία τις ευθύνες της δικής του διακυβέρνησης, να τις συνδέσει με γενναιότητα με τις μετέπειτα δυσμενέστατες εξελίξεις και να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί ειλικρινά –ως απλός, συνειδητός πολίτης, εννοείται–, ενεργά και εκ του σύνεγγυς στον αγώνα για τη σωτηρία της ελληνικής κοινωνίας, στη βάση ενός σχεδίου με προοδευτικό και ευρωπαϊκό οπωσδήποτε πρόσημο, ενός σχεδίου προσανατολισμένου στη σωτηρία των ανθρώπων κι όχι βασικά των τραπεζών και του καταρρέοντος πολιτικού/πελατειακού συστήματος.
Εκτός αν προτιμά το ρόλο ενός ακόμη «μπαμπούλα», σε ένα λίγο-πολύ οργανωμένο σχέδιο εκφοβισμού και ποδηγέτησης της κοινωνίας –«να είστε καλά παιδιά, αλλιώς…»– ώστε να καμφθούν όχι μόνο οι όποιες αντιστάσεις, αλλά και να ωριμάσει μια ομαδική ψυχολογία παραίτησης από τις όποιες διεκδικήσεις, αλλά και από τα εργασιακά και κοινωνικά, με πολύχρονους και δύσκολους αγώνες, κεκτημένα, μια ψυχολογία «μουγκής» αποδοχής των όποιων αποφάσεων των διεθνών (και εγχώριων) διευθυντικών πολιτικών και χρηματοοικονομικών ελίτ.
Και κάτι τελευταίο: αν κάποιοι έχουν αρχίσει να φαντασιώνονται, εν είδει σεναρίων, κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, οικουμενικές ή τεχνοκρατικές ή όπως αλλιώς πείτε τις, με επικεφαλής τέως πρωθυπουργούς του δικομματισμού, νουνεχείς και αδιάφθορους και αμέτοχους της εθνικής μας κατρακύλας, ας μελετήσουν λίγο καλύτερα την πρόσφατη ελληνική ιστορία, χωρίς κομματικές, παραταξιακές ή άλλης λογής παρωπίδες.
Γιατί το πολιτικό αλτσχάιμερ βλάπτει σοβαρά τη χώρα, τους πολίτες της και, εντέλει, την ίδια την ιστορική αλήθεια που μας στοιχειώνει… -άρθρο του Θέμ Δημητρακόπουλου στην ΑΥΓΗ
ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ 60
Η ...ΚΟΥΒΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
2020
................................
Ο συνταξιούχος αριστερός πολιτικός μηχανικός μπήκε στην σκουριασμένη πλέον Alfa Romeo 156, που κάποτε ήταν κόκκινη, ενώ τώρα πια είχε χάσει το νεύρο της, λόγω έλλειψης ανταλλακτικών, επειδή από το 2015 είχαμε αποχωρήσει από την Ε.Ε. και είχαμε ξανά την δραχμή ως νόμισμα.
Κούβα του 90 γίναμε, σκέφτηκε χαμογελώντας, ενθυμούμενος το ταξίδι του την δεκαετία του 70 για συλλογή ζαχαροκάλαμου και τις όμορφες μιγάδες συντρόφισσες που γνώρισε εκεί, αυτός ο ευρωπαίος αριστερός φοιτητής.
Η σύνταξη του -μετά από 45 έτη εργασίας ως ελεύθερος επαγγελματίας -ήταν από τις υψηλότερες, 700.000 δρχ που αντιστοιχούσε σε 1000 ευρώ με την τρέχουσα ισοτιμία, αλλα προβλεποταν να μειωθει κατά 25% λόγω της οριστικής μετανάστευσης πολλών νέων μηχανικών .
Ήταν άρρωστος και το φάρμακο που έπρεπε να πάρει, ήταν πανάκριβο σε συνάλλαγμα (ευρώ), ακόμα και το πρωην πλούσιο ταμείο του δεν το χορηγούσε, ούτε καν και με την αυξημένη συμμετοχή του ασφαλισμένου κατά 50% που είχε καθορισθεί από το 2016, διότι κινδύνευε να καταρρεύσει, ενώ δεν παρασκευαζόταν επίσημα σε γενοσημο. Έψαχνε μια επαφή με Βουλγαρία η Κίνα για το βρει φτηνότερα, μήπως παρατείνει την ζωή του, ίσως και μια πενταετία.
Είχε γυρίσει στο σπίτι του παππού του στο χωριό και συμπλήρωνε το εισόδημα του δουλεύοντας στη μαύρη ως μικροεργολάβος.
Ήδη 500.000 νέοι είχαν μεταναστεύσει εκ των οποίων οι μισοί σχεδόν επιστήμονες μηχανικοί, γιατροί, οικονομολόγοι, κ.λ.π..
................................
(συνεχίζεται)
Αφώτιστος Φιλέλλην
Μπα...βαρετό, το βρίσκω... ΄Αλλο, άλλο, γνήσιο, κάτι γιά χειραφέτηση, φαντασία ή έστω αυτοσεβασμό έχετε;
Δημοσίευση σχολίου