Εκείνο που κορυφώθηκε με την ανταλλαγή βαρβαρότητας και φημών για την εξαγορά ψήφων βουλευτών για την προεδρική εκλογή -άντε να αποδείξεις ότι ψηφίζεις αλάδωτος!- θα καταγραφεί στις πιο μαύρες σελίδες της πολιτικής ιστορίας με την κατάπτυστη δήλωση Βουδούρη/Παραστατίδη ότι όσοι είχαν ψηφίσει κατά τρόπο μη αρεστό, καλά θα κάνουν να απόσχουν από τις ψηφοφορίες προκειμένου να αποδείξουν την αθωότητά τους. (Αφήνουμε τα διαδοχικά σόου Ξουλίδου και Χαϊκάλη-Λαζόπουλου στο περιθώριο. Όπου ανήκουν). Και θάπρεπε κάθε Έλληνας και Ελληνίδα να συμπαραταχθεί -προσοχή! ό,τι κι αν ψηφίζει- με την έκρηξη του Σπύρου Λυκούδη. Που ζήτησε από τις ηγεσίες των κομμάτων, εν προκειμένω από τον Αλέξη Τσίπρα, να πάψουν να επιβραβεύουν με βουλευτικές έδρες τη σκουληκωσύνη. Και να χαρεί που ο Μανώλης Γλέζος έσπευσε... να συμφωνήσει - κάτι να σωθεί απο την "τιμή του πολιτικού κόσμου" για την οποία μιλούσαν κάποτε.
Όσοι πιστέψαμε -και, το χειρότερο, καταγράψαμε...- ότι η κατρακύλα της πολιτικής στην Ελλάδα του 2014/15 έπιανε πάτο, διαψευστήκαμε σκληρά. Εκείνο που είχε επικρατήσει τους τελευταίους μήνες, ας πούμε μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου/μετά τον "λαϊκότροπο" ανασχηματισμό, με την προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου να δώσει μιαν εικόνα επιδεξιότερου Συριζαϊσμού, συν να "διαπραγματευθεί πολιτικά" με τους δανειστές της Ελλάδας (που παριστάνουν τους "εταίρους": άλλη ιστορία αυτή), ήταν η εγκαθίδρυση του δόγματος του πονηρουληδισμού.
Η αντίληψη, δηλαδή, ότι με τσακίσματα της μέσης και με επικοινωνιακούς χειρισμούς, με κινήσεις τακτικής που αναγορεύονταν σε "στρατηγική" (σπάνια έχει κακοποιηθεί τόσο η ελληνική γλώσσα), θα μπορούσε να περπατήσει το παράξενο αυτό δικέφαλο δημιούργημα της ανάγκης. Να πείσει εμάς τους ιθαγενείς, που πηγαίναμε να γίνουμε σιγά-σιγά ψηφοφόροι, ότι επανήλθαν οι υπέροχες ημέρες του ΠΑΣΟΚ όπου η κυβέρνηση γευόταν τον ηδύτατο καρπό της εξουσίας αλλά, ταυτόχρονα, εξασφάλιζε και την εκτονωτική λειτουργία της ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Να εξαπατήσει τους ανόητους "εταίρους", ώστε να συνεχίσουν να παριστάνουν ότι παρακολουθούν τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες των δικών μας, κλείνοντας τα μάτια στο ό,τι συνέβαινε επειδή... θα φοβούνταν και θα έτρεμαν, οι ξένοι, την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ (mon Dieu, mon Dieu, se sont les Communistes!)
Ε, λοιπόν, ο πονηρουληδισμός αυτός δεν ήταν το κάτω-κάτω σκαλοπάτι στου κακού την σκάλα. Όταν φάνηκε ότι οι τελευταίοι χειρισμοί τακτικισμού, δηλαδή η επίσπευση κατά... έξι εβδομάδες της προεδρικής εκλογής, δεν απέδιδαν, όταν πλέον η αίσθηση της εξουσίας είχε ξεγλιστρήσει όχι μόνον δημοσκοπικά αλλά και στη διαχείριση της καθημερινότητας (διότι μετά και τις πρόωρες εκλογές, κάποιος θα πρέπει να κυβερνήσει!), τότε άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια διαδοχικά στρώματα λάσπης. Εκείνο που κορυφώθηκε με την ανταλλαγή βαρβαρότητας και φημών για την εξαγορά ψήφων βουλευτών για την προεδρική εκλογή -άντε να αποδείξεις ότι ψηφίζεις αλάδωτος!- θα καταγραφεί στις πιο μαύρες σελίδες της πολιτικής ιστορίας με την κατάπτυστη δήλωση Βουδούρη/Παραστατίδη ότι όσοι είχαν ψηφίσει κατά τρόπο μη αρεστό, καλά θα κάνουν να απόσχουν από τις ψηφοφορίες προκειμένου να αποδείξουν την αθωότητά τους. (Αφήνουμε τα διαδοχικά σόου Ξουλίδου και Χαϊκάλη-Λαζόπουλου στο περιθώριο. Όπου ανήκουν). Και θάπρεπε κάθε Έλληνας και Ελληνίδα να συμπαραταχθεί -προσοχή! ό,τι κι αν ψηφίζει- με την έκρηξη του Σπύρου Λυκούδη. Που ζήτησε από τις ηγεσίες των κομμάτων, εν προκειμένω από τον Αλέξη Τσίπρα, να πάψουν να επιβραβεύουν με βουλευτικές έδρες τη σκουληκωσύνη. Και να χαρεί που ο Μανώλης Γλέζος έσπευσε... να συμφωνήσει - κάτι να σωθεί απο την "τιμή του πολιτικού κόσμου" για την οποία μιλούσαν κάποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου