Η πρωτοβουλία των 58 είναι απολύτως σεβαστή. Σε δημοκρατία ζούμε. Ιδιαίτερα σεβαστά βεβαίως και τα άτομα που την ανέλαβαν και τη στηρίζουν, θεμιτό (αν και μαχητό) είναι επίσης η πληθωρική κάλυψη που λαμβάνει η πρωτοβουλία από τα MME να ερμηνεύεται ως , αποτέλεσμα της απήχησής της στην κοινωνία. Όταν όμως η πρωτοβουλία παρουσιάζεται ως συμμετρική όσον αφορά την οριοθέτηση απέναντι σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ και επίσης συμμετρική ως προς τους κύριους παραλήπτες της, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, υπάρχει, νομίζω, πραγματικό πρόβλημα. Κατ’ αρχάς είναι φανερό ότι, με την αιτιολογία της πολιτικής σταθερότητας, το κείμενο τάσσεται υπέρ τού υπό τη Ν.Δ. κυβερνητικού σχήματος, το οποίο αποφεύγει επιμελώς να επικρίνει. Αντίθετα, η αναφορά του στον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται με έναν χαρακτηρισμό (νεοκομμουνιστικό εθνολαϊκιστικό) που σίγουρα δεν είναι θετικός ή ουδέτερος. Δύσκολα λοιπόν μπορεί να υποστηριχθεί ότι μια πρωτοβουλία που στηρίζει την κυβέρνηση και ουσιαστικά βγάζει εκτός πλαισίου συνεννόησης τον ΣΥΡΙΖΑ είναι συμμετρική. Κάτι που εξάλλου ορισμένοι από τους υπογράφοντες αναγνώρισαν δημόσια. Πρόκειται για την άποψη που, ενώ διακηρύσσει πως αντιμάχεται τον νέο διπολισμό, στην πραγματικότητα, με το σκεπτικό της σωτηρίας της χώρας, συμπλέει με τον ένα πόλο και θεωρεί πως όποιος διαφωνεί υπηρετεί τον δεύτερο, ανακηρύσσοντας μάλιστα συχνά τον τελευταίο εσωτερικό εχθρό .
Η πρωτοβουλία, λέγεται, απευθύνεται σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Όμως είναι ευρύτατα γνωστό ότι το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου εκ προοιμίου την υποστηρίζει. Αυτό ήταν το νόημα της εκδήλωσης της 3ης Σεπτεμβρίου, γι’ αυτό και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έσπευσε να την επικροτήσει πριν καν εκδηλωθεί επίσημα.
Αντίθετα, είναι επίσης γνωστό ότι η ΔΗΜΑΡ την απορρίπτει. Το επίμαχο ζήτημα είναι φυσικά η συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, όπου οι δρόμοι των δύο κομμάτων χώρισαν τον περασμένο Ιούνιο.
Tο να προτείνει κάποιος κοινό πολιτικό φορέα και κοινή κάθοδο των δύο κομμάτων στις ευρωεκλογές, με το ΠΑΣΟΚ να παραμένει στη συγκυβέρνηση, ισοδυναμεί προφανώς με το να ζητά από τη ΔΗΜΑΡ (και όχι βέβαια από το ΠΑΣΟΚ) να αναθεωρήσει τη θέση της. Διότι ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι θα ήταν αδιανόητο να συνυπάρχουν στο ίδιο σχήμα κόμματα που διαφωνούν ως προς τη συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Και φυσικά δεν είναι τυχαίο πως οι 58 στο σύνολο τους είναι υπέρ της συγκυβέρνησης και κατά της αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ. Εξάλλου τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ που συμμετέχουν ή υποστηρίζουν την πρωτοβουλία είναι αυτά ακριβώς που διαφώνησαν με την αποχώρηση.
Οι 58 δεν φαίνεται να απευθύνθηκαν στην υπόλοιπη , ευρέως πλειοψηφούσα ΔΗΜΑΡ, και εύλογα, διότι έχουν επίγνωση ότι δεν χωράει στην πρωτοβουλία τους. Προς τι λοιπόν η έκπληξη και η απογοήτευση για την αρνητική αντίδραση της ΔΗΜΑΡ Και προς τι τα υπονοούμενα περί προσωπικών κινήτρων του προέδρου της, όταν η διαφορά είναι καταφανώς πολιτική (η στάση απέναντι στην κυβέρνηση και τη μνημονιακή και άλλη πολιτική της).
Ολα αυτά δεν θυμίζουν τη γνωστή από τα παλιά τακτική τής ενότητας από τα κάτω που αποσκοπεί στη διάλυση του δήθεν αποδέκτη της πρότασης. Δεν αμφιβάλλω ότι οι 58 έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια και οράματα για την πρωτοβουλία τους. Καθώς όμως στην πολιτική μετρά η συγκυρία και οι ίδιοι ασφαλώς δεν είναι άπειροι, είναι δύσκολο να μην ερμηνευτεί η κίνησή τους, εν όψει μάλιστα και των ευρωεκλογών, ως προσπάθεια διάσωσης του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και παράλληλα ως προσπάθεια ανατροπής της γραμμής και του προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Σεβαστό κι αυτό, αλλά λίγη ειλικρίνεια δεν θα έβλαπτε.
2 σχόλια:
Από που προκύπτει πως η "ευρέως πλειοψηφούσα ΔΗΜΑΡ" είναι εναντίον της κίνησης των "58";
Ο πυρήνας της ηγεσίας είναι, τα μέλη του κόμματος υπερ-κατά δεν έχουν καταμετρηθεί ή καν εκφραστεί, οι δε ψηφοφόροι όχι μόνο εγκρίνουν κατά τις δημοσκοπήσεις αλλά και κατά 70% είχαν διαφωνήσει με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ απο την Κυβέρνηση
Μόνος τρόπος να λυθεί το πρόβλημα δυσαρμονίας βάσης-ηγσίας είναι η αλλαγή ηγεσίας στην ΔΗΜΑΡ, η αποχώρηση Κουβέλη πριν την τελική καταστροφή-ενσωμάτωση στον ΣΥΡΙΖΑ και η αντικατάστασή του με κάποιον λογικότερο και περισσότερο ενωτικό στο σοσιαλδημοκρατικό εγχείρημα όπως ο Λυκούδης μέσα από το συνέδριο.
Αγαπητέ 58αρη
H αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα ΕΕ και ΚΕ της ΔΗΜΑΡ έχουν απορρίψει με αποφάσεις τους τόσο τη συμμετοχή του κόμματος στην κίνηση των 58 όσο και τις προηγούμενες προτάσεις συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου προς τη ΔΗΜΑΡ.
Με αυτή την έννοια ο Βαλντέν έχει δίκιο όταν μιλά για πλειοψηφούσα άποψη.
Ωστόσο επειδή εσείς δε φαίνεστε να συμμερίζεστε τις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων της ΔΗΜΑΡ (μάλλον γιατί δε συμφωνούν αυτές οι αποφάσεις με τις απόψεις σας, ή με τις απόψεις των 58, ή με τις προτάσεις συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου προς τη ΔΗΜΑΡ) αιτείστε την παραίτηση του Φώτη Κουβέλη…
Γιατί βιάζεστε; Τον Δεκέμβριο η ΔΗΜΑΡ έχει το 2ο Συνέδριό της. Μένει να δούμε εάν η πλειοψηφούσα άποψη όπως αυτή καταγράφεται στις αποφάσεις της ΚΕ, είναι πλειοψηφούσα ή μειοψηφούσα στο σώμα του Συνεδρίου. Εκτός και εάν δε θεωρείτε ούτε το σώμα του συνεδρίου αντιπροσωπευτικό για τη ΔΗΜΑΡ. Σε αυτή την περίπτωση δε νομίζω πως μπορείτε να πείσετε για το τι είναι αντιπροσωπευτικό ή όχι.
Υ.γ. Ζητάτε την παραίτηση του Φ. Κουβέλη με τη λογική πως δεν αντιπροσωπεύει τη θέληση της πλειοψηφίας των μελών του κόμματος. Αυτό ισχυρίζεστε αλλά είναι προς απόδειξη στο επερχόμενο Συνέδριο.
Ο Σ. Λυκούδης που εξελέγη από την Κεντρική Επιτροπή ως γραμματέας της ΚΕ, και σήμερα ΔΕΝ συμφωνεί με τα 3/4 της ΚΕ, γιατί δεν παραιτείται;
Και αυτό που ισχυρίζομαι δεν είναι ούτε προς διερεύνηση ούτε προς επιβεβαίωση. Το αποδεικνύουν ο αριθμός των ψήφων υπέρ της εισήγησης του Φ. Κουβέλη (76) από τη μια και ο αριθμός των λευκών ψήφων υπέρ της άποψης του Σ. Λυκούδη (24) από την άλλη.
Ή μήπως όχι;
Δημοσίευση σχολίου