Ποτέ ξανά τέτοια Βουλή

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Εφημερίδα των Συντακτών 

Το σύνθημα πρέπει να είναι: Ποτέ ξανά τέτοια Βουλή. Βουλή όχι μόνο φανατικών, αλλά και συμφεροντολόγων που προστρέχουν όπου νομίζουν ότι θα επανεκλεγούν. Τέτοια ευτέλεια δεν έχει προηγούμενο. Θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας ή θα τους ξεχάσουμε όλους αυτούς;

Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς απέπεμψε από την κυβέρνησή του έναν ακόμη ακροδεξιό γόνο, τον υφυπουργό Παιδείας (;) κύριο Στύλιο, κρυφό οπαδό, όπως αποδείχτηκε, της αντίληψης Μπαλτάκου για τη Χρυσή Αυγή. Η φράση αυτού του κυρίου προς τη βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη, «θέλετε να με κάνετε Κασιαδιάρη, αλλά δεν θα γίνω», είναι ένα ακόμη δείγμα του επιπέδου της σημερινής Βουλής. Βεβαίως με εξέπληξε και η αντίδραση της βουλευτού του Κομμουνιστικού Κόμματος, η οποία όταν αυτός ο κύριος τής ανέφερε ότι πήγε σχολείο στην Αρτα και άλλα τέτοια φολκλορικο-βουκολικά τού ανταπάντησε ότι «εφόσον εκείνος θέτει ταξικά ζητήματα δεν επιθυμεί να συμμετάσχει πλέον στη συζήτηση». Το ακούσαμε και αυτό. Βουλευτής του ΚΚΕ δεν επιθυμεί να συμμετάσχει σε συζήτηση που τίθενται ταξικά ζητήματα. Δεν γνωρίζω κύριε Φρίντμαν, αν ο κόσμος σας εκεί στην Αμερική είναι επίπεδος, αλλά ο κόσμος μας εδώ στην Ελλάδα είναι και επίπεδος και ανάποδος.

Αν πάντως ήταν μόνο ο κ. Στύλιος, θα μπορούσαμε να προσαρμόσουμε την ατάκα της απευθυνόμενης στον Διονύση Παπαγιανόπουλο, αξέχαστης Μαίρης Αρώνη, και να πούμε, «εσύ είσαι Στύλιο; Δεν σε πρόσεξα». Ο αποπεμφθείς υφυπουργός όμως είναι μέλος μιας Βουλής που εκτός από κασιδιάριδες και ακροδεξιούς ψεκασμένους εθνικιστές, πολύτιμοι «σύμμαχοι» της αντιμνημονιακής Αριστεράς οι τελευταίοι, συμπεριλαμβάνει και καθ’ έξιν υβριστές, άτομα με έλλειψη στοιχειώδους παιδείας και γνώσεων, ξερόλες, αντίπαλους κάθε λογικής συμβιβασμών και διαλόγου.

Αυτό το φαινόμενο δεν οφείλεται μόνο στην κρίση. Οπως έγραψε σ’ ένα εξαιρετικό κείμενό του («Τίνος είναι ο αυταρχισμός;», 7-11-2014), σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα ο Τάσος Τσακίρογλου, αυτές οι συμπεριφορές αυταρχισμού και ανδροκρατίας είναι το σκουλήκι που υπήρχε στο μήλο. Μόνο που, θα συμπλήρωνα, μέχρι την κρίση, αυτό το μήλο το έτρωγε κανείς στο στενό πλαίσιο του κύκλου του ή στα καφενεία. Μετά την κρίση όμως αυτά τα μήλα άρχισαν να πουλιούνται και να αγοράζονται μαζικά και ανοικτά στις πλατείες των «αγανακτισμένων» και στα κανάλια. Η σημερινή Βουλή είναι ένα από τα προϊόντα αυτής της αγοραπωλησίας.

