Ο Σύριζα κι εμείς

Του Παναγιώτη Δημητρακά

Η  παραδοχή ότι η ΔΗΜΑΡ ως αριστερό κόμμα πρέπει να αυτοτοποθετείται στο μπλοκ των δυνάμεων της αλλαγής, απέναντι στις δεξιές συντηρητικές πολιτικές και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και επομένως ενδιαφέρεται για μια νέα διακυβέρνηση της χώρας, σε συνδυασμό με την παραδοχή ότι εναλλακτική διακυβέρνηση δεν γίνεται χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εντελώς διαφορετική εκτίμηση, από “ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας”. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 27%, 4 μονάδες μπροστά από την Ν.Δ., όμως πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να κυβερνήσει; Το κυβερνητικό μπλοκ έστω και αν έχασε 11 μονάδες είναι στο 32%, μπορεί να κυβερνά διότι όταν εκλέχθηκε είχε 43% και γιατί στηρίζεται στο πολιτικό μιντιακό και οικονομικό σύστημα και το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Για να υπάρξει μια νέα διακυβέρνηση χρειάζεται μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία ικανή να ξεπερνά τις δυσκολίες που θα παρεμβληθούν , η οποία βεβαίως δεν υπάρχει και για να δημιουργηθεί χρειάζονται δύο αλληλένδετες προϋποθέσεις, ο προσδιορισμός το χαρακτήρα και του προγράμματος της κυβέρνησης και η πολιτική συμμαχιών. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα το έχει μπροστά της, η δε πορεία θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που θα το αντιμετωπίσει.

Ο κος Τσίπρας είπε «πρέπει να συγκροτήσουμε μια πλατιά δημοκρατική προοδευτική ριζοσπαστική συμμαχία που θα είναι ικανή να διεκδικήσει την αυτοδυναμία στις επικείμενες εκλογές» και αναφερόμενος στο προοδευτικό κέντρο είπε ότι πρέπει να αποφευκτεί η ανασύσταση του, υποσημειώνοντας ότι δεν πρέπει να επαναλάβουμε την ιστορία της ΕΔΑ 1958-61.

Άρα δεν τίθεται  θέμα κυβερνήσεων συνεργασίας, ακόμη και το προοδευτικό κέντρο που ριζοσπαστικοποιείται λόγω κρίσης και την διάλυση της μεσαίας τάξης, θα εκφραστεί υπό την σκέπη μιας ομπρέλας του ΣΥΡΙΖΑ.

Εδώ εγείρονται μια σειρά ζητήματα.

Πρώτον ο ΣΥΡΙΖΑ απεμπολεί  το αίτημα για αναλογικό σύστημα και την κατάργηση του bonus για να διεκδικήσει την αυτοδυναμία.

Δεύτερον θα εντείνει την πόλωση ώστε να μην υπάρξει κατά τη γνώμη του δυνατότητα πολιτικής έκφρασης της προοδευτικής κεντροαριστεράς, ούτε καμίας άλλης αριστεράς, ούτε κυβερνήσεις συνεργασίας.

Όμως η ανάγκη για νέα διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι αποκλειστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά και άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.

Τρίτον ο  ΣΥΡΙΖΑ για ιδεολογικούς και προγραμματικούς λόγους δεν μπορεί να εκφράσει όλες αυτές τις δυνάμεις, που είναι απαραίτητες για την αλλαγή διακυβέρνησης, ούτε μπορεί να εγγυηθεί το χαρακτήρα της κυβέρνησης και του προγράμματος της, λόγω εσωτερικού συσχετισμού δυνάμεων.

Τέταρτον ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτή θα είναι η τελική του επιλογή, συμπίπτει με την επιλογή του κατεστημένου να μην υπάρξει πόλος της προοδευτικής κεντροαριστεράς διακριτής από τις εφαρμοζόμενες κυβερνητικές πολιτικές και κινδυνεύει να διευκολύνει τις δυνάμεις που εργάζονται να δημιουργηθεί μια υγειονομική ζώνη πέριξ του, ώστε να μην υπάρχουν πολιτικές εφεδρείες συνεργαζομένων δυνάμεων διακυβέρνησης.

Ξέρετε το αποτέλεσμα των εκλογών έχει και μια  άλλη ανάγνωση , ότι αρκετοί που ψήφισαν να βγει πρώτο κόμμα το έκαναν για να στείλουν μήνυμα στον Σαμαρά και δεν σημαίνει ιδεολογοπολιτική ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό αποδεικνύεται ακόμη και με την σύγκριση των ψήφων που πήρε στις περιφερειακές με τις ευροβουλευτικές. 

Σε κάθε περίπτωση ας θυμούνται όλοι ότι οι μετρήσεις πριν τις εκλογές ενώ εμφάνιζαν ένα 75% να διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική μόνο ένα 25% συμφωνούσε ως προς την δυνατότητα εφαρμογής της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία αυτό το ποσοστό πήρε.

Όλοι αυτοί οι συλλογισμοί τι αποδεικνύουν ; Ότι όχι μόνο δεν βρίσκεται προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας αλλά κινδυνεύει λόγω επιλογών να μην βρεθεί.

Εμείς η ΔΗΜΑΡ, αν και σωστά βγάζαμε το συμπέρασμα ότι το κεντρικό λάθος της πολιτικής μας τακτικής ήταν ότι στο υπαρκτό δίλημμα , σταθερότητα με συνέχιση της ίδιας πολιτικής από την κυβέρνηση ή αλλαγή πολιτικής δεν προσδιοριζόμασταν σαφώς σε ποιο φάσμα δυνάμεων ήμασταν και αυτοτοποθετούμαστε  πλέον τις δυνάμεις της αλλαγής απέναντι στην κυβέρνηση, πρέπει να δώσουμε την μάχη για την αυτοτελή πολιτική μας παρουσία. Και αυτοτελής παρουσία, δεν είναι ένα ιδιότυπος ελιτιστικός σεχταρισμός,  ούτε η επαναφορά στην μικρή και αμόλυντη ΔΗΜΑΡ,  ούτε προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε  αν το κάνουμε, το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι μια γραμμούλα στο θερμόμετρο του.

Η πολιτική της ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να είναι ένα εκκρεμές που πηδάει από λάθος σε λάθος. Αυτοτελής παρουσία, είναι όντας στο μπλοκ των δυνάμεων της αλλαγής, να προβάλουμε τα φυσιογνωμικά μας και τα προγραμματικά μας χαρακτηριστικά.  Είναι να διαλεχτούμε με τους όμορους χώρους για την συγκρότηση μιας συσπείρωσης προοδευτικής κεντροαριστεράς, διακριτής από τις δυνάμεις που επιμένουν σε μια στρατηγική συμμαχίας με την Ν.Δ. και τις συντηρητικές πολιτικές. Είναι η συγκρότηση ενός πολιτικού σχήματος που θα εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική παρουσία μας, και στις βουλευτικές εκλογές και θα επιβάλλει τις κυβερνήσεις συνεργασίας σε προοδευτική κατεύθυνση. Είναι να δώσει την μάχη εντός του πιο κρίσιμου χώρου της κεντροαριστεράς που δεν μπορεί να αφεθεί ως πρόσθεση στο κυβερνητικό σχήμα και τις πολιτικές του.

Ενιαία κεντροαριστερά δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει , την διαπερνά το ερώτημα συνέχισης της πολιτικής ακραίας λιτότητας στην Ευρώπη και την Ελλάδα, η αλλαγή της με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Έτσι η αυτοτελής πολιτική παρουσία εξασφαλίζεται προσδιοριζόμενη ως δύναμη στην κοίτη των δυνάμεων της αλλαγής και ως τέτοια μαχόμενη για την συγκρότηση της διακριτής προοδευτικής Κεντροαριστεράς, σε ένα δημόσιο διάλογο συμπτώσεων και αντιπαραθέσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ επί του προγραμματικού και των εφαρμοζόμενων προτάσεων.

Το συνέδριο πρέπει να είναι συνέδριο επανίδρυσης, υπό την έννοια της έκκλησης συμμετοχής και όλων που συμφωνούν σε μια τέτοια κατεύθυνση, εξωστρεφές και όχι συνέδριο εσωτερικών συσχετισμών. Μόνο έτσι πιστεύω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε.