Oι σαχλαμάρες για μνημονιακές και αντιμνημονιακές πολιτικές πήραν τέλος

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Αυτή τη βδομάδα που πέρασε οι σαχλαμάρες για μνημονιακές και αντιμνημονιακές πολιτικές πήραν τέλος, ναυάγησαν στο Λονδίνο και το Παρίσι. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα συνολικά, η κυβέρνηση στο Παρίσι και η αντιπολίτευση στο Λονδίνο, προσέκρουσαν στην πραγματικότητα και η πραγματικότητα πάντα είναι πιο ισχυρή. Το ναυάγιο, που αυτή τη φορά ήταν εθνικό, γιατί συνέβη αποκαλυπτικά τις ίδιες μέρες και στους δυο ταυτόχρονα, δείχνει ότι η περίοδος της εξαπάτησης, η περίοδος των 5 χρόνων που περάσαμε, έφτασε στο τέλος της. Η κυβέρνηση είδε να απορρίπτονται όλα τα σχέδια που είχε καταστρώσει για το προσεχές πολιτικό μέλλον, η δε αντιπολίτευση, ακόμα χειρότερα, συνάντησε τον ανοιχτό καγχασμό και τη σαρκαστική ειρωνεία. Οι κύριες πολιτικές δυνάμεις της χώρας βρίσκονται σε πολιτικό αδιέξοδο και μαζί και η χώρα. Το χειρότερο, είναι τόσο εγκλωβισμένες στη στρατηγική της ακινησίας που δεν μπορούν να παρουσιάσουν κανένα εναλλακτικό σχέδιο, παρά μόνο την επανάληψη του εαυτού τους. Οι μεν, να συνεχίζουν την πολιτική της μίζερης κουτοπονηριάς, των καθυστερήσεων, των «διαπραγματεύσεων», των κόκκινων γραμμών σε ό,τι θίγει το παλιό σύστημα. Να καταργούν τις υποχρεωτικές εισφορές στα επιμελητήρια και να τις επανεμφανίζουν ως πληρωμή υπηρεσιών, να καταργούν την «προσωπική διαφορά» που αυξάνει σιωπηλά τους μισθούς σε επιλεγμένα τμήματα του δημοσίου και να την επανεμφανίζουν ως μπόνους αποτελεσματικότητας. Ό,τι μας κρατάει δηλαδή καθηλωμένους 5 χρόνια χωρίς να λύνεται κανένα πρόβλημα. Να αυξάνουμε το όριο εξόδου στη σύνταξη και –θαύμα– να βγαίνουν περισσότεροι και νεότεροι στη σύνταξη με 7 και 9 πλασματικά χρόνια, με δεκάδες, αναρίθμητες εξαιρέσεις. Η χώρα να χρειάζεται χρήμα για να αναπνεύσει η οικονομία, να γίνουν επενδύσεις, να δημιουργηθούν δουλειές και, αντί αυτού, να μπαίνουν φόροι για να βρεθούν τα λεφτά εκατοντάδων χιλιάδων νέων εφάπαξ.

Και οι δε, επιστρέφουν στο μόνο παιχνίδι που ξέρουν καλά, τον εθνικολαϊκισμό. Απαντούν στο Λονδίνο, με τη Λαμία: «Εμείς θα βαράμε το νταούλι κι αυτοί θα χορεύουν, δεν θα παίζουν αυτοί το ζουρνά κι εμείς θα χορεύουμε». Γιατί ο στόχος «αυτών» δεν είναι τα δανεικά, είναι «τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, ο δημόσιος πλούτος της χώρας. Τη χώρα θέλουν να μετατρέψουν σε αποικία χρέους». Δεν είναι περίεργο που μετά απ’ όλα αυτά, το μόνο σύμμαχο που βλέπει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο Πάνος Καμμένος.

Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία όσα συνέβησαν, ούτε έγιναν επειδή τελειώνουν τα μνημόνια, όλος ο κόσμος θέλει να τελειώσουν τα μνημόνια και να μην ασχολείται συνεχώς με την Ελλάδα. Αλλά η Ελλάδα πια αποδεικνύεται special case, είναι η μόνη χώρα που μπήκε σε πρόγραμμα και δεν μπορεί 5 χρόνια τώρα να κάνει αυτά που οφείλει για να ανακάμψει. Όλες οι χώρες έχουν βγει, η οικονομία τους έχει πάρει μπρος, οι εξαγωγές τους αυξήθηκαν, η ανεργία μειώνεται, η Ελλάδα είναι κολλημένη στο 2010, συζητάει ακόμα τα προβλήματα του 2010. Το μήνυμα είχε δοθεί ένα μήνα πριν όταν οι αγορές ανέβασαν τα ελληνικά spreads στο 9, όταν δήλωσαν δηλαδή ότι δεν δανείζει κανείς στον κόσμο την Ελλάδα. Εξακολουθούμε να ζούμε με το σωληνάκι της χρηματικής υποστήριξης από τα κράτη της Ευρώπης. Καταφέραμε να μειώσουμε τα ελλείμματα με την υπερφορολόγηση αλλά έχουμε την ίδια κρατική μηχανή, την ίδια οικονομία της χρεοκοπίας. Κανένας άχρηστος δημόσιος οργανισμός δεν κλείνει, κανείς δεν αξιολογείται, ενιαίο μισθολόγιο δεν εφαρμόζεται, ακόμα περισσότεροι και νεότεροι άνθρωποι βγαίνουν στη σύνταξη, οι συνταξιούχοι έχουν γίνει όσοι οι εργαζόμενοι και περιμένουν άλλοι 300.000 στη σειρά επειδή δεν υπάρχουν λεφτά για να τους δοθεί ακόμα σύνταξη.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί πια να είναι πειστική, από τις ευρωεκλογές έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αλλαγών. Έκανε το κλασικό λάθος του δεύτερου, να μιμηθεί τον πρώτο. Έσκιζε τα μνημόνια κάθε μέρα, έδιωχνε τα ΔΝΤ, ξαναγύρισε στην «αντιμνημονιακή» εποχή των Ζαππείων. Και είδε τη διαφορά στις δημοσκοπήσεις να μεγαλώνει. Το φωνακλάδικο πρωτότυπο υπερισχύει πάντα από τις πιο λάιτ απομιμήσεις. Το τέλος συναγερμού έδωσε το σήμα ότι όλα είναι όπως πριν, άρχισαν τα επιδόματα στους ενστόλους, οι φοροαπαλλαγές από τον ΕΝΦΙΑ, οι δικαστικές αποφάσεις που επαναφέρουν τους μισθούς των υψηλότερων κλιμακίων του δημοσίου τομέα στην παλιά καλή εποχή. Γιατί σε μια χρεοκοπημένη χώρα από πού θα ξεκινήσει η αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής καταστροφής», από τους ανέργους; Η χώρα της υποκρισίας. Κάθε επιστροφή στα παλιά δημιουργεί νέα ελλείμματα στον προϋπολογισμό, νέα ανάγκη φόρων. Έπειτα θα έρθουν τα ΜΜΕ της παραπλάνησης με τους τεράστιους τίτλους: Νέες απαιτήσεις της τρόικας, στο στόχαστρο οι συντάξεις, θέλουν αύξηση του ΦΠΑ. Η κοροϊδία συνεχίζεται.

