Το ζητούμενο σήμερα είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη

Του Σταύρου Λιβαδά, Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Ομιλία στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ

Ακούγοντας τις ομιλίες και τους προβληματισμούς ορισμένων συντρόφων που ζητούν καταψήφιση των μέτρων, είτε αποχώρηση από την κυβέρνηση, νομίζω πως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τόσο το περιεχόμενο ορισμένων εννοιών οι οποίες μας ενοποιούν και μας συνέχουν, όσο και  αυτό καθεαυτό το αντικείμενο της σημερινής μας κουβέντας. Νιώθω πως δεν μιλάμε στο ίδιο μήκος κύματος τόσο όταν αναφερόμαστε στην έννοια της αριστεράς της ευθύνης, όσο και στη στάση που πρέπει να κρατήσουμε ως ΔΗΜΑΡ, απέναντι στα μέτρα και την κυβέρνηση. Θα προσπαθήσω, αναγκαστικά συνοπτικά και σχηματικά, να παρουσιάσω το δικό μου μήκος κύματος, χωρίς να διεκδικώ την ορθότητα και την αριστερή γνησιότητα της άποψής μου.  Μετά τις επανειλημμένες αποτυχίες δυόμιση χρόνων στην αντιμετώπιση της κρίσης, η χώρα βρίσκεται ( και δυστυχώς θα βρίσκεται για καιρό) μπροστά στο ίδιο πραγματικό δίλημμα: εάν στην επόμενη μέρα θα οδηγηθούμε με τρόπο βίαιο και καταστροφικό, καταστροφικό ιδιαίτερα για τους φτωχότερους και τους αδύναμους, ή εάν θα προχωρήσουμε συντεταγμένα, επιδιώκοντας μια  δίκαιη κατανομή των βαρών.  Η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος και η υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων προϋποθέτουν αυτή τη συντεταγμένη πορεία.

Μετά και τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις ήταν φανερό πως για την έξοδο από την κρίση ήταν αναγκαίος ο σχηματισμός  μιας κυβέρνησης μακράς πνοής, με τη στήριξη και τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ. Η ΝΔ και το Πασόκ, οι βασικοί υπαίτιοι της κρίσης, δεν είχαν τα ηθικά και πολιτικά ερείσματα  να το πράξουν μόνοι τους: τρανή απόδειξη οι αποτυχίες των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης απορρέει από αυτή, ακριβώς  την πεποίθησή.

 Η συγκυβέρνηση των τριών αποτελεί για τα ελληνικά πολιτικά  πράγματα, πρωτόγνωρο , αλλά και ευοίωνο πείραμα νέου μοντέλου διακυβέρνησης, μετά την κατάρρευση του δικομματισμού, ο οποίος, όμως, έχοντας οδηγήσει τις τύχες της χώρας επί μακρόν, έχει και τη βασική ευθύνη για την καταστροφική της πορεία ώς τη χρεωκοπία.

Η κοινή προγραμματική συμφωνία των τριών, σκιαγραφεί τους βασικούς άξονες ενός προγράμματος εξόδου της χώρας από την κρίση, περιγράφοντας πολιτικούς στόχους σε έναν ορίζοντα  κάποιων χρόνων.  Λαμβανομένων υπόψη των δυσμενών συνθηκών, μέσα και έξω από τη χώρα, θα ‘ταν πολιτική αφέλεια να θεωρήσουμε πως αυτή η συμφωνία μπορεί να υπακούσει σε χρονοδιάγραμμα άμεσης και αυστηρής εφαρμογής.

Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το ζητούμενο περί την κρίση, σήμερα, επικεντρώνεται σε έναν πλέον πραγματιστικό στόχο: την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, ελπίζοντας σε,  αλλά και διεκδικώντας, μια συνολικότερη ρύθμιση, προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης. Αναγκαίες, αλλά όχι και ικανές, προϋποθέσεις  μιας τέτοιας προοπτικής αποτελούν η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, η τήρηση των δεσμεύσεων προς  εταίρους και δανειστές,  η άμεση ψήφιση των μέτρων των 11,6 δις. Η εξέλιξη περί την προσδοκώμενη δόση των 31,5 δις, συνιστά την τωρινή έκβαση του διλήμματος στο οποίο βρίσκεται η χώρα,  αποτελεί το  προσεχές  επεισόδιο  αυτής της  εθνικής περιπέτειας.

Η ψήφιση των μέτρων συναντά, δικαιολογημένα, μεγάλες αντιδράσεις. Οι ως τώρα θυσίες, μέχρις εξαντλήσεως, για μεγάλα κοινωνικά στρώματα, φαίνεται να πήγαν χαμένες. Η αυξανόμενη ανεργία και η επιμένουσα ύφεση, δικαιολογημένα εγείρουν αμφισβητήσεις  αν τα νέα μέτρα θα ναι τα τελευταία. Στο κλίμα δυσπιστίας περί τους κυβερνητικούς χειρισμούς  συντείνει και η δυστοκία για την οριστικοποίησή τους, η εμφανής καθυστέρηση στο πεδίο των διαρθρωτικών αλλαγών και κυρίως η έλλειψη ενός εθνικού οράματος, ενός ολοκληρωμένου σχεδίου πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, πέραν της προγραμματικής συμφωνίας, που να πείθει για την ανάγκη των νέων (και τελευταίων) θυσιών. Αν η κυβέρνηση ολιγωρεί (επειδή δεν το αξιολογεί, την υπερβαίνει, είτε δεν επιθυμεί), στην εκπόνηση ενός παρομοίου σχεδίου, είναι υποχρέωση της ΔΗΜΑΡ, αλλά και όσων από την ευρύτερη  δημοκρατική παράταξη έχουν παρόμοιο προβληματισμό, να προσπαθήσουν να το εκπονήσουν και να αναζητήσουν  τρόπους εφαρμογής του. Είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για το μέλλον της χώρας και της ίδιας.

Το μεταρρυθμιστικό σχέδιο πρέπει να είναι προσανατολισμένο προς:

- την πλήρη εξυγίανση του  πολιτικού συστήματος και της πολιτικής ζωής του τόπου, τη δραστική μείωση του πολιτικού προσωπικού και των αντίστοιχων θεσμών, καθώς και των λειτουργικών τους εξόδων, την ψήφιση ενός δικαιότερου εκλογικού συστήματος,  που να εξαλείφει και το «μαύρο πολιτικό χρήμα».

-Την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου, με προσανατολισμό στην παραγωγή ανταγωνιστικών και  εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών. Το κράτος να είναι λιγότερο εργοδότης και διαχειριστής του πλούτου και περισσότερο εγγυητής της νομιμότητας και της ισονομίας, καταλύτης της ανάπτυξης, ρυθμιστής της επιχειρηματικής δραστηριοποίησης.

-Τη διάλυση όλων των ειδών πελατειακών σχέσεων, την πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς.

-Οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να αφορούν μόνον την οικονομία: πρέπει να καλύπτουν  τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική προστασία, τη δικαιοσύνη.  Με κύριους στόχους την αποκατάσταση της νομιμότητας και του κράτους δικαίου,  ένα υγιέστερο πλαίσιο οικονομικής πολιτικής, ένα μικρότερο, αποδοτικότερο και πολιτικά ουδέτερο κράτος, καθώς και ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο σύστημα φορολογίας και κοινωνικής προστασίας.