Ενας επιθετικός προσδιορισμός

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 14.9.12

Προφανώς, ακόμα κι ο κ. Λαφαζάνης να είχε γράψει το κείμενο της Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής, με το οποίο καταδικάζονταν τα επεισόδια που προκάλεσαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, δεν θα αρκούσε για να αναγκαστεί το συγκεκριμένο κόμμα να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται - να αλλάξει, δηλαδή, την ιδεολογία του, την έμφαση στον λόγο του μίσους, τη ρατσιστική ιδεολογία του. Ωστόσο, τα επιχειρήματα που επικαλέστηκαν στη χθεσινή συζήτηση κόμματα όπως το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ψηφίσουν λευκό μη συμφωνώντας με το τελικό κείμενο, αποδεικνύουν ότι στοιχειώδη συστατικά της δημοκρατίας όπως η διαπραγμάτευση, η ώσμωση, ο συμβιβασμός είναι ακόμα άγνωστες λέξεις για ορισμένους πολιτικούς χώρους. Αλλά ακόμα χειρότερη είναι η εθελοτυφλία. Η άρνηση δηλαδή να προσεγγιστεί στην ουσία του ένα πρόβλημα - πόσω μάλλον όταν το πρόβλημα έχει να κάνει με την άνοδο μιας εξτρεμιστικής ακροδεξιάς παράταξης. Ο κ. Αποστόλου του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μάχη, λέει, προκειμένου στην ανακοίνωση να μπει ένας επιθετικός προσδιορισμός, που να χαρακτηρίζει τη χρυσαυγίτικη βία ως ρατσιστική. Αν η λέξη αυτή είχε προστεθεί, προφανώς θα είχε τη συνείδησή του αναπαμένη.

Διότι, έχοντας κερδίσει μόλις μια λέξη, πιστεύει ότι θα είχε απαλλαγεί από την υποχρέωση να αναρωτηθεί πώς έφτασε η Χρυσή Αυγή με τη συγκεκριμένη ισχύ στο Κοινοβούλιο - ίσως μάλιστα να θεωρεί ότι έτσι θα την είχε κατατροπώσει.

Ο κ. Αποστόλου ζητούσε επιμόνως διάκριση της πολιτικής βίας. Δογματικά εύλογο. Τα γιαούρτια της περσινής χρονιάς, όπως ίσως θυμάστε, σύμφωνα με τη φρασεολογία εκείνου του καιρού «απέδιδαν δικαιοσύνη». Ο ξυλοδαρμός του Κωστή Χατζηδάκη εν μέση οδώ από συνδικαλιστές διαδηλωτές ήταν «δίκαιη οργή». Η Βουλή, που «Αγανακτισμένοι» διαδηλωτές ζητούσαν την πυρπόλησή της, ήταν «μπουρδέλο» - κάτι πιο οργανωμένο, δηλαδή, από αυτό που μόλις χθες η βουλευτίνα της Χρυσής Αυγής κ. Ζαρούλια αποκάλεσε «ναό της προδοσίας του ελληνικού λαού». Ο κινηματογράφος Αττικόν ήταν «ένα κτίριο», αλλά «εμείς μιλάμε για ζωές», όπως έλεγε το σύνθημα - εκτός όταν μιλάμε για τους νεκρούς της Marfin...

Ο κ. Αποστόλου μπορεί να μη θεωρεί άξια καταδίκης τη βία που προϋπήρξε της Χρυσής Αυγής. Ενα πράγμα όμως όφειλε να το έχει στο νου του: ότι, στα κράτη δικαίου, η βία ακόμα και ως κοινωνική διαμαρτυρία στηρίζεται στην περιφρόνηση των νόμων. Αλλά η δημοκρατία, που λειτουργεί με κανόνες, χρειάζεται εκπροσώπους που να στηρίζουν την εφαρμογή των κανόνων, χωρίς διακρίσεις. Τα άλλα είναι φλυαρία φοιτητικού αμφιθεάτρου.

Κι η ζωή δεν είναι αμφιθέατρο.