Ποιος θυμάται τον Κολλά

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 16.10.12

 ένα από τα πρόσωπα του 1992. Μαχόμενος συνδικαλιστής εναντίον της ιδιωτικοποίησης των αστικών λεωφορείων, που επιχειρούσε να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έμελλε να καταγραφεί ως ένα από τα πρόσωπα που άλλαξαν τις απόψεις ακόμα και των πιο καλοπροαίρετων για τον συνδικαλισμό. Το όνομά του, Ανδρέας Κολλάς. Ηταν, με τις ψήφους των προσκείμενων στο ΠΑΣΟΚ, πρόεδρος των εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία της πρωτεύουσας. Ενα πρωί, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είχαν φωτογραφίες με γυμνούς ανθρώπους, να προσπαθούν να καλυφθούν. Ηταν οδηγοί λεωφορείων που τους είχαν γυμνώσει συνδικαλιστές, με μπροστάρη τον πρόεδρο, στην οδό Σωκράτους, πλάι στην Πλατεία Ομονοίας. Πρόσωπα που το κίνημα τιμώρησε με δημόσια διαπόμπευση και εξευτελισμό, επειδή δεν συμφώνησαν με το σύνθημα «όχι στην ιδιωτικοποίηση». Αντίθετα, είχαν δεχθεί να πληρώσουν ένα ποσό και να γίνουν συνιδιοκτήτες μιας νέας αυτοδιαχειριζόμενης, ιδιωτικής εταιρείας ανάλογης με τα ΚΤΕΛ, του ΣΕΠ - να δουλέψουν, δηλαδή, ώστε προσδοκώντας το κέρδος να συμβάλουν για να στηθεί μια υγιής εταιρεία αστικών συγκοινωνιών στην Αθήνα.

Η πράξη εκείνη αποδοκιμάστηκε από φορείς και πρόσωπα που δεν συμφωνούσαν κατ' ανάγκην με τις επιδιώξεις των συνδικαλιστών, των Κολλάδων, όπως πέρασαν στην αργκό της εποχής. Ο Ανδρέας Κολλάς, όμως, ήταν ο νικητής της μάχης. Οι αστικές συγκοινωνίες επέστρεψαν στο Δημόσιο, σήμερα είναι ένας μόνο από τους ελλειμματικούς τομείς του. Αλλά αυτό δεν αφορά τον ίδιον. Αυτός συνέχισε την επ' αμοιβή πορεία του «στην υπηρεσία της εργατικής τάξης». Τα τελευταία χρόνια, από το νέο γραφείο του στη ΓΣΕΕ έβλεπε τα γεγονότα να απειλούν τη θέση του και τον ρόλο του. Ε, και; Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα.

Την προεκλογική περίοδο, ο Ανδρέας Κολλάς εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ χρεώνοντάς του την ύφεση και τις επιπτώσεις της, ακολούθησε στο πολιτικό εγχείρημά της τη Λούκα Κατσέλη και σύντομα βρέθηκε στον προθάλαμο του ΣΥΡΙΖΑ. Τις προάλλες, μάλιστα, βρέθηκε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα του κόμματος, την «Αυγή», δίνοντας και συμβουλές για την αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος - και γρήγορα, λέει, «διότι υπάρχει ανάγκη να απομυθοποιηθεί το πρότυπο που υποβάλλει ότι συνδικαλιστής σημαίνει βολεμένος».

Ο κ. Κολλάς, είναι προφανές, γνωρίζει πολύ καλά επικοινωνία - έμαθε όταν γύμνωνε τους συναδέλφους του παραδίδοντάς τους στην κοινή χλεύη. Γνωρίζει και την τέχνη της συνδικαλιστικής επιβίωσης. Κι εγώ γνωρίζω ότι το 1992 γράφηκαν (δημοσιεύθηκαν και στην «Αυγή») πύρινα κείμενα για την πράξη εκείνη, κείμενα που έδιναν έμφαση στο ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Τι άλλαξε έκτοτε και η Αριστερά ξέχασε τι και ποιους προσέβαλε ο Ανδρέας Κολλάς;