Κάτι αλλάζει…

Του Θόδωρου Μαργαρίτη, www.anaeotiki.gr, 

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σαρωτική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Η διαφοροποίηση των συσχετισμών, η παρουσία νέων κομμάτων, η δομική κρίση των κομμάτων εξουσίας αποτελούν βασικές εικόνες του νέου τοπίου. Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αλλάζει. Πρέπει να αλλάξει!  Ο πολιτικός χάρτης που δημιουργήθηκε το 1974 ήταν αποτέλεσμα της εθνικής χρεοκοπίας με τη λήξη της δικτατορίας και την εισβολή στη Κύπρο. Το σημερινό big bang του πολιτικού συστήματος αν δεν εξελιχθεί ομαλά θα πραγματοποιηθεί - όπως το 1974 - με βίαιο τρόπο δηλαδή, μέσω μιας νέας χρεοκοπίας, αυτή τη φορά οικονομικής, με την έξοδο από το ευρώ.  Από αυτή την άποψη η σημερινή επαναδιάταξη των πολιτικών συσχετισμών και η διαμόρφωση νέων, πολιτικών υποκειμένων αποτελεί ελπιδοφόρα κατεύθυνση. Αρκεί φυσικά η δρομολόγηση των νέων δεδομένων να γίνει πάνω σε μια γενικότερη κουλτούρα συνεργασιών και συναινέσεων ώστε ο κατακερματισμός των πολιτικών πρωτοβουλιών να συνθέσει νέες προτάσεις και διακριτούς πόλους δυνάμεων.

Η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς πριν από ενάμιση χρόνο ήταν ο πρόλογος αυτών των ευρύτερων ανακατατάξεων. Κεντρική ιδέα ήταν η επιδίωξη για ένα βαθύτερο αναστοχασμό στο χώρο της αριστεράς ως προϋπόθεση για τη κριτική και την αμφισβήτηση των παραδοσιακών στερεότυπων που κυριαρχούν στο παλαιοκομματικό σύστημα του δικομματισμού. Με απλά λόγια το αίτημα να αλλάξει το πολιτικό σύστημα που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού να έχει ως προαπαιτούμενο ν’ αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Εμείς στο δικό μας χώρο, την Αριστερά!

Αυτό σημαίνει υπέρβαση της κατεστημένης λογικής που συγκροτήθηκε από τη καταγγελία, τη διαμαρτυρία, τον κρατισμό, την απουσία ρεαλιστικών εναλλακτικών προτάσεων. Η Αριστερά στην Ελλάδα συνήθως απέρριπτε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, κάθε μεγάλο δημόσιο έργο, κάθε ιδιωτικοποίηση. Ούτε καν την ιδιωτικοποίηση του καζίνο της Πάρνηθας δεν είχε ψηφίσει στη Βουλή λες και ήταν μια υπόθεση εθνικής στρατηγικής σημασίας. 

Αλλά και ακραία φαινόμενα συνδικαλιστικών πρακτικών με καταλήψεις, συντεχνιακές διεκδικήσεις και μαξιμαλιστικούς στόχους κυριάρχησαν στο λόγο της Αριστεράς. Η προσπάθεια επομένως που καταβάλει η ΔΗΜΑΡ κινείτε σε αυτή τη διαφορετική κατεύθυνση. Ακριβώς γι΄αυτό το λόγο σημαντικά τμήματα πολιτών προσεγγίζουν τις θέσεις του νέου κόμματος, όπως προκύπτει από τα δημοσκοπικά ευρήματα.

Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ επιβεβαιώνουν επίσης, τη βαθειά κρίση του σημερινού μοντέλου εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ του «λεφτά υπάρχουν» και η ΝΔ της αντιμνημονιακής καμπάνιας στις δημοτικές εκλογές κλείνουν σιγά σιγά τον κύκλο της μεταπολίτευσης. Ως «θεία δίκη» καλούνται να εγκαταλείψουν το λαϊκίστικο χαρακτήρα του πολυσυλλεκτικού κόμματος και να «βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά» για τη κατάσταση που μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης οδήγησαν το τόπο.

Κρίσιμη αλλαγή όμως του σημερινού πολιτικού συστήματος είναι και η ανάγκη να αλλάξουν συνειδήσεις οι ίδιοι οι πολίτες. Να πάψουν να επιλέγουν σχήματα που «χαϊδεύουν αυτιά». Να απορρίψουν τη φλυαρία της ανέξοδης κριτικής και των θεωριών συνομωσίας. Βασικό κριτήριο οφείλει να είναι η διατύπωση της αληθινής κατάστασης και των εναλλακτικών προτάσεων.

Οι διεργασίες στη κοινωνία και στο πολιτικό σκηνικό είναι σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρουσες. Κάτι φαίνεται να αλλάζει. Και αυτό είναι καλό!