Αφετέρου, και το σημαντικότερο: Αυτοί οι νονοί, αυτός ο τζόγος με σημαδεμένα όλα τα χαρτιά, αυτό το θέαμα αθλιότητας κρίνεται ότι ταιριάζει στο διαβουκολευμένο πλήθος. Αυτό πουλάει, αυτό αρέσει. Αυτό προσφέρεται στην ελεύθερη αγορά. Αρρύθμιστο, τραχύ, κρούντο, ωμό, ακατέργαστο, αηδές, θελκτικό. Ενα θέαμα με προεδράρες, μπόντι-γκαρντ, μπουζούκια, Πόρσε, σπόρια, παράγκες, καραγκιόζηδες και κολλητήρια. Το πλήθος καταναλώνει το θέαμα της δικής του εξαθλίωσης, αυτοκανιβαλιζόμενο πυρετικά, και συμπληρώνει δελτία Πάμε Στοίχημα, με μια προσδοκία, τη μόνη, την ύστατη: Κι αν σου τύχει;
«Θα παίξει 52 - 48. Τα σπόρια θα τα δώσει στον Αρη... Πρόσεξε, δεν θέλω να κάνεις έγκλημα. Να βοηθήσεις. Θα βοηθήσεις;». Οι απομαγνητοφωνημένοι διάλογοι που δημοσιεύθηκαν χθες στον Τύπο, προϊόντα υποκλοπής προφανώς, θα προκαλούσαν ιλαρότητα, αν δεν επρόκειτο για ένα ακόμη επεισόδιο του ιταμού σίριαλ «ΠΑΕ: Ποδοσφαιρική Αθλιότητα Ελλάδος».
Τα προϊόντα υποκλοπής, οι «κασέτες της λαϊκής» όπως τις χαρακτήρισε ο εμπλεκόμενος Αχ. Μπέος, είναι άλλη μια απόδειξη ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στη χώρα μας το διαχειρίζεται εν πολλοίς μία δραξ τυχοδιωκτών ή και κακοποιών, οι οποίοι έχουν μεταφέρει στα γήπεδα μεθόδους και νοοτροπίες του οργανωμένου εγκλήματος: δωροδοκίες, εκβιασμούς, στησίματα, απειλές, ξέπλυμα χρήματος, απάτες.
Πόσες φορές τις τελευταίες δεκαετίες δεν ακούσαμε για εξαγορασμένους διαιτητές και παιχνίδια, για «παράγκες», για στημένο στοίχημα; Πόσες φορές δεν διέρρευσαν κασέτες, υποκλαπείσες συνομιλίες, τεκμήρια; Και τι έγινε; Τίποτε. Οι ίδιοι άνθρωποι που αλληλοκαταγγέλλονται, όλα αυτά τα χρόνια, οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν ερευνηθεί, διωχθεί, δικαστεί και καταδικαστεί, κυκλοφορούν ελεύθεροι και ασύδοτοι, αγέρωχοι, μεταπηδώντας από τη μια ΠΑΕ στην άλλη, κανονίζοντας δουλειές και σπόρια, επιδιδόμενοι στο ίδιο σπορ της εξαπάτησης και του εκβιασμού.
Με περιστασιακή αφετηρία τα πολύπαθα ιστορικά σωματεία της ΑΕΚ και του Πανιωνίου, και ενδιάμεσους σταθμούς σε Καβάλα, Βόλο, Πάτρα, Ηλιούπολη, Αιγάλεω, Λιόσια κ. λπ., οι ίδιοι και οι ίδιοι αστέρες της νύχτας και του παρασκηνίου μεταλαμπαδεύουν τα ήθη τους ανά την επικράτεια, πλαισιωμένοι από πολυπρόσωπο κύκλωμα παραδημοσιογράφων, παπαγάλων, οπαδών, στοιχηματζήδικων, δικολάβων, μεσολαβητών, νονών και φτωχοδιάβολων.
Δεν μπορεί να παρέμβει η πολιτεία, διά των θεσμικών οργάνων της, να καθαρίσει το τοπίο και να εξυγιάνει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Τυπικά μπορεί. Και οφείλει. Αλλά η αδράνεια τεράστια και η βούληση μικρή. Αφενός.
Αφετέρου, και το σημαντικότερο: Αυτοί οι νονοί, αυτός ο τζόγος με σημαδεμένα όλα τα χαρτιά, αυτό το θέαμα αθλιότητας κρίνεται ότι ταιριάζει στο διαβουκολευμένο πλήθος. Αυτό πουλάει, αυτό αρέσει. Αυτό προσφέρεται στην ελεύθερη αγορά. Αρρύθμιστο, τραχύ, κρούντο, ωμό, ακατέργαστο, αηδές, θελκτικό. Ενα θέαμα με προεδράρες, μπόντι-γκαρντ, μπουζούκια, Πόρσε, σπόρια, παράγκες, καραγκιόζηδες και κολλητήρια. Το πλήθος καταναλώνει το θέαμα της δικής του εξαθλίωσης, αυτοκανιβαλιζόμενο πυρετικά, και συμπληρώνει δελτία Πάμε Στοίχημα, με μια προσδοκία, τη μόνη, την ύστατη: Κι αν σου τύχει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου