Τα θαύματα τελείωσαν...

Του Σωτήρη Μανιάτη, Ελευθεροτυπία, 29.7.11

Είναι άλλη μια σαφέστατη απάντηση στο διαρκές ερώτημα κάθε πολίτη που συνεχίζει να φορτώνεται όλα τα βάρη, γιατί δεν λειτουργούν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί και έχουμε ΔΟΥ που αδυνατούν να εισπράξουν το 9% με 10% του συνόλου των οφειλομένων. Αλλά και σε μια σειρά από «γιατί» που στοιχειώνουν τους Ελληνες πολίτες: Γιατί οι κρατικές δαπάνες ξέφυγαν και πάλι; Γιατί δεν μαζεύονται τα έσοδα; Γιατί δεν έχει χτυπηθεί η φοροδιαφυγή; Γιατί οι βεβαιωμένοι φόροι στην πλειονότητά τους παραμένουν ανείσπρακτοι; Γιατί δημόσια έργα υπερκοστολογήθηκαν, παραδόθηκαν με καθυστέρηση δίχως την παραμικρή ποινή, με κάποιους να γιγαντώνουν προσωπικές και εταιρικές περιουσίες και σήμερα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, απολύοντας, μειώνοντας μισθούς, κλείνοντας επιχειρήσεις, καθώς πλέον δεν διευκολύνουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα;...

Ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος επέμενε για μεγάλο διάστημα ότι οι καταγγελίες για ελλείψεις στα νοσοκομεία είναι «τεχνητές». Μόλις ανακαλύφθηκε λοιπόν αποθήκη στο Ιπποκράτειο με υλικά αξίας 1.000.000 ευρώ, το χρησιμοποίησε για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς του. Και εν μέρει μπορεί να είχε δίκιο, μόνο που όσα αποκαλύφθηκαν μετά δείχνουν ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.Την τραγελαφική κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της υγείας, όπου φαίνεται να συνεχίζεται το πάρτι των δισεκατομμυρίων, ήρθε να αποδείξει ρεπορτάζ στην «Ε» (της Ντάνι Βέργου, 4/7/2011). Τα υλικά αυτά δεν ήταν ιδιοκτησία του νοσοκομείου αλλά παρακαταθήκες που ανήκουν στις προμηθεύτριες εταιρείες και όταν χρησιμοποιηθούν κοστολογούνται. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το Ιπποκράτειο αλλά για όλα τα νοσοκομεία της χώρας.

Και δυστυχώς από εκεί και μετά άρχισε να ξετυλίγεται η τραγωδία της ελληνικής κρατικής διοικητικής δομής. Τα ελληνικά νοσοκομεία εν έτει 2011 δεν διαθέτουν σύστημα διαχείρισης αποθεμάτων (logistics). Οι εταιρείες χορηγούν παρακαταθήκες τις οποίες δεν ελέγχει -όπως επιβάλλεται- το Γραφείο Υλικού κάθε νοσοκομείου. Τις διαχειρίζονται ουσιαστικά γιατροί και νοσοκόμες που ενημερώνουν κατόπιν τις εταιρείες για τη χρήση τους ώστε να τιμολογηθούν. Η μία παρανομία πάνω στην άλλη δηλαδή, καθώς για τα υλικά αυτά δεν έχουν κοπεί παραστατικά, τα διαχειρίζονται ενδιάμεσοι, ενώ η διοίκηση του νοσοκομείου δεν γνωρίζει τις ανάγκες του.

«Το όλο σύστημα είναι παράνομο» παραδέχτηκε στην «Ε» ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Προμηθευτών, Παναγιώτης Στραβόλαιμος. Αλλά τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Τα νοσοκομεία θα έπρεπε να ενημερώνουν για τη χρήση τέτοιων υλικών τον εκάστοτε ασφαλιστικό φορέα και αυτός με τη σειρά του να εξοφλεί τις εταιρείες. Στην Ελλάδα όμως φαίνεται πως προτιμάμε το... δικό μας σύστημα. Στις προμηθεύτριες εταιρείες παραδίδονται ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ασθενών και αυτές ενημερώνουν τον ασφαλιστικό τομέα προκειμένου να πληρωθούν. Το κυρίαρχο ζήτημα λοιπόν δεν είναι οι «τεχνητές» ελλείψεις στα νοσοκομεία, αλλά οι απίστευτες παρανομίες που συντελούνται σε αυτό που θεωρείται Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Μπορεί πολλοί να πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι ζητήματα τυπικά, αμελητέα μπροστά στις φουρτούνες που αντιμετωπίζουμε. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Το σκηνικό αυτό δείχνει πώς έχει διαμορφωθεί η διοικητική δομή του ελληνικού κράτους. Διότι έτσι βόλευε ορισμένους που πλούτισαν χώνοντας τα χέρια τους βαθιά στα δημόσια ταμεία, στην τσέπη κάθε Ελληνα πολίτη δηλαδή. Τρωκτικά που επί δεκαετίες συνεχίζουν ανενόχλητα τη δουλειά τους.

Είναι άλλη μια σαφέστατη απάντηση στο διαρκές ερώτημα κάθε πολίτη που συνεχίζει να φορτώνεται όλα τα βάρη, γιατί δεν λειτουργούν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί και έχουμε ΔΟΥ που αδυνατούν να εισπράξουν το 9% με 10% του συνόλου των οφειλομένων. Αλλά και σε μια σειρά από «γιατί» που στοιχειώνουν τους Ελληνες πολίτες: Γιατί οι κρατικές δαπάνες ξέφυγαν και πάλι; Γιατί δεν μαζεύονται τα έσοδα; Γιατί δεν έχει χτυπηθεί η φοροδιαφυγή; Γιατί οι βεβαιωμένοι φόροι στην πλειονότητά τους παραμένουν ανείσπρακτοι; Γιατί δημόσια έργα υπερκοστολογήθηκαν, παραδόθηκαν με καθυστέρηση δίχως την παραμικρή ποινή, με κάποιους να γιγαντώνουν προσωπικές και εταιρικές περιουσίες και σήμερα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, απολύοντας, μειώνοντας μισθούς, κλείνοντας επιχειρήσεις, καθώς πλέον δεν διευκολύνουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα;...

Ο γραφειοκρατικός ιστός του κράτους δεν είναι απλώς απαρχαιωμένος αλλά και πλήρως διάτρητος. Οι τελευταίες κυβερνήσεις, παρά τις διαπιστώσεις, δεν προχώρησαν στις απαραίτητες κινήσεις για να βελτιωθεί πραγματικά η διαμορφωμένη κατάσταση. Ακόμα και τώρα, με τη χώρα να γλιστρά στον γκρεμό, οι ίδιοι πολιτικοί εξακολουθούν με θράσος να κάνουν διαπιστώσεις. Αδυνατούν να παράξουν πολιτική, καθώς επί τρεις δεκαετίες συνήθισαν να πολιτεύονται με υποσχέσεις, εξυπηρετήσεις και βολέματα ημετέρων, κάνοντας τα στραβά μάτια, αλληλοκαλυπτόμενοι και καταφεύγοντας στην προστασία της βουλευτικής ασυλίας, χρησιμοποιώντας το Κοινοβούλιο ως προσωπική τους «εταιρεία θαυμάτων». Μόνο που τα θαύματα τελείωσαν...