Από αυτό το πεσμένο στο κεφάλι τους σάπιο μήλο τρώνε αυτοί οι πολιτικοί, που συνειδητά εξαπατούν τους πολίτες για το τι θα κάνουν όταν αναλάβουν την εξουσία. Γιατί ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τους συσχετισμούς δύναμης που επικρατούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρουσιάζουν μια μαγική εικόνα για το τι θα συμβεί την επομένη ημέρα που θα αναλάβουν την κυβέρνηση. Πολύ φοβάμαι ότι αν αυτό που έρχεται, έρθει με καλλιεργημένες προσδοκίες τέτοιου τύπου, στο όνομα μάλιστα της Αριστεράς, έπειτα από λίγους μήνες η απαξίωση της όποιας αριστερής διακυβέρνησης του τόπου θα είναι τέτοια που η εθνικιστική Ακροδεξιά του Βορίδη, του Γεωργιάδη και του Λαζαρίδη, θα αρχίσει να προβάρει τη φορεσιά του απελευθερωτή.

Βεβαίως όμως δεν είναι λύση και η διαιώνιση στην κυβέρνηση των διαρκώς αυτοεπαινούμενων σωτήρων. Αυτοί «δεν θέλουν να κυβερνήσουν, αλλά τους αναγκάζει ο λαός». Οποία αμετροέπεια!!! Ενώ επίσης υπάρχει και μια κατηγορία «κεντροαριστερών», η οποία καθόλου δεν βλέπει δεινά, αλλά μόνο τη δίκαιη τιμωρία των «σπάταλων» πολιτών που ανάγκασαν τους πολιτικούς να γίνουν λαϊκιστές. Λες και το πολιτικό σύστημα πρότεινε στους πολίτες θεσμούς και λειτουργίες που ικανοποιούσαν τις βασικές δημόσιες ανάγκες τους, αλλά αυτοί ήθελαν να στοιβάζονται στα πολιτικά γραφεία για τη μια ή την άλλη εξυπηρέτηση. Λες και οι πολίτες θα προτιμούσαν την πελατειακή τους εξάρτηση αν υπήρχαν δημόσιοι θεσμοί πρόνοιας. Λες και οι πολίτες θα ήθελαν να κυνηγούν το ένα ή το άλλο επίδομα, τα οποία φόρτωναν τις δημόσιες δαπάνες, αν είχαν μπροστά τους ένα σύστημα που θα τους εξασφάλιζε δωρεάν ό,τι οφείλει να εξασφαλίζει στους πολίτες μια πραγματική δημοκρατική κοινωνία. Πολλά τα «λες», αλλά τι να πει κανείς μπροστά σε μια τόσο επιπόλαιη ανάγνωση της κρίσης.

Και όμως μπορεί κανείς να πει και να κάνει κάτι. Να αγωνιστεί για τη διαμόρφωση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, ο οποίος θα δείχνει ότι η σύγκρουση δεν είναι μεταξύ «αντιμνημονιακών και μνημονιακών» ή μεταξύ «νέων και παλιών πολιτικών», αλλά μεταξύ όσων θεωρούν ότι η διαμάχη αφορά το δίλημμα «παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και ελεγχόμενη ελεύθερη αγορά» έναντι «ελεύθερης και ανεξέλεγκτης αγοράς χωρίς κράτος πρόνοιας». Στην επόμενη Βουλή πρέπει να υπάρχει σοβαρή εκπροσώπηση όποιων πολιτικών αναγνωρίζουν καθαρά ότι είναι εχθρός της Δημοκρατίας, οποιοσδήποτε επιδιώκει να φιμώσει βίαια τον άλλο, είτε αυτοί είναι οι Στύλιοι, είτε οι «γουναράδες» της «αναρχικής ομάδας αντικαπιταλιστικής δράσης».

Το σύνθημα πρέπει να είναι: Ποτέ ξανά τέτοια Βουλή. Βουλή όχι μόνο φανατικών, αλλά και συμφεροντολόγων που προστρέχουν όπου νομίζουν ότι θα επανεκλεγούν. Τέτοια ευτέλεια δεν έχει προηγούμενο. Θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας ή θα τους ξεχάσουμε όλους αυτούς;

Δρ Κοινωνιολογίας, συγγραφέας