Έπεσε η μάσκα της Αριστεράς!

 Του Τάκη Μίχα, www.protagon.gr,21.3.11

Όταν πριν από μερικά έτη ο αμίμητος Τζορτζ Μπους αποφάσιζε να εισβάλλει στο Ιράκ, η αριστερά στην Ελλάδα σύσσωμη ξεσηκωνόταν  εναντίον της επίθεσης επικαλούμενη το επιχείρημα ότι η ενέργεια των ΗΠΑ δεν είχε την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα επικαλέσθηκε η Αριστερά τα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν το ΝΑΤΟ έλαβε την απόφαση να βομβαρδίσει την Σερβία προκειμένου να σταματήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Μιλόσεβιτς στο Κόσσοβο. Και τότε το επιχείρημα της απουσίας νομιμοποιητικής εντολής από το Συμβούλιο Ασφαλείας ήταν στο επίκεντρο της επιχειρηματολογίας της αριστεράς.

Στο βαθμό λοιπόν που η αριστερά  έθετε το κριτήριο της διεθνούς νομιμότητας όπως αυτή εκφράζεται με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας στο επίκεντρο της επιχειρηματολογίας της , θα ανέμενε κανείς ότι σήμερα θα επικροτούσε με ενθουσιασμό την επίθεση εναντίον του αιμοδιψή δικτάτορα Καντάφι στο βαθμό όχι απλά ότι η ενέργεια αυτή είχε την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά επίσης ότι ελήφθη μετά από έκκληση των Συνδέσμου Αραβικών χωρών. Λάθος! Αυτό δεν έγινε! Για  μια ακόμη φορά, η αριστερά προτίμησε  να συμπαρασταθεί σε ένα δήμιο αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα ότι η επίκληση στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν πάντοτε απλά μια  πρόφαση και ποτέ ο πραγματικός λόγος για την στάση της.

Το κύριο επιχείρημα της αριστεράς για  την στάση της  είναι ότι ο λιβυκός λαός θα πρέπει μόνος του να αποφασίσει. Προφανώς αυτό το επιχείρημα θα είχε αξία αν ο λαός είχε αυτή την δυνατότητα. Όμως όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και επιφανειακά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Λιβύη, γνωρίζει ότι αυτό δεν ισχύει, διότι στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει μια τεράστια ανισορροπία δυνάμεων. Από την μια πλευρά μια πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή με άριστα εκπαιδευμένους και αδίστακτους μισθοφόρους  και από την άλλη ένα τσούρμο ανθρώπων πους στις περισσότερες περιπτώσεις  δεν έχουν καμιά στρατιωτική εκπαίδευση. Η στάση της αριστεράς θα είχε ως μοναδικό επακόλουθο το πνίξιμο της εξέγερσης μέσα σε ένα πρωτοφανές λουτρό αίματος. Αυτό δεν είναι υπόθεση αλλά συνεπάγεται  από τις ίδιες δηλώσεις  του δικτάτορα ο οποίος επανειλημμένα όχι απλά δήλωνε ότι «δεν θα υπάρξει  οίκτος » για τους αντιπάλους του, αλλά επίσης τους χαρακτήριζε ως «ποντίκια» και «κατσαρίδες». Φυσικά δεν είναι μόνο τα λόγια. Οι  επιθέσεις με βαριά όπλα από ξηρά και από αέρα εναντίον αμάχων διαδηλωτών προδίκαζε τι επρόκειτο να συμβεί αν επικρατούσαν οι καθεστωτικές δυνάμεις.

Αν λοιπόν δεχθούμε ότι δεν είναι η ανησυχία  για την διεθνή νομιμότητα που κάνει την ελληνική αριστερά να αγκαλιάζει με τέτοια στοργή  παρανοϊκά καθάρματα όπως  τον Μιλόσεβιτς, τον Χουσεΐν και τον Καντάφι  τότε τι είναι; Τίποτα άλλο  από το βαθύ  μίσος προς την Δυτική φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων που χαρακτηρίζει αυτό τον χώρο. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει  η  ιστορία της ελληνικής αριστεράς που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό  τον εναγκαλισμό κάθε τυράννου  που διέπρεπε στον βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από τον Αχμεντινετζάντ  και τον Καντάφι  σήμερα, μέχρι τον Πολ Ποτ και τον  Μάο παλαιότερα –και για να μην ξεχνάμε τον  Στάλιν και τον Τσαουσέσκου ακόμη πιο παλιά-όλη η ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα δεν αποτελεί παρά ένα συνεχή αγώνα δρόμου για το ποιός θα προλάβει να είναι ο πρώτος που θα ζητωκραυγάσει την τελευταία σφαγή   στο όνομα της «αντίστασης» και του «αντιιμπεριαλισμου.»

Και φυσικά  σε αυτή την αριστερά ανήκει  και το ΠΑΣΟΚ- στο βαθμό που δεν έχει αποκηρύξει την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και  δεν έχει δώσει στην δημοσιότητα  όλα τα στοιχεία που αποκαλύπτουν τις στενές οικονομικές σχέσεις του «κινήματος» με τον δικτάτορα της Λιβύης.