Κρυφτό με τη σκιά του

Tου Γιάννη Παπαθεοδώρου , http://dimartblog.com/

Μετά το «ριφιφί στο Νομισματοκοπείο» του Παναγιώτη Λαφαζάνη, το νέο επεισόδιο του «σχεδίου της δραχμής» που είδε το φως της δημοσιότητας (Καθημερινή, 26 Ιουλίου 2015), αναβαθμίστηκε σε πλοκή, σε δράση και σε μυθοπλαστική φαντασία. Περιλαμβάνει σενάρια ηλεκτρονικής υποκλοπής προσωπικών δεδομένων, μυστικούς φίλους του κ. Βαρουφάκη, και κυρίως ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα που οργανώθηκε στη γνώριμη εικονική πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, εκτός από τη θερινή διασκέδαση που προσφέρει ο πρώην ΥΠ.ΟΙΚ, καλό είναι να δώσει και καμιά κατάθεση για τις πιθανές ποινικά κολάσιμες πράξεις που περιγράφονται στις λεπτομέρειες του σχεδίου. Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο τον κ. Βαρουφάκη. Αν δεν κάνω λάθος, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε πει πως ο κ. Βαρουφάκης αποτελεί «σημαντικό κεφάλαιο» για την κυβέρνηση, και, παρ’ όλες τις πρόσφατες αμοιβαίες αποστάσεις ανάμεσα τους, η συνύπαρξη, συμβίωση και συγκατοίκηση στην ίδια κομματική στέγη συνεχίζεται. Δεν θα αργήσουμε μάλλον να δούμε και το τέλος αυτής της παράξενης σχέσης. Εντωμεταξύ, ας συγκεντρωθούμε στο ίδιο το πρόβλημα∙ γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο ανεκδιήγητος κ. Βαρουφάκης αλλά ο κρυμμένος κ. Τσίπρας. Εδώ και λίγες εβδομάδες ο κ. Τσίπρας παίζει ένα ιδιότυπο «κρυφτό με τη σκιά του». Είναι πρωθυπουργός μιας «κυβέρνησης μειοψηφίας» που στηρίζεται στη συναίνεση —ή μάλλον στην ανοχή— της αντιπολίτευσης. Αρνείται να λύσει το πρόβλημα της ΠτΒ, που βρίσκεται σε προφανή θεσμική δυσαρμονία με το ρόλο της αλλά και με τα στοιχειώδη κοινοβουλευτικά ήθη.

Αρνείται να λύσει το πρόβλημα με την «παράγκα της δραχμής», που αναπτύχθηκε ως σταθερή (και πρόσφατα ίσως ηγεμονική) συνιστώσα στο κόμμα του. Παζαρεύει με τους ΑΝΕΛ την ποσόστωση της συμμετοχής τους στην κυβέρνηση, επιλέγοντας ως υπουργούς τους «Μπαλαφούτηδες» της ακροδεξιάς πολυκατοικίας. Καταγγέλλει το «Μνημόνιο 3» που φέρει την υπογραφή του, και αναφέρεται ταυτόχρονα στην κυβέρνηση του ως «οχυρό μάχης» που διεξάγει «ταξικές συγκρούσεις» απέναντι στα «μεγάλα συμφέροντα», λες και περιγράφει «θεωρία σταδίων» μιας ημιτελούς επανάστασης. Συμπληρώνει τέλος τη ρητορική του με το άλλοθι των δημοσκοπήσεων, στις οποίες η προσωπική του δημοφιλία μετατρέπεται σε προεκλογικό εργαλείο για την επόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάπως έτσι, προσαρμόζοντας στις δύσκολες συνθήκες της συγκυρίας την εσωκομματική του γεωγραφία, ο πρωθυπουργός ετοιμάζει τη νέα ιδεολογική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ: από το «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» στο  «Μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο». Κι αυτό θα «πρέπει» να γίνει, λέει, επειδή τάχα αυτός είναι ο μόνος εγγυητής του «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς».  Το «Μνημόνιο 3» που έφερε ο κ. Τσίπρας δεν έχει κανένα «ανθρώπινο πρόσωπο». Είναι ένα Μνημόνιο σαν όλα τα άλλα∙ ή μάλλον, λίγο χειρότερο από τα άλλα, και πάντως χωρίς καμία πιθανότητα εφαρμογής από το κόμμα του και από αυτόν τον ίδιο. Τόσο το δημοσιονομικό όσο και το μεταρρυθμιστικό του σκέλος δεν έχει καμία σχέση με το «πολιτικό DNA» του ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη του άλλωστε φροντίζουν να διατυμπανίζουν αυτή την ασυμβατότητα κάθε μέρα, με δακρύβρεχτα σχόλια για το «πραξικόπημα σε βάρος της αριστεράς» και με απίστευτες ανοησίες για το «τέλος της Ευρώπης».

Στην ουσία, όμως, αυτό που διεξάγεται αυτές τις ημέρες είναι μια μεγάλη μάχη στο εσωτερικό της ριζοσπαστικής αριστεράς. Μέχρι να οριστικοποιηθούν οι νέες θέσεις και κινήσεις του κ. Βαρουφάκη, του κ. Λαφαζάνη, της ΠτΒ, αλλά και όλων των επιμέρους κινήσεων, οργανώσεων, συνιστωσών, η χώρα θα περάσει υποχρεωτικά από το πολιτικό μελόδραμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υποτιμώ καθόλου τις εσωτερικές διεργασίες του κυβερνώντος (;) κόμματος αλλά δυστυχώς είναι κι αυτές μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος: του προβλήματος της χώρας. Η κοινωνία και η οικονομία δεν μπορεί να συνεχίζει να παραμένει αιχμάλωτη των εσωκομματικών συσχετισμών του ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη οι προηγούμενοι έξι μήνες διακυβέρνησης έδειξαν ότι το κόστος της καταστροφής υπήρξε δυσανάλογο με την προσδοκία της ελπίδας. Το πρόβλημα της χώρας υπερβαίνει και τον ΣΥΡΙΖΑ και τις «συνιστώσες της δραχμής» και τον πρωθυπουργό.

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που ο κ. Τσίπρας κρύβεται. Κρύφτηκε όταν πέρασε από την «κινηματική» νεολαία στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, υπό την κηδεμονία του (τότε) Αριστερού Ρεύματος. Κρύφτηκε όταν έλεγε πως η χρεοκοπία είναι ένα «παραμύθι με δράκο» και πως το «νόμισμα δεν είναι φετίχ». Κρύφτηκε όταν μετέτρεψε την αγανάκτηση σε ακραία και διχαστική πόλωση. Κρύφτηκε πίσω από το «ΟΧΙ» για να ψελλίσει ένα «ΝΑΙ». Και τώρα κρύβεται πίσω από τους φθαρμένους και απαξιωμένους υπουργούς του για να ενισχύσει τους δικούς του εσωκομματικούς ελιγμούς. Πολλοί θεωρούν ότι αυτά είναι τα προσόντα ενός μεγάλου ηγέτη. Πράγματι, οι λαϊκιστές ηγέτες του παλαιοκομματισμού ακολούθησαν συχνά τέτοιες μεταλλάξεις και μεταμορφώσεις∙ με τα γνωστά αποτελέσματα για τη χώρα. Στη σημερινή συγκυρία, όμως, κανείς δεν δικαιούται να παίζει κρυφτό με τη σκιά του. Ιδίως όταν αυτή η σκιά κρύβει τελικά το καταστροφικό plan B για το μέλλον μιας χώρας.