Και οι άλλοι, στηριγμένοι σ’ αυτό το με αιματηρό τρόπο επιτευχθέν πλεόνασμα, υπόσχονται ακόμα μεγαλύτερες παροχές, ακόμα περισσότερη Ελλάδα της χρεοκοπίας, ακόμα περισσότερο 2009. Πάμε σαν άλλοτε.

Ηρωικοί διαπραγματευτές των Παρισίων, ηρωικότεροι οικονομολόγοι του Λονδίνου και ηρωικότατοι πανηγυρτζήδες της Λαμίας, λειτουργούν παραπληρωματικά. Με εκβιασμούς ελληνικών τηλεπαραθύρων που αντιμετωπίζουν καγχασμούς και ειρωνείες μόλις συναντηθούν με την «πραγματική» πραγματικότητα. Δώστε μας χρηματοδοτική στήριξη κι ας μη λύνουμε τα προβλήματα γιατί θα έρθουν οι άλλοι και θα προσθέσουν περισσότερα. Σε μας θα δώσετε, γιατί σας απειλούμε με τη διάλυση της ευρωζώνης. Και όλοι μαζί ζητάνε από τη Μέρκελ να σταματήσει επιτέλους «την πολιτική της λιτότητας». Και γιατί παρακαλάνε τη Μέρκελ; Τι λόγος της πέφτει; Γιατί δεν τη σταματάνε μόνοι τους τη λιτότητα, ποιος τους εμποδίζει; Γιατί δεν έχουν λεφτά. Εννοούν να τους δώσουν κι άλλα οι Eυρωπαίοι. Όπως γινόταν 30 χρόνια. Κανένα άλλο σχέδιο δεν έχει στο πρόγραμμά του το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Να αλλάξει τα δεδομένα, ούτε μπορεί ούτε θέλει. Γι’ αυτό 5 χρόνια κάνουμε σημειωτόν γύρω από τον εαυτό μας και μιλάμε πάλι λες και είμαστε στο 2010. Ποιος θα μας δώσει λεφτά. Έκαναν το 2010, το 2012, μια επιλογή, απέφυγαν τον «ξαφνικό θάνατο», μόνο που αντί να εκμεταλλευτούν το χρόνο και τη βοήθεια που έδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση, επέλεξαν τον «παρατεταμένο θάνατο», τη στασιμότητα. Τη διατήρηση του χρεοκοπημένου καθεστώτος όσο υπάρχουν λεφτά να αφαιμάξει. Ηρωικά και ηρωικότερα. Μνημονιακά και αντιμνημονιακά.

Σε μπακάλικα μαθηματικά, χρωστάμε ήδη στο κράτος, πέρα από όσα έχουμε δώσει, πάνω-κάτω 70 δις και καμιά 20αριά στα ασφαλιστικά ταμεία. Όσα δηλαδή αντιστοιχούν με τα δύο τρίτα περίπου των συνολικών ελληνικών καταθέσεων. Ε, άλλα 2-3 χρόνια και τα αποτελέσματα του ξαφνικού θανάτου θα έχουν επιτευχθεί σταδιακά. Τότε, όταν τελειώσουν οι καταθέσεις, θεόφτωχοι όλοι, θα αναρωτηθούμε μήπως κάναμε κάτι λάθος όλα αυτά τα χρόνια. Η ιστορία δεν θα γράφει ότι ο Αντώνης έσκιζε μνημόνια στο Παρίσι, ούτε ότι ο Αλέξης βάραγε νταούλια στη Λαμία. Θα γράφει ότι μία από τις πιο εύπορες και πιο καλομαθημένες κοινωνίες του πλανήτη αρνήθηκε, δεν κατάφερε να κάνει ούτε τα στοιχειώδη 5 πράγματα που έκαναν όλοι, Κύπριοι, Πορτογάλοι, Ιρλανδοί, Ισπανοί, Πολωνοί, Εσθονοί, όλες οι ανατολικές χώρες. Συνέχισε να ζητάει δανεικά μέχρι να χρεοκοπήσει και να γίνει «αποτυχημένο κράτος».