Τιτάνια

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 21.9.12
Συγκαταλέγεται στα αξιομνημόνευτα πρόσωπα που διέπρεψαν στη «διασκέδαση» αλλά και στην «ενημέρωση» της λεγόμενης «ελεύθερης» τηλεόρασης, στη «ζώνη του λυκόφωτος» της λεγόμενης trash TV. Ο λόγος για τη (κατά δήλωσή της, στη χώρα όπου είσαι ό,τι δηλώσεις) «δημοσιογράφο-πολιτισμιολόγο» Τάνια Ιακωβίδου. Τι εστί Τάνια Ιακωβίδου; Ενα κορίτσι που, τη δεκαετία του 1990, εργαζόταν σε περιφρονημένους σταθμούς, όπως ο Τηλε-Τώρα και, αργότερα, το Τηλεάστυ του προέδρου Καρατζαφέρη. Οπου έγινε γνωστή και μετακόμισε στα πιο γυαλιστερά κανάλια, σε πιο γυαλιστερές εκπομπές - του κ. Χαρδαβέλλα, της κ. Κορομηλά, του κ. Αρναούτογλου. Που αργότερα πολιτεύτηκε στη Β' περιφέρεια της Αθήνας (δυστυχώς, χωρίς να εκλεγεί) αρχικά με τον ΛΑΟΣ και, στη συνέχεια, με τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά, στην οποία μεταγράφηκε, προφανώς ως εθνική εφεδρεία. Εκεί, αρχικώς έγινε αναπληρώτρια γραμματέας κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης (τιιιιιι;), ώσπου να ανακαλύψει τα προσόντα της, τις ικανότητές της και, προφανώς, την αξία της και να την καλέσει κοντά του ως ειδική σύμβουλο, στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ο γενικός γραμματέας Γεώργιος Σούρλας.

Οσες και όσοι πιστεύουν ότι η πολιτική είναι υπόθεση συσχετισμών κοινωνικών σχέσεων που αντανακλώνται στις πολιτικές δυνάμεις είναι βέβαιο ότι θα εκνευριστούν όταν μάθουν το βιογραφικό της Τάνιας Ιακωβίδου - και την κατάληξή της. Αλλά όσες και όσοι ξέρουν ότι η πολιτική μπορεί να είναι συνάρτηση της ωμότητας των πραγμάτων και, ταυτόχρονα, μιας κωμικής πλευράς της ζωής, απλώς θα χαμογελάσουν - και ένα μέρος του χαμόγελού τους θα υπαινίσσεται θλίψη, ίσως και ενός είδους παραίτηση. Διότι, εντέλει, η Τάνια Ιακωβίδου δεν διαφέρει πολύ από τον μέσο όρο του έλληνα πολιτικού καριέρας. Απλώς, εκείνη έδειξε την πορεία της στο λιγοστό φανατικό κοινό της στην τηλεόραση. Η κατάληξη της πορείας αυτής, ωστόσο, ήταν η ίδια, όπως και με τους περισσότερους που δεν είναι ευρύτερα γνωστοί: ένα δημόσιο αξίωμα ως δώρο. Συμβαίνει με όλες τις κυβερνήσεις που προκύπτουν έπειτα από κάθε εκλογική αναμέτρηση - με τοποθετήσεις μεσαίων και κατώτερων κομματικών στελεχών σε υπουργεία, σε οργανισμούς, στην ΕΡΤ... Είναι παράδοση της Μεταπολίτευσης - που, προφανώς, κρατάει από πιο παλιά.

Διότι μπορεί η χώρα να αγωνιά αν θα τη σκαπουλάρει, και πώς. Μπορεί οι πολίτες να ζορίζονται και να αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα. Αλλά η παραδοσιακή ελληνική κομματοκρατία συνεχίζει να ευημερεί, στηρίζοντας το γνώριμο μοντέλο του έλληνα πολιτικού: κομματικώς πειθήνιος, ολίγον επιφανειακός, ομιλεί την αργκό της εθνικής ιδεολογίας και της κοινωνικής ευαισθησίας, υποκρίνεται ότι ενδιαφέρεται για τους πολίτες - και εποφθαλμιά ένα δημόσιο οφίκιο. Εστω και με εξάμηνη σύμβαση.

Τιτάνιο το παράδειγμά σου, Τάνια μου.