Ομολογώ ότι τον είχα αδικήσει τον Αλέξη Τσίπρα. Θεωρούσα ότι όλα αυτά τα χρόνια μας έλεγε ψέματα. Η αντιπολίτευσή του στις μνημονιακές κυβερνήσεις γεμάτες ψέματα, οι προεκλογικές του υποσχέσεις μεγάλα ψέματα, οι μήνες της διακυβέρνησής του ένα σωρό ψέματα. Μετά την τελευταία του συνέντευξη κατάλαβα ότι έκανα λάθος. Απλώς επρόκειτο για έναν πολιτικό με τις καλύτερες προθέσεις απέναντι στους ανθρώπους, που έβλεπε πάντα κάτι όμορφο και ελπιδοφόρο σε όλες τις δυσκολίες, καλόπιστο στις διαβεβαιώσεις των συνεργατών του, καλοπροαίρετο και από τη φύση του αισιόδοξο ότι θα βγάλει στην επιφάνεια τον καλό εαυτό του αντιπάλου του. Ένας αρχηγός Πολυάννα. Δεν περίμενε ο κ. Τσίπρας ότι οι Τράπεζες και οι αγορές είναι παντοδύναμες και σκληρές. Μέχρι τότε πίστευε ότι επρόκειτο απλώς για κατά βάθος αδύναμους, καταπιεσμένους γλεντζέδες που απλώς κανείς δεν είχε ανακαλύψει την ευαίσθητη χορδή τους και δεν τους είχε παίξει τους κατάλληλους σκοπούς για να σηκωθούν να χορέψουν. Βέβαια ο διεθνής και ελληνικός Τύπος και πολλοί πολιτικοί διετύπωναν άλλη άποψη αλλά ασφαλώς επρόκειτο για αγκυλωμένους δύστροπους που είχαν χάσει την πίστη τους στον άνθρωπο, έστω και golden boy. Δεν πίστευε ο απερχόμενος πρωθυπουργός ότι ο συσχετισμός δυνάμεων δεν ευνοούσε τη χώρα μας. Με πίστη στη δύναμη του Ελληνισμού θεωρούσε βέβαιο ότι η χώρα κινούσε τα νήματα των Διεθνών Οργανισμών, των Κεντρικών Τραπεζών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των αγορών.
Έτσι βέβαια θα έπρεπε να είναι τα πράγματα αλλά, κατά παράδοξο τρόπο, όταν ανέλαβε διαπίστωσε ότι αυτό δεν συνέβαινε. Η χώρα μας αίφνης αποτελούσε μόνο το 2% του πληθυσμού της Ευρώπης, η οποία απαρτιζόταν και από άλλα κράτη και άλλα κοινοβούλια και άλλους λαούς. Κατά περίεργο δε λόγο η ψήφος των Ελλήνων, τόσο νωπή, μετρούσε το ίδιο με τις μπαγιάτικες των άλλων χωρών. Ποιος θα το πίστευε, πραγματικά. Το έλεγαν βέβαια καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι αλλά ήσαν όμως οι γνωστοί Κουίσλιγκ, ποιος τους ακούει;
Ένιωσε οδυνηρή έκπληξη ο κ. Τσίπρας όταν κατάλαβε το μέγεθος της πίεσης των δανειστών. Επειδή γνώριζε ότι οι κύριοι Παπανδρέου και Σαμαράς ήσαν γνωστοί μαζοχιστές και το απολάμβαναν, δεν φαντάστηκε ότι θα το κάνουν και στον ίδιο χωρίς τη συγκατάθεσή του. Με το δίκιο του, ως καλόπιστος άνθρωπος που είναι, θεωρούσε τυπική διαδικασία την απλή γνωστοποίηση στους εταίρους ότι ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν να δανείζεται με Μνημόνια αλλά ζητούσε μόνο μερικά δισ. για να εφαρμόσει το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Καταλαβαίνετε την έκπληξή του όταν του εξήγησαν ότι δανείζουν μόνο με προϋποθέσεις- τι ζούγκλα είναι αυτή και πόσα να αντέξει ένας αγαθός και καλοπροαίρετος αριστερός άνθρωπος;
Έπεσε από τα σύννεφα ο τέως πρωθυπουργός όταν είδε να ανακόπτεται αυτή η φλόγα Δημοκρατίας και Ελευθερίας που άναψε στον τόπο μας, αντί, όπως ήταν πολύ φυσικό, να μεταδοθεί σαν λάβα στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και μετά σε όλην την Ήπειρο και ίσως και στον υπόλοιπο πλανήτη. Ξαφνικά έμεινε μόνος του με λίγους συμμάχους πολιτικούς ηγέτες, τους ίδιους που είχαν και οι προηγούμενοι. Πού πήγαν οι λαοί στις πλατείες και τους δρόμους, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα έμειναν στη θέση τους; Αφού από την πρηγούμενη εμπειρία του αυτό δεν έπρεπε να συμβεί- μόλις γινόταν κατάληψη στο λύκειο της Γκράβας, εξαπλωνόταν σε όλα τα γυμνάσια και λύκεια της πρωτεύουσας μέχρι να πεις κίμινο. Όμως όχι, εδώ δεν το βάζει κάτω ο ακατάβλητος οραματιστής, ακόμα έχει την πεποίθηση ότι η Ευρώπη δεν είναι πια ίδια, κυρίως μετά το Δημοψήφισμα, και σύντομα θα δούμε τις τεράστιες αλλαγές που ο ίδιος τής προκάλεσε. Απλώς μάλλον είναι πιο βραδυφλεγείς από ό,τι φανταζόταν.
Αυτός ήταν λοιπόν ο πρωθυπουργός που είχαμε μέχρι χτες. Ένας νέος καλόγνωμος άνθρωπος, κάπως εύπιστος αλλά καθόλου πονηρός, με θερμή πίστη στην ανθρώπινη ψυχή και όχι στους απρόσωπους μηχανισμούς, αισιόδοξος, μεγαλόψυχος και ανεκτικός με τους συνεργάτες του (που τους δίνει πολλές ευκαιρίες παρά τα μεγάλα λάθη τους), λίγο άπειρος αλλά πάντως άφθαρτος, αφελής (με την καλή έννοια), ανεπηρέαστος και αδιάφορος στις προτροπές των συμβιβασμένων (έστω και αν κάποιοι τον αποκαλούν απλώς απληροφόρητο). Για αυτό και ήταν ο τελευταίος που κατάλαβε ότι το Μνημόνιο δεν σκίζεται μέρα μεσημέρι, ότι το χρέος δεν διαγράφεται μονομερώς, ότι οι Τράπεζες θα έκλειναν μόλις εξήγγειλλε το Δημοψήφισμα, ότι στον κ. Βαρουφάκη δεν μιλούσε κανείς συνάδελφός του στο Eurogroup, ότι η κ. Κωνσταντοπούλου ήταν το πιο ακατάλληλο πρόσωπο για Πρόεδρος Βουλής. Δεν είχαν χώρο στον ανοιχτόκαρδο, ρομαντικό και καλοπροαίρετο κόσμο του κ. Τσίπρα μίζερες και δυσοίωνες σκέψεις.
Στην ουσία, χτες εμφανίστηκε στο γυαλί ένας συναισθηματικός πλούτος που θα ήθελες να διαθέτει ο καλύτερος φίλος σου. Για πρωθυπουργό πάλι, θα προτιμούσες τα πράγματα να ήταν όπως τα ήξερες πριν και να ήταν απλώς ψεύτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου