Το «παραιτούμαι» τη μία, αλλά «το ξανασκέφτομαι, αφού μου το ζητάτε» την επομένη δεν προσθέτει τίποτα στην ήδη τρωθείσα αξιοπιστία. Οι ηγέτες παραιτούνται και δεν ξε-παραιτούνται. Ο Φώτης Κουβέλης είναι ένας αξιόλογος, σεμνός και μετριοπαθής πολιτικός της ανανεωτικής αριστεράς. Έχει εκλεγεί βουλευτής σε εφτά εκλογικές αναμετρήσεις. Έχει διατελέσει υπουργός. Και τα τελευταία χρόνια, αρχηγός κόμματος. Λογικά είναι χορτασμένος από την πολιτική. Αν αποχωρήσει από την ηγεσία, θα προσθέσει στην προσωπική του αξιοπιστία και στο κόμμα του. Αν μείνει, θα αφαιρέσει. Μπορεί να μείνει ως Κιγκινάτος, όχι πλέον ως αρχηγός. Και να συμβουλεύει τον διάδοχό του. Οι αριθμοί που παραθέσαμε στην αρχή δείχνουν ότι το μικρό αυτό κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς έχει πολύ δύσβατο δρόμο μπροστά του. Χρειάζεται νέα ηγεσία-ατομική και συλλογική-που θα επιλέξει προς τα πού και πώς θα βαδίσει. Αλλιώς, θα αρχίσει αμέσως ο διαμοιρασμός των ιματίων του…Πρώτα οι αριθμοί. Η Δημοκρατική Αριστερά είχε στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 ποσοστό 6,2%. Την περασμένη Κυριακή πήρε 1,2%. Έχασε, δηλαδή, πέντε ολόκληρες μονάδες. Πού πήγαν οι ψηφοφόροι, που της έφυγαν; Σύμφωνα με τα στοιχεία του κοινού exit poll, το 25% (μιάμιση και κάτι μονάδα) προς τον ΣΥΡΙΖΑ, το 23% (κάτι λιγότερο από μιάμιση μονάδα) στο Ποτάμι, το 10% (0,60 της μονάδας) στην Ελιά και 6% (0,37) στη ΝΔ.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τις αιτίες, που οδήγησαν στη συντριβή. Έχουν γίνει πολλές αναλύσεις. Και ας δούμε την ανάληψη της ευθύνης. Στα δημοκρατικά κόμματα η ευθύνη είναι και ατομική και συλλογική. Δηλαδή, μπορεί να την αναλάβει ο αρχηγός ή το ανώτατο συλλογικό όργανο ή και οι δύο μαζί.
Στην περίπτωση της ΔΗΜΑΡ την ανέλαβε ο Φώτης Κουβέλης τέσσερις μέρες μετά τις εκλογές. Ο ίδιος έδωσε μια εξήγηση γι’ αυτό. Την πέμπτη μέρα, όμως, δηλαδή χτες, η Εκτελεστική Επιτροπή και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ζήτησαν να μην επιμείνει στην παραίτησή του. Και τώρα το θέμα θα συζητηθεί στην Κεντρική Επιτροπή. Κι αν κι εκεί δεν βρεθεί λύση, θα πάει στο συνέδριο, τακτικό ή διαρκές. Τι βυζαντινισμοί είναι αυτοί; Παραιτήθηκε, τελικά, ή όχι ο Κουβέλης; Αν παραιτήθηκε, τι νόημα έχουν τα υπόλοιπα; Συγκαλούν συνέδριο, για να εκλέξουν νέο αρχηγό. Αν έχει σκοπό να παραμείνει στη θέση του, δεν χρειαζόταν η παραίτηση. Αρκούσε μια δήλωση ότι θα συγκληθεί συνέδριο και θα θέσει εκ νέου υποψηφιότητα.
Το «παραιτούμαι» τη μία, αλλά «το ξανασκέφτομαι, αφού μου το ζητάτε» την επομένη δεν προσθέτει τίποτα στην ήδη τρωθείσα αξιοπιστία. Οι ηγέτες παραιτούνται και δεν ξε-παραιτούνται. Ο Φώτης Κουβέλης είναι ένας αξιόλογος, σεμνός και μετριοπαθής πολιτικός της ανανεωτικής αριστεράς. Έχει εκλεγεί βουλευτής σε εφτά εκλογικές αναμετρήσεις. Έχει διατελέσει υπουργός. Και τα τελευταία χρόνια, αρχηγός κόμματος. Λογικά είναι χορτασμένος από την πολιτική. Αν αποχωρήσει από την ηγεσία, θα προσθέσει στην προσωπική του αξιοπιστία και στο κόμμα του. Αν μείνει, θα αφαιρέσει. Μπορεί να μείνει ως Κιγκινάτος, όχι πλέον ως αρχηγός. Και να συμβουλεύει τον διάδοχό του.
Οι αριθμοί που παραθέσαμε στην αρχή δείχνουν ότι το μικρό αυτό κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς έχει πολύ δύσβατο δρόμο μπροστά του. Χρειάζεται νέα ηγεσία-ατομική και συλλογική-που θα επιλέξει προς τα πού και πώς θα βαδίσει.
Αλλιώς, θα αρχίσει αμέσως ο διαμοιρασμός των ιματίων του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου