H απομάγευση του Μελανσόν

 Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή

Η ​​ευρωπαϊκή Αριστερά έζησε την ονείρωξη της εξουσίας στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Στις αρχές του 2015 παραληρούσε ο αριστερός Τύπος της Γηραιάς Ηπείρου με την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και περίσσευαν τα προφίλ του Ελληνα πρωθυπουργού αλλά και του τέως υπουργού Οικονομικών του. Χρειάστηκαν μόλις 7 μήνες για να διαλυθεί η φενάκη και να επανέλθει η ευρωπαϊκή Αριστερά στον παραδοσιακά αντιπολιτευτικό της ρόλο. Τώρα το ισπανικό Ποδέμος αποκαθηλώνει τον Τσίπρα και η αριστερή πτέρυγά του στηρίζει τη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα Iskra. Το γερμανικό Κόμμα της Αριστεράς, που στις τελευταίες ψηφοφορίες στήριζε την ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λόγω ιδεολογικής συγγένειας, καταψήφισε πριν από λίγες ημέρες το τρίτο πακέτο στήριξης προς την Αθήνα στην Μπούντεσταγκ. Και μπορεί ο πάλαι ποτέ δημοφιλής υποψήφιος πρόεδρος του Αριστερού Μετώπου στη Γαλλία, Ζαν-Λικ Μελανσόν, να πανηγύριζε στις αρχές του χρόνου για τη νέα σελίδα που άνοιξε στην Ευρώπη η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται όμως ότι εσχάτως εμπιστεύεται περισσότερο τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη για την εκπόνηση ενός πανευρωπαϊκού Plan B ― εναλλακτικού σχεδίου για την Ευρώπη. Μάλιστα, ο Μελανσόν φέρεται ότι προσκάλεσε τον κ. Λαφαζάνη στη θερινή συνδιάσκεψη του Αριστερού Κόμματος, που διεξάγεται στην Τουλούζη. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από υστερικά αντιμνημονιακό κόμμα σε έναν σχηματισμό διαχείρισης του τρίτου μνημονίου ήταν σχεδόν νομοτελειακή, δεδομένης της καταστροφικής εναλλακτικής. Παράλογη είναι η μελοδραματική «απομάγευση» της ευρωπαϊκής Αριστεράς από τον Αλέξη Τσίπρα. «Ράγισε η ψυχή» του Μελανσόν όταν ενημερώθηκε για τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει μια εγγενής αντίφαση σε όλα αυτά. Από τη μια το υπέρμετρο δέος μπροστά στην ανάληψη της εξουσίας από ένα αριστερό κόμμα και από την άλλη η υπερβολική απογοήτευση όταν αναπόφευκτα αμβλύνεται ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας του. Μοιάζει λες και η ευρωπαϊκή Αριστερά είναι τελικά γεννημένη για να αντιπολιτεύεται, αφού μόλις της δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσει, αδυνατεί να το κάνει με σταθερότητα κι αυτοπεποίθηση. Αντί το παράδειγμα και οι δυσκολίες του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαινιάσουν μια συζήτηση στην Ευρώπη για τον δημιουργικό και ώριμο ρόλο της Αριστεράς στην τρέχουσα κρίση, ανακινήθηκαν οι συνήθεις δικαιολογίες. Είτε «τα συμφέροντα και το σύστημα» την εμποδίζουν να ανέλθει στην εξουσία είτε, όταν καταφέρει να την αναλάβει, φταίνε όλοι οι υπόλοιποι πλην της ίδιας. Το είδαμε άλλωστε και στο διάγγελμα του πρωθυπουργού την ημέρα της παραίτησής του. Ιχνος αυτοκριτικής, όλα καλώς καμωμένα, ούτε μια πειστική εξήγηση για την αναντιστοιχία προεκλογικών λαϊκίστικων δεσμεύσεων και της τρέχουσας κυβερνητικής αναποτελεσματικότητας.

Παράλληλα με τη βίαιη ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ, βιώσαμε και την καθήλωση της ευρωπαϊκής Αριστεράς στο βρεφικό στάδιο, στην ασφάλεια του καθησυχαστικού αντιμνημονιακού μαστού του Παναγιώτη Λαφαζάνη.