«Με τείχη απόρθητα οχύρωσε αυτή την πόλη
ο Ορμίσδας, έχοντας τα χέρια καθαρά».
Με συγκινεί αυτό το επιτείχιο επίγραμμα.
Ολοι, αρχίζοντας απ’ τον Φειδία, έτρωγαν λεφτά
και μόνο αυτός ο αλλόφυλος Όρμίσδας βρέθηκε
να ‘χει τα χέρια καθαρά.
Ας τον πιστέψουμε.
Αλλιώς θα τρελαθούμε βλέποντας τόση ρεμούλα,
τόση ρεμούλα μέσα σε χιλιάδες χρόνια.
Της Βίκυς Χαρισοπούλου, ΝΕΑ, 2.6.11
Τύχη αγαθή που λένε και τα επίσηµα πανεπιστηµιακά κείµενα, καθώς το Πανεπιστήµιο και το Τµήµα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ αποφάσισαν 84 χρόνια από την ίδρυσή του να τιµήσουν για πρώτη φορά έναν λογοτέχνη απόφοιτό του και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος να είναι – για πρώτη ίσως φορά – «υπέρ» της τιµής και «υπέρ» 13 οµοτέχνων του
Τύχη αγαθή. Ουδείς τόλµησε – επίσηµα – να του υπενθυµίσειτο «Eναντίον» του, το ιστορικόκείµενό του: «Είµαι εναντίον της κάθε τιµητικής διάκρισης, απ’ όπου και αν προέρχεται.∆εν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουµε να ξεχωρίζουµε. Αυτό το απαίσιο “υπείροχον έµµεναι άλλων”, που µας άφησαν οι αρχαίοι./ Είµαι εναντίον των βραβείων, γιατί µειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου/ των χρηµατικών επιχορηγήσεων/ των λογοτεχνικών συντάξεων.../ των σχέσεων µε το κράτος, των εφηµερίδων/ των κλικών/ των κουλτουριάρηδων/ κάθε ιδεολογίας/ κάθε ατοµικής φιλοδοξίας που καθηµερινά µας οδηγεί σε µικρούς και µεγάλους συµβιβασµούς...».
«Ποιος το περίµενε», έλεγε χτες. «Σ’ αυτούς τους διαδρόµους βρισκόµουν φοιτητής πριν από 60 χρόνια και τώρα... Τουλάχιστον είµαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί που µε πρότειναν µε αγαπούν και µε εκτιµούν. Να κάτσω εγώ να κάνω τον κάργα, να τους κογιονάρω; Είναι αλήθεια. Μιλώ συχνά αθυρόστοµα.Εβρισα πολλούς ανθρώπους, τους σχολίασα αρνητικά. Κινδύνεψα να συρθώ και σε δικαστήρια για αυτά που είπα. Ας είναι. ∆εν µου βγήκε σε κακό. ∆εν µετανιώνω» πρόλαβε κάποιους µε τον λόγο του.
Τύχηαγαθή.«ΗΠαιδεία σήµερα τιµά την πνευµατική ζωή» δήλωνε εισαγωγικά στην τελετή που πραγµατοποιήθηκε στην παλαιά αίθουσα τελετών της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ ο πρύτανης Γιάννης Μυλόπουλος. «Σε καιρούς άνυδρους πνευµατικά», προσέθετε, «σε καιρούς που όλοι µας γίναµε λογιστές, ο πνευµατικόςπλούτος του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης διευρύνεται µ’ αυτήν την αναγνώριση, αποκτά πολιτική σηµασία µια τέτοια κίνηση από το Πανεπιστήµιο».
«Είµαι εχθρός της κάθε ανάµειξης στα πολιτικά. ∆εν καταλαβαίνω γιατί αγανακτούν. Εγώ είµαι ήρεµος και ήσυχος. Ζω ήρεµα µε τη σύνταξή µου, 590 ευρώ τον µήνα και µε µια “ενίσχυση”100 ευρώ από τον εκδότη µου. Μου φτάνουν» δήλωνε ο ποιητής όταν ρωτήθηκε για τους αγανακτισµένους των ηµερών.
Τύχη αγαθή. Η επίκουρη καθηγήτρια του Τµήµατος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Μαρία Ιατρού που εκφώνησε τον έπαινο του τιµώµενου, µίλησε για την «ποιητική µατιά του που διδάσκει ηθική ακεραιότητα, τη λιτή γραµµατικότητα, τον µαχητικό ρεαλισµό, τα ποιήµατα του που «είναι» αντί να «σηµαίνουν».
«Η ποίηση δεν σταµατά να είναι παραγωγική στη Θεσσαλονίκη» είπε ο επίτιµος πλέον διδάκτορας
Ερωτικοί, κοινωνικοί και πάντως παραγωγικοί
Στην οµιλία του ο Ντίνος Χριστιανόπουλος κατέταξε τους ποιητές της Θεσσαλονίκης σε: αρχαϊκούς (των τελευταίων χρόνων της Τουρκοκρατίας), παραδοσιακούς (του Μεσοπολέµου) και Μοντέρνους (από το 1938 και ύστερα). Στην πρώτη κατηγορία ενέταξε τους Γεώργιο Σαγιαξή και Θανάση Κυριαζή και ακολούθησαν οι: Γιώργος Βαφόπουλος, Ζωή Καρέλλη, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Γιώργος Θέµελης, Τάκης Βαρβιτσιώτης και Γιώργος Στογιαννίδης. Σε υποκατηγορία κατέταξε τους λεγόµενους «Κοινωνικούς ποιητές»: Μανόλης Αναγνωστάκης, Κλείτος Κύρου, Πάνος Θασίτης, και τους «ερωτικούς» Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου και Γιώργο Ιωάννου. Τύχη αγαθή. Για κανέναν δεν υπήρχαν χαρακτηρισµοί όπως «τεµπελχανάς», «λίγος» και άλλοι, τους οποίους επιφύλασσε παλαιότερα για οµοτέχνους του. Αντίθετα, έδωσε χαρακτηρισµούς για τους επιλεγµένους 13 όπως «πολύ σηµαντικός ποιητής», «αφαιρετικός», «λυρικά δραµατικός». Κι έκλεισε δηλώνοντας πως «η ποίηση δεν σταµατά να είναι παραγωγική στη Θεσσαλονίκη και µετά το τέλος του αιώνα, ίσως µάλιστα να είναι και καλύτερη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου