Ο αστεροειδής τελικά μας χτύπησε...

Του Κωνσταντίνου Ζούλα, Καθημερινή

Ακολουθούν δύο πολιτικές διαφημίσεις:
Η πρώτη: «Στις 26 Ιανουαρίου ένας αστεροειδής θα περάσει κοντά στη Γη. Ο Ηλιος θα ανατείλει στις 7 και 34. Τα μαγαζιά και οι τράπεζες θα ανοίξουν μετά τις 8. Στις 26 Ιανουαρίου οι μηχανές παίρνουν μπρος. Αρχίζουμε την πραγματική διαπραγμάτευση. Επαναφορά κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Επαναφορά αφορολόγητου στις 12.000 ευρώ. Μείωση του φόρου των καυσίμων κατά 30 σεντς το λίτρο. Δημιουργία 300.000 νέων θέσεων εργασίας. Χαράζουμε νέα πορεία μαζί με την Ευρώπη. Στις 26 Ιανουαρίου η ελπίδα έρχεται. Η Ευρώπη αλλάζει. ΣΥΡΙΖΑ». Η δεύτερη: «Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στις 26 Ιανουαρίου. Ζητεί διαπραγμάτευση από το μηδέν. Ναυάγιο στη διαπραγμάτευση. Δεν πιάνει η μπλόφα. Χάνεται η δόση των 7,2 δισ. ευρώ. Πρόβλημα ρευστότητας. Αδεια κρατικά ταμεία. Διακόπτεται η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Στάση πληρωμών. Αγωνία για τις αγροτικές επιδοτήσεις. Ρεκόρ ακυρώσεων στον τουρισμό. Δεν καταβάλλονται οι συντάξεις. Κλείνουν οι τράπεζες. Αγωνία για «κούρεμα» καταθέσεων. Ελλείψεις στα φάρμακα. Εθνικό λουκέτο. Το πώς θα γραφεί η Ιστορία είναι στο χέρι του κάθε Ελληνα. ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ». Το σημερινό σημείωμα θα μπορούσε να ολοκληρωθεί εδώ, καθώς πρέπει κάποιος να είναι πραγματικά ηλίθιος για να μην έχει καταλάβει πλέον ποιοι είπαν προεκλογικά την αλήθεια και ποιοι απεδείχθησαν στην καλύτερη περίπτωση ασυγχώρητα αφελείς και στη χειρότερη εθνικοί εγκληματίες. Διότι εθνικό έγκλημα είναι αυτό που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες έναντι όλων των υγιών ελληνικών επιχειρήσεων που κατόρθωσαν να αντέξουν μια πενταετή κρίση και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να τις καταστρέψει κι αυτές, κλείνοντας τις τράπεζες και υποχρεώνοντάς τις να θέσουν σε αργία τους υπαλλήλους τους μήπως και αποφύγουν το λουκέτο.

Είναι δε πραγματικά απίστευτο ότι ακόμη και χθες ο κ. Τσίπρας επικαλέστηκε στους βουλευτές του ως κεντρικό του επιχείρημα για να ψηφιστεί η συμφωνία να μην ανατιναχθεί το κράτος! Το κράτος! Αδυνατώντας ακόμη και τώρα να συλλάβει ότι για να υπάρχει κράτος, πρέπει να υπάρχει και μια ιδιωτική οικονομία να το συντηρεί.

Καθώς όσα ζούμε δεν ανάγονται πια στη σφαίρα της πολιτικής, αλλά της ψυχιατρικής, ας επιχειρήσουμε μιαν άλλη ανάγνωση στο τι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στον ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς στη χώρα. Αν το σκεφτείτε, από τη Μεταπολίτευση και μετά δεν υπήρξε αριστερό κόμμα (ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ) που να μην ήταν εν τη γενέσει του διχασμένο ή και να μη διασπάστηκε στην πορεία του (με εξαίρεση το ΚΚΕ που από το 1990 επέλεξε συνειδητά να ζει σε άλλο γαλαξία). Σε όλα αυτά τα κόμματα, πάντα από τη μία πλευρά βρίσκονταν οι ονειροπόλοι ενός φαντασιακού συστήματος που δεν απαντάται πουθενά στον πλανήτη παρά μόνον ως κομμουνιστική χούντα και από την άλλη οι εμφανιζόμενοι ως πραγματιστές που ανέκαθεν φαντάζονταν την Ευρώπη με λίγο ή περισσότερο μαρξισμό. Το πιο τραγελαφικό παράδειγμα αυτού που περιγράφω απαντάται σήμερα στη ΔΗΜΑΡ, που εξακολουθεί να έχει τις δύο αυτές τάσεις παρά το γεγονός ότι έλαβε 0,6%!

Τι συνέβη, λοιπόν, τους τελευταίες έξι μήνες; Απλούστατα, ο διαχρονικός αυτός αριστερός διχασμός βρέθηκε για πρώτη φορά στην εξουσία. Με συνέπεια τουλάχιστον ο μισός ΣΥΡΙΖΑ να δει την κομμουνιστική του ουτοπία να συνθλίβεται στον τοίχο της πραγματικότητας. Το γιατί άργησαν έξι μήνες να συνειδητοποιήσουν οι κομμουνιστές ότι δεν μπορούν τελικά να αλλάξουν το σύμπαν το έχει εξηγήσει ο Φρόιντ. Ηταν σαν να πρέπει να εξηγήσεις σε ένα νήπιο που αντιλαμβάνεται μόνο την αρχή της ηδονής ότι υπάρχει και ένας πραγματικός κόσμος ο οποίος έχει κανόνες και περιορισμούς.

Ο τραγικός ήρωας της φαρσοκωμωδίας του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε τραγωδία για τη χώρα ήταν ο Αλ. Τσίπρας. Μην ξέροντας και ο ίδιος σε ποια πλευρά ανήκει όταν είδε τον τοίχο να πλησιάζει, επέλεξε να διαφύγει για λίγο ακόμη από την πραγματικότητα. Με ανενδοίαστα ψέματα κατόρθωσε να μετακυλίσει τον εσωτερικό διχασμό του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν ολόκληρο λαό που κλήθηκε αλληλοϋβριζόμενος να πει ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε ένα ανύπαρκτο δίλημμα.

Ειλικρινά εύχομαι τις επόμενες ώρες να έρθει το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων. Θα έρθει όταν η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς ομολογήσει επιτέλους με την υπογραφή της ότι δεν μπορεί μια χώρα να ζητάει δανεικά από φτωχότερα κράτη για να περνάει εκείνη καλύτερα. Τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε όλοι και θα είναι μεγάλος. Αλλά μάλλον ήταν απαραίτητος για να ωριμάσουμε επιτέλους ως πολίτες.