Προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν η Δημοκρατική Αριστερά συμπεριελάμβανε στα ψηφοδέλτια της την Μιλένα Αποστολάκη. Η αναφορά είναι τυχαία (θα μπορούσαν να είναι άλλα πρόσωπα αυτής της κατηγορίας) αλλά και χαρακτηριστική ταυτοχρόνως. Και τι δεν θα ακουγόταν. Το «αλλοίωση της φυσιογνωμίας» θα ήταν η πιο μετριοπαθής κριτική. Παρά το γεγονός ότι η Αποστολάκη καταψήφισε την κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και την δανειακή σύμβαση με τα μέτρα είμαι βέβαιος ότι θα προβαλλόταν η ψήφος της στο πρώτο μνημόνιο και ( εύλογα ) η θητεία της στην κυβέρνηση που υλοποίησε αυτήν την γραμμή. Μόνο που αυτή η κριτική δεν θα στρεφόταν τόσο κατά της βουλευτού αλλά κατά του κόμματος που διέπραξε το ατόπημα να της δώσει θέση στα ψηφοδέλτια του. Και κόβω το κεφάλι μου ότι πρώτοι στην κριτική θα ήσαν οι φίλοι που θέλουν την μέχρι κεραίας εφαρμογή του μνημονίου και εξ αντικειμένου συμπλέουν με τον Βενιζέλο όταν μαζί ισχυρίζονται ότι αυτός είναι ο μονόδρομος για την συμμετοχή στην ευρωζώνη. Πιστεύω ότι αυτή είναι η πιο αντιευρωπαϊκή πολιτική, βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης και τροφοδότης της λαϊκής δεξιάς και της ακροδεξιάς αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που την εξαντλήσαμε.
Αλλού θέλω να καταλήξω και για να επανέλθω στην υποθετική περίπτωση οφείλω να ομολογήσω ότι από την δική τους οπτική οι φίλοι αυτοί θα είχαν πολλούς λόγους να είναι επικριτικοί.Ως γνωστόν η Μιλένα Αποστολάκη, η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και άλλοι έκαναν την καρδιά τους πέτρα και τις απόψεις τους λάστιχο και ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο Βενιζέλου. Και ξαφνικά άστραψε ο νους όλων και κατάλαβαν τι έγινε: ήταν μια αμοιβαία ανιδιοτελής πράξη με μοναδικό σκοπό την συσπείρωση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Αυτό που για την ΔΗΜΑΡ θα ήταν «αλλοίωση της φυσιογνωμίας», «παίρνετε τα μπάζα από το βαθύ ΠΑΣΟΚ» όταν πρόκειται για το ΠΑΣΟΚ είναι μια ευγενική πρόταση που συναντά μια σεμνή αποδοχή. Για ιερό σκοπό πάντα, την συσπείρωση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, μπροστά στον οποίο κάμπτονται αντιστάσεις, παραβλέπονται συμπεριφορές και άλλες ενοχλητικές λεπτομέρειες. Εξ άλλου όταν δίνει συγχωροχάρτια ο Σαμαράς πώς να μείνει πίσω ο Βενιζέλος; Μπορεί να μου διέφυγε αλλά δεν άκουσα τις αντιδράσεις εκείνων που είχαν δημόσια διαφωνήσει με την πιθανότητα επιστροφής των αντιστασιακών. Ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση γιατί μας είχε καλέσει να θυμηθούμε τα λόγια του «επειδή δεν τα λέω έτσι, αυτή την υπόθεση θα την πάω μέχρι τον πάτο».( MEGA) Η Άννα Διαμαντοπούλου τους ήθελε μεν στο ΠΑΣΟΚ, όχι όμως και στα ψηφοδέλτια, γνωρίζοντας προφανώς ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Κάπου εκεί ήταν ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, ο Χρήστος Πρωτόπαπας και άλλοι. Μέχρι να σηκωθεί το κείμενο στην «Μεταρρύθμιση» θα περιμένω κάποια στοιχειώδη αντίδραση, αλλιώς θα μπω στον πειρασμό να πιστέψω ότι ο πάτος ήταν πολύ ρηχός . Διαπιστώνω όμως και μια αμήχανη σιωπή από τους οπαδούς της «μέχρι κεραίας εφαρμογής» που δεν αφήνουν μύγα στο σπαθί της ΔΗΜΑΡ. Όταν η τελευταία συνεργάστηκε με 5 βουλευτές επαρχίας που διαφοροποιήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και κατεβαίνουν στις περιοχές τους – μερικές από τις οποίες είναι άγονες για την ΔΗΜΑΡ – είχαν άφθονη, δημόσια και έτοιμη από καιρό αυστηρή κριτική. Τώρα που η ανακολουθία είναι κραυγαλέα γιατί σιωπή; Εδώ δεν υπάρχει αλλοίωση της φυσιογνωμίας και όλα τα άλλα φοβερά και τρομερά που θα ακούγονταν αν στη θέση του Βενιζέλου ήταν ο Κουβέλης; Δεν αμφιβάλλω ότι από μέσα τους είναι ενοχλημένοι αλλά κάτι φαίνεται να κρατάει στο στομάχι την ενόχληση και να μην φτάνει στο στόμα. Όταν είχα γράψει για το φάντασμα του «όλου ΠΑΣΟΚ που επανέρχεται» με αφορμή τη ενεργοποίηση Παναγιωτακόπουλου – Γεννηματά ένας από αυτούς τους φίλους μου είπε : « Έλα μωρέ, τι να κάνει, εκλογές είναι τους χρειάζεται όλους». Σωστά, εκλογές είναι και σε αυτές δεν τρέχουν μόνοι τους, όπως στο παρελθόν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Για αυτό απαιτείται μεγάλη προσοχή όταν μιλάει κάποιος για τους άλλους. Αλλιώς η λαϊκή ρήση για τα σύκα του ενός και τα καρύδια του άλλου εκτός από εύστοχη καθίσταται και ειρωνικά επίκαιρη.
1 σχόλιο:
δεν θα γινόταν απολύτως τίποτα Νίκο Μπίστη αν ερχότανε και η βουλευτής που λέγεται Μιλένα Αποστολάκη. Τώρα πια συνηθίσαμε σε μπάζα και ρετάλια, τώρα είμαστε μια χωματερή πολιτικών σκυβάλων. Απλά το θέμα τόχουν αυτοί που διαχειρίζονται όσους θα γίνουν αύριο βουλευτές (ελπίζω κανένας) και θα αγωνιούν πότε θα τους την κάνουν. Οι "μνημονιακοί" στο κόμμα τουλάχιστον έχουν μια άποψη και μια καθαρότητα στα χέρια και στις τσέπες κυρίως. Οι άλλοι οι αντιμνημονιακοί περιδιαβαίνοντες δεν μπορούν να το ισχυριστούν με σιγουριά.
Δημοσίευση σχολίου