Ποιος θα τιμήσει τους Πακιστανούς;

Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 8.4.12

Διαβάσατε, ακούσατε την είδηση -εκτός αν χάθηκε μαζί με τις ειδήσεις των καναλιών. Στο Κρυονέρι, στις γραμμές του τρένου, την Παρασκευή το μεσημέρι. Ι.Χ. αυτοκίνητο με επιβάτες δύο ηλικιωμένους βρέθηκε στις γραμμές του τρένου σε σημείο όπου δεν υπήρχε διάβαση - ίσως από ατύχημα. Οι τροχοί του κόλλησαν στις σιδηροτροχιές. Τρεις Πακιστανοί, που αντιλήφθηκαν τι είχε συμβεί, έτρεξαν να βοηθήσουν. Οι δυο εξ αυτών άρχισαν να σπρώχνουν το αυτοκίνητο. Τη στιγμή εκείνη διέρχονταν αμαξοστοιχία Intercity, που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Αθήνα. Ο μηχανοδηγός δεν πρόλαβε να την ακινητοποιήσει έγκαιρα, με αποτέλεσμα να προσκρούσει το τρένο πάνω στο ακινητοποιημένο όχημα και να παρασύρει τους δύο αλλοδαπούς. Οι επιβάτες του Ι.Χ. έχασαν τη ζωή τους, αλλά και οι δύο από τους τρεις Πακιστανούς που έσπευσαν προς βοήθεια.

Την Παρασκευή έτρεξαν να βοηθήσουν τους δύο ηλικιωμένους που είχαν εγκλωβιστεί στο Ι.Χ., στις γραμμές στο Κρυονέρι - Πέθαναν μαζί τους όταν τους χτύπησε το τρένο - Δεν είναι ήρωες γιατί πέθαναν, αλλά για ό,τι έκαναν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους

Θα δώσουμε σημασία σε αυτό που συνέβη σε κείνα τα λίγα λεπτά πάνω στις γραμμές; Θα αδιαφορήσουμε ή θα το εγκλωβίσουμε σε έτοιμα σχήματα που αναζητούν δικαίωση; Οι δύο Πακιστανοί -ελπίζουμε να ανακοινωθούν τα ονόματά τους για να τα γράψουμε- δεν έκαναν ό,τι έκαναν επειδή ήταν μετανάστες. Ή παρά το ό,τι ήταν μετανάστες. Έτρεξαν στους συνανθρώπους τους - ξεπερνώντας διαιρέσεις και συμψηφισμούς.

Δεν θέλησαν να είναι ήρωες, να πεθάνουν. Άνθρωποι ήταν, με βαθιά συναίσθηση της αξίας της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Γι’ αυτό έσπευσαν να βοηθήσουν τους δύο συνανθρώπους τους. Αλληλεγγύη στην πράξη. Ήξεραν ότι μόνον αυτοί μπορούσαν να βοηθήσουν - με τα χέρια τους, στην πράξη, όχι με τα λόγια. Και δεν έχασαν χρόνο, δεν κοντοστάθηκαν και οι τρεις. Μετανάστες, ίσως να δούλευαν εκεί κοντά. Δεν ζύγιασαν τον κίνδυνο, έτρεξαν. Και αν καταλαβαίνουμε σωστά τις πληροφορίες, χτυπήθηκαν από το τρένο γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή πάλευαν να ξεμπλοκάρουν το αυτοκίνητο, να σώσουν τους δύο - ίσως αγνώστους τους, αλλά δεν έχει σημασία.

Δεν είναι ήρωες γιατί πέθαναν. Αλλά για ό,τι έκαναν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους. Ήρθαν στην Ελλάδα με το όνειρο της καλύτερης ζωής. Δεν ξέρουμε αν ήταν στριμωγμένοι στη ζωή τους - το πιθανότερο, να ήταν. Έδρασαν υπέρ της ζωής, για τη σωτηρία της. Έστω κι αν απέτυχαν και δεν ζύγισαν σωστά τον κίνδυνο της επερχόμενης αμαξοστοιχίας.

Το ανθρώπινο δράμα μπορεί να προσφέρεται για εύκολες κρίσεις ή δικαιώσεις άλλων, δικές μας, που είμαστε απ’ έξω. Αλλά μια τέτοια στάση δεν μας κάνει σοφότερους ούτε είναι έκφραση σεβασμού, ειδικά όταν μιλάμε για τη ζωή, τον αγώνα για τη ζωή, που διεξάγεται μόνον στις πραγματικά κρίσιμες στιγμές.

Οι τρεις Πακιστανοί δεν αγωνίστηκαν την Παρασκευή για να μας δείξουν κάτι για τον ρατσισμό μας. Έμπρακτα απέρριψαν τις διαιρέσεις και έκαναν τη δική τους “δήλωση” -με την πράξη τους- τι θα πει συνάνθρωπος, καλύτερος άνθρωπος. Πάλεψαν για να σώσουν.

Δεν είναι οι μόνοι που βοήθησαν και βοηθούν συνανθρώπους τους στην Ελλάδα. Είναι πολλοί - έτσι ζουν οι κοινωνίες, με την ανθρωπιά της πράξης, όχι των λόγων. Και Έλληνες και μετανάστες. Το υπόδειγμά τους είναι για τους άλλους, για μας, που, είτε επειδή δεν τολμήσαμε όταν έπρεπε είτε επειδή τα γεγονότα δεν μας έφεραν στην κρίσιμη στιγμή, μένουμε στα λόγια ή έστω στα “ασφαλή” έργα, κι αυτά ίσως με... τσιγκουνιά.

Ποιος θα μιλήσει γι’ αυτούς, ποιος θα τους τιμήσει; Η οικογένειά τους σίγουρα. Αμφιβάλλουμε το κράτος του Πακιστάν. Η Ελλάδα; Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ; Το υπουργείο Εσωτερικών; Οι κοινωνικές οργανώσεις; Τα κόμματα; Της Αριστεράς; Οι πολίτες; Κανείς;