Με το Μνημόνιο μπροστά στις κάλπες: Υποταγή, Ανατροπή ή Μεταρρυθμίσεις;

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, μη μαδάς τη μαργαρίτα, 6.4.12

 Ξεχωρίζω από τη σημερινή ειδησεογραφία:

·        Αυτοκτονία 77χρονου  συνταξιούχου στο Σύνταγμα

·        Γαλλική ΜΚΟ προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στο Πέραμα, όπου η ανεργία αγγίζει το 80%

·        2 εκατομμύρια ευρώ διασπάθισε σκανδαλωδώς το συνδικάτο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ

·        92 ρουσφετολογικές τροπολογίες κατατέθηκαν από βουλευτές πριν κλείσει η Βουλή για τις εκλογές.

Ισχυρίζομαι ότι τα δύο πρώτα δεν θα είχαν συμβεί, εάν δεν υπήρχαν τα δύο δεύτερα. Αν δεν υπήρχε δηλαδή το σύμπλεγμα πελατειακών σχέσεων πολιτικής εξουσίας – συνδικαλιστικών προνομιακών συμφερόντων - κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας. Αυτό ευθύνεται για την τεράστια και ολέθρια κατασπατάληση πόρων οι οποίοι αποστερούνται από τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες.  Και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει.

Χρειάζεται άμεση ανανέωση και αναδιάταξη του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Και αυτός είναι ο στόχος της ΔΗΜΑΡ σε αυτές τις εκλογές: να αναδειχθεί σε ισχυρή και καθοριστική δύναμη, για να συμβάλλει στην αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος και να προωθήσει αποτελεσματικά μεταρρυθμίσεις με κοινωνικό πρόσημο. Μεταρρυθμίσεις δηλαδή που θα ωφελούν τους πολλούς, αντί για τις ισχυρές συντεχνίες, που θα ωφελούν κυρίως τους πιο αδύναμους και τα πιεζόμενα μεσαία στρώματα. Πρέπει να απαλλαγούμε το ταχύτερο από την πελατειακή και συντεχνιακή κατασπατάληση πόρων, για να μπορέσει η χώρα να ανακάμψει, για να μην έχουμε αυτοκτονίες, να μη χρειαζόμαστε ανθρωπιστική και επισιτιστική βοήθεια, για να μπορέσουμε να ανακτήσουμε τη χαμένη αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να φύγουμε από την αντίληψη ότι μόνο το κράτος έχει λεφτά και οι κοινωνικές ομάδες και τα άτομα ανταγωνίζονται ποιος θα αποσπάσει τα περισσότερα.

Ακούμε για το ΕΣΠΑ. Όμως, χωρίς αναδιάταξη και ανανέωση του πολιτικού συστήματος οι πόροι του θα κατασπαταληθούν, όπως συνέβη με τα ΜΟΠ, με το Β΄και Γ΄ΚΠΣ, με τα πακέτα Σαντέρ και Ντελόρ.

Ακούμε για λύσεις που θα έλθουν από την Ευρώπη. Όμως, και πάλι, χωρίς την αναδιάταξη και την ανανέωση του πολιτικού συστήματος, η όποια αναθέρμανση της ευρωπαϊκής οικονομίας με επενδύσεις σε πανευρωπαϊκά δίκτυα, θα έχει για μας περιορισμένο όφελος.

Ακούμε για ανάπτυξη. Όμως, χωρίς την αναδιάταξη και ανανέωση του πολιτικού συστήματος και χωρίς εξυγίανση, δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη. Ουδείς επενδύει –όσο κι αν μειωθεί το εργατικό κόστος– σε μια χώρα διεφθαρμένη με ασαφείς και μεταβαλλόμενους κανόνες, με γρηγορόσημα στις εφορίες, με χρωστούμενες επιστροφές ΦΠΑ 3 δις από το κράτος σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Όλο αυτό το εγχείρημα της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος και η προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων πρέπει να ξεκινήσει άμεσα, εδώ και τώρα, μέσα στο δύσκολο και ασφυκτικό περιβάλλον που ορίζεται από το μνημόνιο μέτρων και τη δανειακή σύμβαση. Εμείς λέμε ότι υπάρχει ελπίδα. Ακόμα και το ίδιο το μνημόνιο εμπεριέχει όχι μόνο περικοπές αλλά και μεταρρυθμίσεις. Όμως, το εγκλωβισμένο στις πελατειακές του σχέσεις πολιτικό σύστημα έδωσε προτεραιότητα στις περικοπές και μάλιστα με τρόπο οριζόντιο, με τρόπο δηλαδή εξ ορισμού άδικο. Οι μεταρρυθμίσεις παραπέμπονται στο μέλλον, μετά δυσκολίας και με το σταγονόμετρο.

Ποιος εχέφρων πολίτης θα είχε αντιρρήσεις για τον φορολογικό έλεγχο των προσώπων υψηλού πλούτου, για τη δημοσίευση στο διαδίκτυο της απόδοσης των Εφοριών, για τον ετήσιο έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων των εφοριακών, για τη δημιουργία ενιαίας ηλεκτρονικής πλατφόρμας για τις δημόσιες προμήθειες,;

Ποιος θα είχε αντιρρήσεις για την ενοποίηση και τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, τη μείωση του κέρδους των χονδρεμπόρων φαρμάκων κάτω από το 5%, για το κλείσιμο άχρηστων οργανισμών και φορέων του δημοσίου, για τη δημιουργία πλήρους κτηματολογικού μητρώου, τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών ή την κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών από το κράτος;

Έχει σημασία εάν κάποια τέτοια μέτρα περιλαμβάνονται ή όχι στο Μνημόνιο; Είναι αυτό που θα τα χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερα ή σοσιαλιστικά;

Γι’ αυτό εμείς λέμε, ότι η επιχειρούμενη πόλωση σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι ήδη ξεπερασμένη και παραπλανητική. Αποτελεί δίκη του παρελθόντος. Και δεν το λέμε για να αθωώσουμε το Μνημόνιο. Εξάλλου το καταψηφίσαμε. Και το καταψηφίσαμε ακριβώς για όσα άδικα και σκληρά μέτρα προβλέπει και γιατί εκτιμήσαμε αυτό που επιβεβαιώνεται, δηλαδή ότι η συνταγή δεν βγαίνει.

Το ουσιαστικό λοιπόν παραμένει η αναδιάταξη και ανανέωση του πολιτικού συστήματος και οι μεταρρυθμίσεις. Και αυτό πρέπει να είναι το κρίσιμο ερώτημα στις επικείμενες εκλογές. Όχι το παραπλανητικό «με το μνημόνιο ή ενάντια στο μνημόνιο», αλλά «με τις μεταρρυθμίσεις ή ενάντια στις μεταρρυθμίσεις», «με τις μεταρρυθμίσεις ή με τη στασιμότητα». Γι’ αυτό αποκρούουμε τις αδιέξοδες επαναστατικές αλλά και ακροδεξιές αντιμνημονιακές κορώνες που οδηγούν εκτός ευρώ, στην κατάρρευση και στο χάος. Γι’ αυτό αρνούμαστε την υποταγή και τον συντηρητικό συμβιβασμό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γι’ αυτό αρνούμαστε τους εκβιασμούς και τα ψεύτικα διλήμματα περί ακυβερνησίας και αυτοδυναμίας με τα οποία επιδιώκουν να αναπαράγουν το φθαρμένο παλιό πολιτικό σκηνικό.  Γι’ αυτό επιλέγουμε και επιμένουμε σε ένα πρόγραμμα προοδευτικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που θα είναι και το κριτήριό μας για τις όποιες μετεκλογικές συμπολιτευτικές ή αντιπολιτευτικές συμπράξεις.

Ο καλύτερος τρόπος για να μην κυβερνήσει ή να μην συγκυβερνήσει η Δεξιά είναι η υπερψήφιση και η ισχυροποίηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Για όλα αυτά είμαστε εδώ, για να τα συζητήσουμε και να μας ανακρίνετε.