Ισως να χαμογελούσε μ’ εκείνο το πονηρό και πυκνό νοημάτων γέλιο του ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, αν γινόταν να καταγράψει τα κλαδιά και τα παρακλάδια της ανανεωτικής Αριστεράς που παραβρέθηκαν χθες το μεσημέρι στο Α΄ Νεκροταφείο για να τον αποχαιρετίσουν. Ο κορμός του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν εκεί, μόνο που εδώ και καιρό έχει γίνει καθαρό ότι οι δρόμοι που έχουν πάρει εκείνοι οι παλιοί συνοδοιπόροι είναι πολλοί, διαφορετικοί και συχνότατα συγκρουσιακοί. Και αν κατέγραφε κανείς τα κόμματα ή τα κινήματα όπου στεγάζονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι, θα είχε μπροστά του μερικά σημεία της πρόσφατης ιστορίας και πολύ υλικό για μελέτη. Αλλοι μετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του και κατέχουν, πλέον, κυβερνητικές θέσεις και ρόλους· άλλοι συνεχίζουν με πείσμα και δονκιχωτισμό τη διαδρομή τους στην ΑΚΟΑ (ένα από τα δύο κομμάτια της διάσπασης του ΚΚΕ Εσωτερικού το 1996. Το άλλο ήταν η ΕΑΡ)· άλλοι είναι μέλη της ΔΗΜΑΡ (ενός κομματιού που έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ πριν από 3-4 χρόνια)· άλλοι ήταν στη ΔΗΜΑΡ αλλά μετέχουν πλέον σε άλλους σχηματισμούς, κινήματα ή κόμματα που ευαγγελίζονται τη δημιουργία ενός μεγάλου κεντροαριστερού μετώπου... Και κάποιοι είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενεργά ενταγμένοι σε κάποιες από τις συνιστώσες του. Το εντυπωσιακό είναι ότι όλοι (οπωσδήποτε όσοι βρέθηκαν χθες το μεσημέρι στο Α’ Νεκροταφείο) διεκδικούν για τον εαυτό τους την κληρονομιά -των απόψεων, της στάσης, των πολιτικών επιλογών και πρακτικών- της ανανεωτικής αριστεράς, κοινής μήτρας για όλους. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις πλέον -σε οδυνηρούς αποχαιρετισμούς δηλαδή- αναγνωρίζονται όλοι ως παλαιότερο μέρος ενός όλου (κάποτε). Κατά τα λοιπά, στην πολιτική και προσωπική τους καθημερινότητα έχουν ενστερνιστεί τη συγκρουσιακή συμπεριφορά των κάθε φορά διασπάσεων, διχασμών, κ.λπ.
Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, στο τελευταίο «κάλεσμα» των φίλων του, έκανε μια ακόμα πολιτική πράξη: έδωσε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να ξανακοιταχθούν όσοι κάποτε υπήρξαν συνοδοιπόροι, φίλοι, όσοι ονειρεύτηκαν -πολύ παλιά- τα ίδια πράγματα και κάποια στιγμή ο καθένας τα ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο. Να ξανασκεφτούν, ίσως, για λίγο τη διαδρομή τους, την κοινή και τη διαφορετική.
Ο συναισθηματισμός, σε τέτοιες περιπτώσεις, κρατάει λίγο, όσο και η τελετή. Μετά ο καθένας επιστρέφει στην αυτάρκεια των απόψεών του και του χώρου που εκφράζει και τον εκφράζει.
Μόνο που οι αυτάρκειες οδηγούν σε περιχαρακώσεις, και σε νέες διασπάσεις, και σε νέους διχασμούς. Ασφαλώς δεν γίνεται να ξαναγεννηθούν και να ξαναϋπάρξουν όσα κάποτε υπήρξαν και ενέπνευσαν. Το νέο στοίχημα όμως στον χώρο της Κεντροαριστεράς είναι υπαρκτό όσο και αναγκαίο. Λιγότερες αυτάρκειες και περισσότερες συνεννοήσεις στα βασικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου