Αχτίδες ελπίδας

Του Διονύση Γουσέτη,  Καθημερινή, 08.01.14   

Είναι δύσκολη η χρονιά που μπήκε. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τη θετική έκβασή της, για την οποία, ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να αγωνιστούμε. Και ο αγώνας απαιτεί ενθάρρυνση. Αυτή είναι η προσπάθεια τούτου του πρώτου σημειώματος της χρονιάς. Πού μπορούμε να πατήσουμε για να αναθαρρέψουμε; Οχι ασφαλώς στις αισιόδοξες δηλώσεις σκοπιμότητας των κυβερνητικών πολιτικών, που κάθε χρόνο μας βεβαιώνουν ότι φέτος τελειώνει η κρίση. Ισως, όμως, στην έρευνα του BBC με τίτλο «αχτίδες ελπίδας για την Ελλάδα». Ο ανταποκριτής του μεταδίδει ότι οι Ελληνες μαθαίνουν να ζουν με ό,τι διαθέτουν. Οτι η φοροδιαφυγή δεν είναι πια αποδεκτή. Πράγματα, δηλαδή, πρωτοφανή. Μπορούμε να εντοπίσουμε και άλλα σημεία αισιοδοξίας στο τέλος της χρονιάς που έφυγε. Ο αγώνας κατά της διαφθοράς μοιάζει να δίνει κάποια αποτελέσματα. Στο Δημόσιο βρέθηκαν, σαν από θαύμα, εργαζόμενοι που ζήτησαν να… ιδιωτικοποιηθούν (ΟΔΙΕ). Βρίσκονται ταξιτζήδες που σου μιλούν ευγενικά και σου δίνουν απόδειξη. Υπήρξε, προς απογοήτευση των λαϊκιστών, εισαγγελικό πόρισμα, το οποίο αποφαίνεται ότι οι ενέργειες της τρόικας «δεν συνιστούν εγκλήματα».

Οι Αγανακτισμένοι δεν επέστρεψαν στην πλατεία Συντάγματος, παρ’ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοίμαζε όλο το καλοκαίρι το «θερμό φθινόπωρο», αξιοποιώντας κάθε ξεσηκωμό συντεχνίας. Από την κατάληψη των δημοσίων κτιρίων της ΕΡΤ και τους υπεράριθμους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ με τον προστάτη τους κ. Πελεγρίνη, μέχρι τις καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών στις οποίες υποσχέθηκε «επαναπρόσληψη» και τη μοναδικής εμπνεύσεως υποστήριξή του στο καρτέλ των φαρμακοβιομηχάνων (δεν τον ακολούθησε, για πρώτη φορά, ούτε η Χρυσή Αυγή!).

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ευτύχησε ούτε τον Νοέμβρη που ανέβασε την «ταξική πάλη» σε «ανώτερα επίπεδα», με την πρόταση μομφής και την αποτυχημένη επίδειξη δύναμης στην πλατεία Συντάγματος. Σκέφτομαι ότι με όλες τις άστοχες ενέργειες της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είναι μακράν πρώτη δύναμη. Ομως, λόγω της οπισθοδρομικότητάς του παραμένει στάσιμος, να ανταγωνίζεται τη Ν.Δ. ψήφο ψήφο. Και στα ΑΕΙ, όπου κανείς δεν τολμούσε να του αντιπαρατεθεί φοβούμενος τη ρετσινιά του «αντιδραστικού», βγήκαν για πρώτη φορά οι καθηγητές του Φυσικού Τμήματος Κρήτης και κατήγγειλαν ευθέως τον κ. Τσίπρα όταν αυτός υπερασπίστηκε τραμπούκους που κρατούσαν καθηγητές ομήρους.

Ελπίζω όλα αυτά να φανερώνουν πως κατανοήθηκε επιτέλους ότι η κρίση δεν είναι φαινόμενο προσωρινό. Οτι δεν γιατρεύεται με φασαρίες, διαδηλώσεις και καταστροφές. Οτι το τζάμπα δεν υπάρχει. Οτι τα δανεικά οφείλεις να τα εξοφλείς. Οτι για να ορθοποδήσουμε οφείλουμε να παράγουμε πλούτο και αυτό δεν γίνεται χωρίς μεταρρυθμίσεις. Οτι γι’ αυτό πρέπει να αγκαλιάσουμε τους μεταρρυθμιστές όπου αυτοί υπάρχουν, με αρχή τους πέντε δημάρχους. Ελπίζω όλα αυτά να φανερώνουν ότι η κοινωνία μας έχει βγει σταδιακά από την αρχική ψευδαίσθηση, από την κατοπινή υστερία, από την κατάθλιψη και μπαίνει πλέον στο στάδιο της απαλλαγής από τη βαλκανική της υπανάπτυξη.