Περί «συνέπειας» και ιδεολογικής ταυτότητας

Της Σώτης Τριανταφύλλου, Αthensvoice,11.4.12

Aπό την αποχώρηση τριών στελεχών της ΔΗΜΑΡ που διαφώνησαν με τις συνεργασίες του κόμματος, ξεπροβάλλουν δυο παλιά προβλήματα της ελληνικής αριστεράς: το πρώτο είναι η ιδεοληψία της πολιτικής «συνέπειας» που μεταφράζεται σε ακινησία της σκέψης και των ιδεών. «Συνεπής» στη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας ήταν ο Χίτλερ· η συνέπειά του μαρτυρούσε βαθιά ψυχική διαταραχή. Συνεπείς είναι μερικοί μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι τρελοί του Θεού. Αν η ελληνική δεξιά ήταν «συνεπής», η Ελλάδα θα παρέμενε μια βασιλευομένη μπανανία. Ευτυχώς για όλους μας, με το πέρασμα του χρόνου και με την εξέλιξη του πολιτισμού, το κύριο σώμα της δεξιάς μεταλλάχθηκε σ’ έναν αστερισμό από φιλελευθέρους, νεοφιλελευθέρους, συντηρητικούς και λαϊκιστές που ελάχιστη σχέση έχουν με τους χίτες, τους δοσιλόγους, τους δημίους, τους βασανιστές και τους δολοφόνους του παρακράτους.

Κοντολογίς, η δεξιά επέζησε των εγκλημάτων της με το να αναπροσαρμόζεται στους καινούργιους καιρούς, όπως το φίδι που επιζεί επειδή αλλάζει το δέρμα του. Αντιθέτως, η αριστερά επιζεί επειδή αρνείται να εξελιχθεί. Η ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα που κατάγεται από το ΚΚΕ Εσωτερικού, δηλαδή από μια δειλή και βουβή αντίδραση στον σταλινισμό, διαχωρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ εξαιτίας της κοσμιότητάς της.

Εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ είναι κόμματα ανάγωγα, με ανεδαφικές επιθυμίες και ασυμπαθή φερσίματα, η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται ευγενής, μετρημένη και σεμνή – χωρίς ωστόσο, αυτά τα χαρακτηριστικά να επαρκούν για να αρθρώσει έναν καινούργιο πολιτικό λόγο. Τα μέλη και οι εν δυνάμει ψηφοφόροι την πιέζουν σε μια στάση «συνέπειας», απαιτούν δηλαδή τη μονόχορδη επανάληψη των εθιμικών συνθημάτων της παραδοσιακής αριστεράς. Οποιαδήποτε απόκλιση εκλαμβάνεται ως σύμπραξη με την επάρατη εξουσία, οποιαδήποτε παρέκκλιση από τις πατροπαράδοτες αντιλήψεις θεωρείται προδοτικός συμβιβασμός.

Έτσι, ενώ ο κόσμος αλλάζει κι ενώ εμφανίζονται πρωτόγνωρες προκλήσεις, η αριστερά επιμένει στη διατήρηση του αριστερού κατεστημένου που, στο μεταξύ, έχει υιοθετήσει αντιεξουσιαστικές θέσεις: οι αντιεξουσιαστικές θέσεις διευκολύνουν την πολιτική ζωή διότι αφαιρούν ευθύνες και ηθικά καθήκοντα. Κάποτε οι αριστεροί ονομάζονταν «προοδευτικοί» και ο όρος είχε συγκεκριμένο περιεχόμενο: ήσαν υπέρ της προόδου και του πολιτισμού, υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας.

Από τη στιγμή της νομιμοποίησης του ΚΚΕ, οι ανθρωπιστικές αρχές καταποντίστηκαν και αναδύθηκαν οι αρχές της μονολιθικότητας, του απομονωτισμού και της επιστροφής στις αγροτικές αξίες. Χώμα και αίμα. Παραλλήλως, διαμορφώθηκαν ομάδες και άτομα που συνδυάζουν την κομμουνιστική ακαμψία με το κοινωνικό περιθώριο, με την ελευθεριακή λατρεία της παρανομίας και της περιφρόνησης των θεσμών. Αυτό το συνονθύλευμα διαχέεται σε όλο τον χώρο της ελληνικής αριστεράς και η ΔΗΜΑΡ δεν φαίνεται αδιάβροχη.

Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει λόγο ύπαρξης αν δεν διαφοροποιηθεί από αυτή την ιδεολογική και ηθική υπανάπτυξη, αν δεν απομακρυνθεί από την αρτηριοσκληρωτική αριστερά που χρησιμοποιεί φθαρμένες ιδεολογίες και διατυπώσεις. Σε όλο τον κόσμο τα κόμματα ωριμάζουν με το πέρασμα του χρόνου· εξίσου ωριμάζουν οι περισσότεροι πολιτικοί: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος διένυσε μακρύ δρόμο από το 1946 όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Σερρών. Άλλαξε ο κόσμος γύρω του, άλλαξε κι ο ίδιος – ακολούθησε, ευλόγως, την πορεία της ζωής και της εξέλιξης.

Όποιος μένει ασάλευτος παγώνει, κοκαλώνει και πεθαίνει· γίνεται απολίθωμα. Πολλά παλιά μέλη της αριστεράς ζητούν από τη ΔΗΜΑΡ να γίνει ένα τέτοιο απολίθωμα. Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος είναι ο χώρος και η ταυτότητα της ΔΗΜΑΡ – γιατί οι ακραιφνείς, οι ασυμβίβαστοι και δογματικοί δεν στεγάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ. Άλλωστε, οι διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά κόμματα είναι τελετουργικές: απ’ ό,τι ξέρω, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα για τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ ενώ το ΚΚΕ έστειλε. Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, αν δεν θέλει να απορροφηθεί από αυτή την ψυχοπαθή και άξεστη αριστερά, πρέπει να αποκτήσει ανεξάρτητη ταυτότητα: να προβάλει με θάρρος ρηξικέλευθες θέσεις και να ανοιχτεί στην κοινωνία – όχι να αντλεί υποστήριξη και ψήφους από τους δυσαρεστημένους των υπαρχόντων αριστερών σχηματισμών.

Ως νέο κόμμα θα περίμενε κανείς ότι η ΔΗΜΑΡ θα απευθυνόταν στους νέους, στους ανένταχτους, σε όσους απέχουν από την πολιτική θεωρώντας την αναχρονιστική και βρόμικη: αλλά όχι – φαίνεται σαν να θέλει να ικανοποιήσει τους θηριόποδες δεινοσαύρους της αριστεράς. Έτσι, δεν ψήφισε τη μεταρρύθμιση για τα ΑΕΙ υπακούοντας στο κατεστημένο που τυραννά τους θεσμούς στα πανεπιστήμια. Με την ίδια λογική της ψηφοθηρίας διατηρεί αμφίρροπη στάση και προβάλλει ασαφή εικόνα για τις προθέσεις της. Συχνά εμφανίζεται απολογητική στους αλητήριους των μέσων ενημέρωσης: η ΔΗΜΑΡ δείχνει να φοβάται μήπως, σε μια εποχή που οι έννοιες χάνουν τη διαύγειά τους, χάσει την αριστεροσύνη της.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται έναν καινούργιο Συνασπισμό, πολύ λιγότερο ένα ΚΚΕ Εσωτερικού: αν χρειάζεται ένα αριστερό κόμμα, αυτό το κόμμα πρέπει να τοποθετεί ξεκάθαρους και ρεαλιστικούς στόχους παίζοντας το παιχνίδι με αγαθότητα, αυτοπεποίθηση και χάρη.