Θα ήταν περίπου 4 τα ξημερώματα όταν ο δείκτης της έντασης στη Βουλή κινήθηκε ελαφρά προς τα πάνω. Ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε το επιχείρημα που επιλέγει συχνά και ο Τσίπρας: και ο Λένιν συμβιβασμούς έκανε. Στα έδρανα του ΚΚΕ ξύπνησαν. Σηκώθηκαν χέρια και φωνές για να διαμαρτυρηθούν. Ξημέρωνε τρίτο μνημόνιο πάνω σε μία ταλαιπωρημένη χώρα, αλλά στη Βουλή μπορούσε να στηθεί ένα μικρό debate για τον Λένιν. Μερικές ώρες νωρίτερα, ένας άλλος κυβερνητικός βουλευτής επικαλέστηκε τις αρχές του μαρξισμού για να επιδείξει ηθικά ερείσματα. Δεν είναι παράξενα όλα αυτά. Είναι σίγουρα γραφικά, αλλά, δεν είναι παράξενα. Ο πολιτικός λόγος του κυβερνώντος κόμματος, από όποια συνιστώσα και αν τον ακούσεις, αρθρώνεται με αναχρονισμούς και συναισθήματα. Λογικό. Όταν γίνεται κουβέντα «για την ευκαιρία που χάθηκε το '44», όταν γερμανοτσολιάδες και δωσίλογοι βγαίνουν από τους τάφους, τότε οι άνθρωποι που ανδρώθηκαν στα αμφιθέατρα της μεταπολίτευσης, θα πολιτευτούν αναλόγως. Και θα χρησιμοποιήσουν, πρωτίστως, υλικά από άλλη εποχή και από άλλο σύμπαν. Άλλωστε και οι απέναντι πώς πολιτεύονται; Ομιλούν περί προοδευτικού φιλελευθερισμού και κινούνται σαν κομματάρχες του '50. Η περίπτωση του πρωθυπουργού είναι για δειγματισμό: τα αντανακλαστικά του λειτουργούν καλύτερα στις ανατροπές και στην άρνηση. Πολιτεύτηκε με συγκρούσεις, όχι με συνθέσεις. Για αυτό και στη «διαπραγμάτευση» πήγε σαν συνδικαλιστής των '80ς: «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ρεύμα, κουβαλάει πολλά παλιά που προσπαθούν να δείξουν καινούργια.
Και οτιδήποτε καινούργιο εκεί μέσα, προσπαθεί να φανεί παλιό. Δεν είναι μόνο τα ιδεολογήματα που δεν κουμπώνουν πάνω στην πολιτική. Είναι και η αντίληψη τους για μία σειρά άλλων πραγμάτων, όπως η επικοινωνία, η ενημέρωση, ο κοινωνικός ακτιβισμός. Λες και το άγχος τους είναι να αισθανθούν άνετα οι άνθρωποι του πρώτου ΠΑΣΟΚ. Βάζω ΕΡΤ και περιμένω να ακούσω ρεμπέτικα.
Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργήσει ένα πομπό που θα εκπέμπει, με μεγαλύτερη ένταση, λαϊκίστικο και αναχρονιστικό πρόγραμμα. Και επειδή ο λαϊκισμός διεκδικεί όλη την ηθική για το μέρος του, το νέο σχήμα θα υψώσει στο τετράγωνο τη διαλεκτική του ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης. Ο Λαφαζάνης και η Ζωή δεν θα έχουν ψηφίσει μνημόνιο, συνεπώς θα διατηρούν ακέραιο το τεκμήριο της πολιτικής αθωότητας. Ουδεμία σημασία έχει η έλλειψη ρεαλιστικής πρότασης, τα έχουμε πει αυτά -ο πελάτης να καταγγείλει θέλει. Πώς θα απαντήσει ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ; Αν συνεχιστεί το έργο που βλέπουμε τελευταία, τότε, πράγματι, ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος στη χώρα θα παραπέμπει σε διαρκές αριστερό συνέδριο. Έχει ενδιαφέρον, αλλά μόνο ιστορικό. Κάπως έτσι, αν ο Τσίπρας εκτιμήσει ότι οι απώλειες από τα αριστερά, θα είναι μεγαλύτερες από τα κέρδη που θα του φέρει η μετακίνηση προς το κέντρο, μπορεί να αναρωτιόμαστε «τι θα έκανε ο Άρης με την ημερομηνία λήξης του γάλακτος. Θα δήμευε τη γελάδα ή θα τρόμαζε τον κτηνοτρόφο;». Υπερβολικό, αλλά όχι μακριά από την αλήθεια. Όσο η κυρίαρχη άποψη αποστρέφεται τις μεταρρυθμίσεις και επιμένει να βλέπει πίσω, αντί να κοιτάζει μπροστά, θα μείνουμε να ακούμε τις ίδιες κασέτες. Στην Ελλάδα δεν αρέσουν οι συχνές αλλαγές. Για αυτό και γίνονται πάντα από την εξουσία, δεν έρχονται ποτέ από πίσω. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν κάτι καινούργιο. Έγινε κυβέρνηση υποσχόμενος επιστροφή στο παρελθόν, όχι φυγή προς το μέλλον. Στη χώρα, λοιπόν, όπου το άγονο θεωρείται και συνεπές, είναι απαραίτητο να υπάρξει μία κυβέρνηση διευρυμένου φάσματος. Όχι για τη συναίνεση. Η συναίνεση είναι το μόνο εύκολο πια -αν δεν κρεμαστούν ο ένας πάνω στον άλλον, θα τους κρεμάσουν χώρια. Οι ιδέες είναι που μας χρειάζονται. Οι ιδέες και οι συνθήκες που θα απαλείψουν ξεπερασμένες ιδεολογικές διαφορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου