Χτες ήταν η «επέτειος» της μάχης των Θερμοπυλών — σύμφωνα, έστω, με ένα περίεργο «εθνικό ημερολόγιο». Ανάμεσα στους επισκέπτες της γιορτής, ήταν και ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής κ. Κασιδιάρης, που ζήτησε την επανασύσταση της χωροφυλακής «με πολεμική εκπαίδευση και τη χορήγηση στρατιωτικού εξοπλισμού», χαρακτηρίζοντας τους Ρομά της περιοχής ως τον «μεγαλύτερο κίνδυνο», μαζί, βέβαια, με τους «παράνομους μετανάστες». Ταυτισμένη για χρόνια λιγότερο με την έννοια της δημόσιας τάξης και περισσότερο με την «ασφάλεια του καθεστώτος», η ελληνική χωροφυλακή αποτέλεσε, τουλάχιστον για την ελληνική επαρχία, το κατεξοχήν σώμα της εθνικοφροσύνης, αφού έγινε το κύριο όργανο της αντικομμουνιστικής δίωξης και της ιδεολογικής επιτήρησης των ελλήνων πολιτών στα «πέτρινα χρόνια», στη χούντα αλλά και στη μεταπολίτευση. Καταργήθηκε και συγχωνεύτηκε το 1984 με την Ελληνική Αστυνομία, ως ακραίο πολιτισμικό υπόλειμμα μιας άλλης εποχής που «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα». Δεν έλειψε σε κανέναν∙ παρά μόνο σε εκείνους που νοσταλγούσαν την ίδια τη «φοβέρα».
Η επαναφορά της πρότασης για την επανασύστασή της θα ήταν βέβαια απλώς γραφική αν δεν ήταν πλήρως προσαρμοσμένη στο σκηνικό της συγκεκριμένης επετείου. Παλαιότερα, άλλωστε, την επέτειο την διεκδικούσαν κάτι «παγάνια» με χλαμύδες που μιλούσαν για την αναβίωση του «σπαρτιατικού ιδεώδους», περιτριγυρισμένα από αμήχανους παπάδες και κουστουμαρισμένους δημοτικούς άρχοντες που απήγγελλαν τον απαραίτητο «βασικό Καβάφη» για να διασώσουν ποιητικά το αρχαιολατρικό και εθνικιστικό κιτς της εκδήλωσης: «Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των / ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες».
Τα τελευταία χρόνια, η Χρυσή Αυγή έδωσε νέο περιεχόμενο στην επέτειο, με αποκορύφωμα το φετινό εορτασμό και τη μαζική συμμετοχή των νέο-ναζιστών. Μέσα σε ένα πλήθος που ανέμιζε διαρκώς τις χρυσαυγίτικες και τις ελληνικές σημαίες, ο κ. Κασιδιάρης ανέλαβε το ρόλο του αφηγητή που εξιστόρησε τα γεγονότα της μάχης. Μετά ο κ. Μισιάκιας έκανε την εύκολη αντιστοιχία ανάμεσα στον «αιώνιο Ελληνισμό της Ανδρείας και του Πολιτισμού» και το σύγχρονο «προσκυνημένο γραικυλιστάν» του Μνημονίου. Και τέλος, μετά από μια σειρά ομιλητών, ανέβηκε στο βήμα συγκινημένος ο ίδιος ο κ. Μιχαλολιάκος που δήλωσε ότι προτίθεται να στήσει «νέες Θερμοπύλες απέναντι στους εχθρούς του Ελληνισμού», τελειώνοντας με το ηρωικό: Μολών Λαβέ!
???????????????????????????????
Η προβλεπόμενη ανιστορική «γέφυρα» στήθηκε αμέσως με τα πρόχειρα υλικά της δικαιωτικής προβολής στο παρελθόν. Τα στερεοτυπικά δίπολα άλλωστε ήταν περίπου αυτονόητα : «ασιατικός κίνδυνος»/ Ρομά και μετανάστες, αρχαία Ελλάδα/ σύγχρονο «γραικυλιστάν, «Εφιάλτης»/ δωσίλογοι πολιτικοί, ηθικό χρέος/οικονομικό χρέος στην κοινωνία των Μνημονίων και της κρίσης. Κάπως έτσι, με μια βουτιά στο «μυθολογικό κενό» —δανείζομαι την έκφραση από τον τίτλο του ωραίου και βαθιά επίκαιρου βιβλίου του Αλέξη Πολίτη— οι «τριακόσιοι του Λεωνίδα» έμοιαζαν να συγκροτούν αναχρονιστικά το προδρομικό σώμα μιας σύγχρονης φασιστικής ελληνικής χωροφυλακής. Οι όρκοι στους προγόνους για τη συνέχιση των «εθνικών αγώνων», κάτω από το άγαλμα του Λεωνίδα, συνοδεύτηκαν με το τελετουργικό άναμμα της δάδας για την «ενός λεπτού σιγή» και βέβαια με την απαγγελία του Εθνικού Ύμνου μαζί με τον ύμνο της Χρυσής Αυγής. «Και τα λοιπά, και τα λοιπά. Λαμπρά ταιριάζουν όλα», θα σχολίαζε ειρωνικά ο άλλος «βασικός Καβάφης».
Για τον μελετητή της σύγχρονης «δημόσιας ιστορίας» σίγουρα έχει ενδιαφέρον να εξετάσει το πώς η Χρυσή Αυγή –μέσω Θερμοπυλών– κατάφερε, τα τελευταία χρόνια, να ενώσει το παραδοσιακό εθνικιστικό οπολοστάσιο με τον νεοπαγανισμό και την αντιμνημονιακή ρητορεία. Για τον δημοκρατικό πολίτη, ωστόσο, είναι τουλάχιστον πραγματικός εφιάλτης ετούτη η μαζική και δημόσια εμφάνιση φασιστικών ταγμάτων που φαντάζονται πως είναι κάτι ανάμεσα σε «νέο-σπαρτιάτες» πολεμιστές και «εμφυλιοπολεμικούς χωροφύλακες». Και ειλικρινά, αναρωτιέμαι. Για πόσο καιρό ακόμα, οι δημοκρατικά εκλεγμένες τοπικές αρχές, με το πρόσχημα μιας κιτσάτης τουριστικής ατραξιόν, θα εξακολουθούν να δίνουν άλλοθι στη μιλιταριστική Χρυσή Αυγή ; Και για πόσο, μια ολόκληρη κοινωνία θα παρατηρεί το αποτρόπαιο θέαμα του εκφασισμού της, χωρίς να αντιστέκεται και να απομονώνει τους πρωταγωνιστές του ; Εκτός κι αν αυτή η κοινωνία έχει αποφασίσει να είναι στο εξής «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου