Του Νίκου Γραικούση, 23.10.12
Η σύγχρονη ανανεωτική αριστερά, τείνει πλέον να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με την παραδοσιακή αριστερά και να αποτελέσει ένα εντελώς ξεχωριστό τμήμα του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Με όρους προσέγγισης με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά χωρίς καμία σχέση με την κακομεταχειρισμένη ελληνική κεντροαριστερά, θα συνεχίσει να πρεσβεύει τις μεγάλες αξίες του αριστερού κινήματος, αλλά θα εκπέμπει σε διαφορετικό μήκος πολιτικού κύματος. Μεταξύ της ανανεωτικής αριστεράς και της παραδοσιακής αριστεράς, υπάρχει ένα χάσμα, σαφώς πολιτικό, που σηματοδοτείται από τις διαφορές:
1.- Στην ευρωπαϊκή προοπτική και εξέλιξη των κοινωνιών
2.- Στο μη δογματικό χαρακτήρα της πολιτικής ιδεολογίας
3.- Στη δυνατότητα της σύνθεσης των ιδεών και
4.- Στην επαφή με την πραγματικότητα.
Αν κάποιος επιθυμεί να άρει τον όρο ‘’ανανεωτική αριστερά’’ και να δώσει μια νέα ονομασία, μπορεί ελεύθερα να το κάνει. Στην Ελλάδα του σήμερα ο πολιτικός αυτός χώρος δεν εκφράζεται ενιαία μέσα από κάποιο συγκεκριμένο κομματικό φορέα, αν και η Δημοκρατική Αριστερά ανήκει εξολοκλήρου σε αυτό το χώρο.
Μπορούμε όμως να βρούμε δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς στο χώρο της οικολογίας, των ανεξάρτητων κινημάτων, σε ένα μέρος του Σύριζα που προέρχεται κυρίως από το Συνασπισμό και σε όποιες σοβαρές δυνάμεις υπάρχουν ακόμα μέσα στο Πασόκ.
Η Δημοκρατική Αριστερά φέρει το κύριο βάρος της κομματικής εκπροσώπησης του παραπάνω χώρου και οι θέσεις της για την αντιμετώπιση της κρίσης περνούν από το φίλτρο των παραπάνω τεσσάρων χαρακτηριστικών της ανανεωτικής αριστεράς.
Αν θέλαμε να κωδικοποιήσουμε τις θέσεις αυτές , που με πολιτικούς όρους έχουν εκφραστεί ως: ξεπέρασμα της κρίσης με την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία όρθια, μέσα από τη σταδιακή απαγκίστρωση από τους επαχθείς όρους του μνημονίου, θα περιγράφαμε τη στρατηγική της ΔΗΜΑΡ σε ευρωπαϊκό πρώτα επίπεδο ως εξής:
1.- Επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής από 2+1στα 4+1 χρόνια, ώστε η προσαρμογή να έχει πιο ήπιο χαρακτήρα και να μας δοθεί ο χρόνος για εναλλακτικές λύσεις.
2.- Χρηματικό πακέτο αναπτυξιακού σκοπού από την Ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων στοχευμένο στις άμεσες ανάγκες της Ελληνικής οικονομίας και την ειδική ενίσχυση προς πολίτες των οποίων απειλούνται οι βασικές βιοτικές συνθήκες
3.- Ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος με κοινούς ευρωπαϊκούς όρους και υιοθέτηση των όρων που ισχύουν για την Ισπανία, με παράλληλη αποδέσμευση χρέους από το Ελληνικό Δημόσιο καθώς και τη μη εξαίρεση της χώρας μας από γενικές και ειδικές πρωτοβουλίες που θα ληφθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση της κρίσης
4.- Επιπλέον κούρεμα του Ελληνικού χρέους που κατέχει η ΕΚΤ και οι δανείστριες χώρες, τουλάχιστον στο ύψος αγοράς του από τη δευτερογενή αγορά, με παράλληλη μείωση του επιτοκίου δανεισμού
5.- Πρόβλεψη και εφαρμογή εντός των νέων μέτρων της ρήτρας ισοδυνάμων που σημαίνει ότι αν κατά τη διάρκεια της προσεχούς 4ετίας εξοικονομηθούν πόροι από τη χρηστή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και την οποιαδήποτε ανάπτυξη για την κάλυψη του ελλείμματος, να αφαιρεθούν τα αντίστοιχα ποσά από τις επαχθείς μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικό κράτος.
Η παραπάνω οπτική γωνία των πραγμάτων είναι περισσότερο τεχνικής φύσης που προϋποθέτει όμως πολιτική διαπραγμάτευση και αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε να υπάρχουν πιθανότητες εξόδου από την κρίση και μάλιστα με τις όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες.
Γιατί υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια που πρέπει να την βάλουμε όλοι καλά στο μυαλό μας.
Η ψήφιση των οποιανδήποτε μέτρων χωρίς να συνοδεύονται από τις παραπάνω προϋποθέσεις, θα επιταχύνει την καταστροφή και θα την κάνει ακόμα μεγαλύτερη και ανεξέλεγκτη.
Η πέμπτη προϋπόθεση, των ισοδυνάμων μέτρων, μας εισάγει στην πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε στο εσωτερικό της χώρας, η οποία κυριαρχείται από τρεις βασικούς παράγοντες.
1.- Την αναμόρφωση των Υπηρεσιών του Δημόσιου τομέα προς μία λειτουργική και παραγωγική δομή, δηλαδή την κατασκευή αποτελεσματικού εργαλείου άσκησης πολιτικής
2.- Τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου που θα διαχέει κλιμακωτά τις θυσίες του σήμερα και θα αναδιανέμει αποτελεσματικά τον μελλοντικό παραγόμενο πλούτο, στη βάση της προστασίας της κοινωνίας από τις αρπακτικές διαθέσεις των ντόπιων και ξένων συμφερόντων, με κυριότερη την άμεση προστασία της δημόσιας περιουσίας από την απαράδεκτη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων
3.- Την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων για την άλογη πολιτική του παρελθόντος, τη ληστρική επιδρομή στο δημόσιο ταμείο και το οδήγημα της χώρας στη σημερινή της κατάσταση.
Η παραπάνω δουλειά είναι περισσότερο πολιτική παρά τεχνική γιατί απαιτεί σύγκρουση με συμφέροντα, μικρά στην πρώτη περίπτωση, τεράστια στη δεύτερη και τρίτη.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι, ποιος μπορεί να πάρει στην πλάτη του αυτή τη δουλειά;
Η παραδοσιακή αριστερά, με τους έτοιμους από χρόνια μηχανισμούς της, όφειλε να πάρει τα ηνία της χώρας και να δώσει λύση.
Δεν έγινε όμως δυνατό κάτι τέτοιο, γιατί κυριαρχείται είτε από αναχρονιστικές ιδεολογικές αγκυλώσεις είτε από μια λαϊκίστικη εγκληματική αφέλεια που δεν πείθει την κοινωνία.
Ο χώρος του πάλαι ποτέ δικομματισμού είναι στιγματισμένος από τα σκάνδαλα και από την ευθύνη για την κατάντια της χώρας, είναι πλήρως διαπλεκόμενος και ελεγχόμενος από συμφέροντα, είναι ότι πιο σάπιο έχει περάσει ποτέ από την Ελληνική ιστορία.
Ο μόνος χώρος που φαίνεται να διαθέτει τα ‘’πολιτικά προσόντα’’ για τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς ‘’βαρίδια’’ είναι αυτός της ανανεωτικής αριστεράς, με το μειονέκτημα ότι δεν διαθέτει ακόμα τα απαραίτητα ‘’τεχνικά προσόντα’’ λόγο του πρόσφατου της ίδρυσης της Δημοκρατικής Αριστεράς και της μη ενιαίας έκφρασης, κάτω από ένα πολιτικό φορέα, όλων των δυνάμεων της ανανεωτικής αριστεράς.
Και μόνο το γεγονός ότι ένα κόμμα δύο ετών και του 6%, παίζει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας, κάτω από τέτοιες συνθήκες και με αυτού του είδους τους εταίρους, είναι η απόδειξη για το μελλοντικό δρόμο που έχει να διανύσει η ανανεωτική αριστερά.
Η δουλειά είναι τεράστια, ο πόλεμος θα είναι αμείλικτος, αλλά αφού έτυχε στη γενιά μας να το αντιμετωπίσουμε, οφείλουμε να συμπεριφερθούμε δημοκρατικά, ορθολογικά, σοβαρά και αριστερά, δηλαδή Ελληνικά!
Νίκος Γραικούσης.
Μέλος ΚΕ ΔΗΜ.ΑΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου