Ο Βενιζέλος, ο Άνθιμος και η εκκωφαντική σιωπή

Σχολιάζει ο "Gustave Flaubert"

«ΕΝ ΠΑΣΗ περιπτώσει, οι ρασοφόροι οφείλουν ν' αφήσουν τις αποκρουστικές πολεμικές κορόνες αλά Τέρι Τζόουνς στους τηλεοπτικούς ιεροκήρυκες της Αμερικής. Συγχαρητήρια επομένως δικαιούται ο Ευάγγελος Βενιζέλος για την κάθε άλλο παρά κοινοβουλευτική άποψη, ότι «αυτά όλα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε αγαπητικά».

Αυτή είναι η κατακλείδα του άρθρου του Ευγένιου Αρανίτση στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου(30.10.10), όπου υπερασπίζεται το δικαίωμα των αξιωματούχων της εκκλησίας να παίρνουν θέση ως προ τα πολιτικά ζητήματα. Συγχαίρει μάλιστα τον κ. Βενιζέλο για την αγαπητική στάση του απέναντί της. Ωστόσο, αυτή ακριβώς ή στάση είναι η ρίζα της κακοδαιμονίας της Θεσσαλονίκης. Το τρίγωνο της εθνικισμού και της υπανάπτυξης -Άνθιμος, Ψωμιάδης, Παπαγεωργόπουλος- διανύει πλησίστιο την τρίτη δεκαετία. Και υπάρχει το εξής παράδοξο. Ενώ αυτή είναι μια πανθομολογούμενη αλήθεια, δημόσια υπάρχει μια περίεργη σιωπή. Πόσα κόμματα (με εξαίρεση τα μικρά) καταδίκασαν τη στάση του Άνθιμου; Πότε στο παρελθόν τον επέκρινε Ευάγγελος Βενιζέλος; Τι είπαν τόσοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ από τη Θεσσαλονίκη; Οι βουλευτές του; Εκκωφαντική σιωπή. Πάντοτε και τώρα. Η εξήγηση είναι απλή: Ο κ. Βενιζέλος με την αγαπητική του στάση χαϊδεύει τον Άνθιμο σε μια αμοιβαίως συμφέρουσα συμφωνία για τη διαιώνιση των εξουσιών τους.
Πρέπει, λοιπόν, να ευχαριστήσουμε τον Γιάννη Μπουτάρη γιατί αίρει τις αμαρτίες όλων μας. Γιατί με τον δονκιχωτισμό που τον διακρίνει, τολμά να πει όσα οι τρομαλέοι, μποστά στον μουτζαχεντίν της Θεσσαλονίκης, πολιτευτές της δεν τολμούν να αρθρώσουν. Ωστόσο, αν δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ιδεολογικά την ηγεμονία του συντηρητισμού μπορείς να την ανατρέψεις πολιτικά;