Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Περί Ιστορίας και 1821

 Του Π. Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ,4.3.11
Μέχρι πρόσφατα η επιστροφή τουδηµόσιου λόγουστο παρελθόν έφθανε µέχρι τον Εµφύλιο, 60-70 χρόνια πίσω,και µαλώναµε γι’ αυτό.Τώρα πήγαµε 200 χρόνια πίσω. Ο Τιτανικός βυθίζεται αλλά εµείς το...1821. ∆εν είναι καιρός να κλείσουµε ορισµένα κεφάλαια της Ιστορίας, να απαλλαγούµε από το «τροµακτικό βάρος της Ιστορίας», να γυρίσουµε σελίδα και να αφήσουµε την Ιστορία στους ιστορικούς; Η περιοχή µας (Βαλκάνια) «παράγει», ως γνωστόν, «περισσότερη ιστορία απ’ αυτήν που µπορεί να καταναλώσει».
Εχω δει µέρος του ντοκιµαντέρ για το 1821. Νοµίζω ότι είναι εξαιρετική δουλειά από διακεκριµένους συντελεστές. Το θέµα είναι διαφορετικό, δηλαδή: γιατί η κοινωνία θα πρέπει να ανοίξει τώρα αυτήν την τόσο κρίσιµη περίοδο συζήτηση για το... 1821, για το τι συνέβη ή δεν συνέβη τότε. Και, το χειρότερο, να αρχίσει να µαλώνει για το ‘21 και τον... Κολοκοτρώνη. Αυτό είναι το πρόβληµα της χώρας αυτήν την περίοδο; Είναι τώρα η στιγµή να λύσουµε τις διαφορές γύρω από το παρελθόν, κοιτάζοντας περίπου 200 χρόνια πίσω, ή να συµφιλιωθούµε επιτέλους µε το παρελθόν; Αλήθεια, πότε ως χώρα θα σταµατήσουµε να κοιτάµε όπισθεν και θα αρχίσουµε να βλέπουµε µπροστά, στο µέλλον;

Μέχρι πρόσφατα η επιστροφή τουδηµόσιου λόγουστο παρελθόν έφθανε µέχρι τον Εµφύλιο, 60-70 χρόνια πίσω,και µαλώναµε γι’ αυτό.Τώρα πήγαµε 200 χρόνια πίσω. Ο Τιτανικός βυθίζεται αλλά εµείς το...

1821. ∆εν είναι καιρός να κλείσουµε ορισµένα κεφάλαια της Ιστορίας, να απαλλαγούµε από το «τροµακτικό βάρος της Ιστορίας», να γυρίσουµε σελίδα και να αφήσουµε την Ιστορία στους ιστορικούς;

Η περιοχή µας (Βαλκάνια) «παράγει», ως γνωστόν, «περισσότερη ιστορία απ’ αυτήν που µπορεί να καταναλώσει». Η Ελλάδα, ωστόσο, όχι µόνο παράγει αλλά και αναπαράγει «περισσότερη ιστορία» απ’ αυτήν που µπορεί να αντέξει. Νοµίζω ότι σε µια περίοδο που οφείλουµε να εστιάσουµε την προσοχή στο σήµερα και στο αύριο, που χρειάζεται να οικοδοµήσουµε ευρύτερα ερείσµατα συναίνεσης πάνω στο µέλλον, η επιστροφή στο παρελθόν πρέπει να γίνει µόνο ως άσκηση άντλησης διδαγµάτων για το µέλλον.

Αυτό δηλαδή που απαιτείται είναι µέσα από τη βαθιά γνώση του παρελθόντος (για να µην επαναλάβουµε τα λάθη του), να διαµοιρασθούµε έναν βαθµό «συλλογικής λήθης - υπέρβασης». Οπως γράφει ο Τόνι Τζαντ, η σύγχρονη Ευρώπη οικοδοµήθηκε πάνω σ’ «ένα µέτρο συλλογικής λήθης και αµνησίας». «Χωρίς αυτήν τη συλλογική αµνησία η εντυπωσιακή µεταπολεµική ανάκαµψη της Ευρώπης δεν θα ήταν δυνατή», επισηµαίνει (T. Judt, «Postwar, A History of Europe Since 1945», σελ. 61).

«Λήθη» µέσα απότη γνώση.

Ακούγεται αντιφατικό. ∆εν είναι...

Ο Π. Κ. Ιωακειµίδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και µέλος του ∆.Σ. του ΕΛΙΑΜΕΠ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

http://www.metarithmisi.gr/imgAds/epikentro_1.gif

Αναγνώστες