Η Ολυμπιακή Αεροπορία μας έλειπε

 Του Σπύρου Βλέτσα, Athens Voice

Την ίδρυση κρατικού αερομεταφορέα εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας σε φορείς του τουρισμού. Δεν είναι ο πρώτος. Ο Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε για επανακρατικοποίηση της Ολυμπιακής στην προεκλογική περίοδο του 2009. Μαζί με το Λιμάνι του Πειραιά και τον ΟΤΕ. Τότε που… λεφτά υπήρχαν. Όπως και τώρα. Η Ολυμπιακή Αεροπορία από την πρώτη στιγμή που πέρασε στο δημόσιο, τη δεκαετία του 1970, μέχρι την ημέρα που πουλήθηκε το 2009 δεν σταμάτησε να παράγει ζημιές. Στο τέλος, μετά από διαδοχικά προγράμματα εξυγίανσης, οι ετήσιες ζημίες είχαν περιοριστεί στα 400 εκ. ευρώ. Οι ζημιές κάθε χρόνο αύξαναν το δημόσιο χρέος, οι τόκοι του οποίου απορροφούσαν πόρους από τον προϋπολογισμό. Είναι δύσκολο να υπολογιστεί η συνολική επιβάρυνση του ελληνικού χρέους από την Ολυμπιακή, γιατί στις ζημίες δεν υπολογίζονται οι( κρυφές και φανερές) επιδοτήσεις που λάμβανε η εταιρία από το κράτος, οι τόκοι και οι ασφαλιστικές υποχρεώσεις που ανέλαβε το δημόσιο. Σε κάθε προσπάθεια εξυγίανσης υπήρχαν έντονες αντιδράσεις, όχι μόνο των εργαζομένων. Κάθε δρομολόγιο στην Αυστραλία ζημίωνε την εταιρία με ένα εκατομμύριο ευρώ, αλλά όταν αποφασίστηκε η διακοπή του ορισμένοι μίλησαν για εθνικά επιζήμια απόφαση που απομονώνει τους ομογενείς από την πατρίδα. Η επίκληση κάθε είδους κινδύνων ήταν πάντα το αγαπημένο επιχείρημα των υποστηρικτών της Ολυμπιακής. Ο φόβος του δυστυχήματος αξιοποιήθηκε το 2005 όταν μετά την πτώση του αεροπλάνου της κυπριακής εταιρίας Ήλιος ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος κατηγόρησε συνολικά τις εταιρίες χαμηλού κόστους μιλώντας για «ιπτάμενα φέρετρα».

Τις επόμενες ημέρες δημοσιεύτηκε στον ελληνικό τύπο ο πίνακας επικινδυνότητας των αεροπορικών εταιριών σύμφωνα με τα ατυχήματα από τη Διεθνή Ανεξάρτητη Αρχή Ασφάλειας Πτήσεων. Οι πιο επικίνδυνες εταιρίες ήταν οι κρατικοί αερομεταφορείς δύο κομμουνιστικών χωρών, της Κούβας και του Βιετνάμ. Στον αντίποδα, τρείς γνωστές εταιρίες χαμηλού κόστους ήταν ανάμεσα στις 10 κορυφαίες σε ασφάλεια. (ΤΑ ΝΕΑ 17/8/05)

Οι κινδυνολογία δεν σταματούσε στην ασφάλεια των πτήσεων. Ακούστηκε ότι σε περίπτωση πολέμου δεν θα μπορούμε να μεταφέρουμε στρατό στα νησιά και διάφορα άλλα απίθανα πράγματα. Το πιο εξωφρενικό ακούστηκε τον Σεπτέμβριο του 2005, πάλι από τον Αλέκο Αλαβάνο, όταν κατήγγειλε ότι οι Αμερικάνοι που ενδιαφέρονταν τότε να αγοράσουν την Ολυμπιακή συνδέονταν με εβραϊκά κεφάλαια. Η απειλή βρήκε νέα μορφή : Έλληνες προσοχή! Οι εβραίοι μας παίρνουν την Ολυμπιακή.

Η κινδυνολογία και οι αντιδράσεις εξαφανίστηκαν όταν η κυβέρνηση Καραμανλή το 2009 -την ώρα που η χώρα χρεοκοπούσε- για να πουλήσει την εταιρία έδωσε στους εργαζομένους της χρυσές αποζημιώσεις μαζί με σούπερ πρόωρες συντάξεις ή επαναπρόσληψη στο δημόσιο με τις ίδιες μεγάλες αμοιβές. Το πακέτο ξεπέρασε κατά πολύ το ένα δισ. ευρώ. Η κρατική Ολυμπιακή ήταν πολύτιμη όσο μοίραζε προνόμια. Αν το κλείσιμό της εξασφάλιζε μεγαλύτερα προνόμια, τόσο το καλύτερο γι αυτούς που τα απολαμβάνουν.

Σήμερα το σίγουρο είναι ότι και χωρίς την κρατική Ολυμπιακή όποιος θέλει να ταξιδέψει με αεροπλάνο στην Ελλάδα δεν θα δυσκολευτεί. Οι πτήσεις τώρα είναι περισσότερες και συνδέουν ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς απευθείας με δεκάδες πόλεις της Ευρώπης. Η εξυπηρέτηση είναι καλύτερη, οι επιλογές περισσότερες και οι τιμές χαμηλότερες.

Η δραστηριοποίηση στην Ελλάδα εταιριών χαμηλού κόστους ανέβασε τον ανταγωνισμό και συνέβαλε στην αύξηση της τουριστικής κίνησης. Εκτός από τους επιβάτες και τον τουρισμό είναι ωφελημένο και το γενικό δημόσιο συμφέρον. Οι ιδιώτες επενδύουν και δημιουργούν θέσεις εργασίας. Η δουλειά γίνεται χωρίς το κράτος να πληρώνει. Αντίθετα, τώρα το δημόσιο εισπράττει περισσότερους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.

Η σύσταση του Εθνικού Αερομεταφορέα που εξαγγέλλει ο Αλέξης Τσίπρας απαιτεί μεγάλη επένδυση κεφαλαίων και την ανάληψη ενδεχόμενων ζημιών από τον προϋπολογισμό. Ζημιές, που πιθανότατα θα είναι μεγαλύτερες από εκείνες τις παλιάς μονοπωλιακής Ολυμπιακής, καθώς η αγορά είναι τώρα αρκετά ανταγωνιστική.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε γιατί γίνεται μια τέτοια εξαγγελία; Στην απάντηση μας βοηθάει μια άλλη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ίδια ομιλία ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για την αντίθεση του κόμματός του στα πακέτα all inclusive των ξενοδοχείων με την αιτιολογία ότι δεν διαχέονται τα οφέλη στις τοπικές οικονομίες.

Θα πρέπει λοιπόν να αγνοήσουμε τους τουρίστες που ζητούν αυτό το είδος διακοπών. Έχει η ελληνική οικονομία την πολυτέλεια να διώχνει πελάτες και να τους στέλνει στους ανταγωνιστές, όπως κάναμε με την κρουαζιέρα;

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Χαρίζουμε στην Τουρκία και στην Κύπρο (και την κατεχόμενη) ξένους φοιτητές που θα μπορούσαν να σπουδάσουν στην Ελλάδα και επιπλέον στέλνουμε χιλιάδες Έλληνες φοιτητές στο εξωτερικό.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν πολλούς τρόπους για να μην παράγεται πλούτος στη χώρα και να μη δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Έχουν, όμως, το δικό τους παραγωγικό μοντέλο. Τη δημιουργία κρατικών επιχειρήσεων, τις ζημιές των οποίων θα πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Δεν τους ενδιαφέρουν οι κανονικοί πελάτες αλλά οι άλλοι, οι κομματικοί, όπως οι πρώην πελάτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Με την χρεοκοπία το μοντέλο αυτό τελείωσε γιατί κανείς πλέον δεν μας δανείζει για να το συντηρούμε. Αν δεν υπάρχει παραγωγική οικονομία να πληρώνει φόρους, δεν θα μπορούν να χρηματοδοτούνται ούτε καν οι απαραίτητες και σημαντικές λειτουργίες του κράτους. Πόσο μάλλον ζημιογόνες επιχειρήσεις της κομματικής ιδεοληψίας.