«Συνιστώσες» και επανάσταση κρατικοδίαιτη

Του Γιώργου Βότση, Ελευθεροτυπία, 25.5.13

Το πιο χρήσιμο που διδαχθήκαμε από τους τροτσκιστές στο Λονδίνο, όσοι βρεθήκαμε εκεί στα χρόνια της χούντας και δεν ανήκαμε στα αντιστασιαζόμενα σαλόνια, ήταν πώς να αξιοποιούμε... επαναστατικά το ταμείο ανεργίας του αστικού κράτους προνοίας: Το μισό χρόνο (υπο)αμειβόμενη εργασία και τον άλλο μισό επίδομα ανεργίας και επαναστατική γυμναστική...Με δύο αφορμές το θυμήθηκα τώρα:Την πρώτη μού την έδωσε, συνειρμικά με τις προτάσεις του, ο Αλ. Αλαβάνος, ηγέτης πλέον του «Σχεδίου Β»: Να καταργηθεί η κρατική οικονομική επιχορήγηση στα κόμματα (το είχα προτείνει στο προηγούμενο σημείωμά μου σ' αυτή τη στήλη, στις 11-5-13, επικαλούμενος επαινετικά και τη σχετική ρηξικέλευθη απόφαση στην Ιταλία του Ενρίκο Λέτα). Να μειωθούν οι βουλευτικές έδρες από 300 σε 200. Και να μειωθεί η βουλευτική αποζημίωση στα 1.419 ευρώ μηνιαίως (μιάμιση φορά ο κατώτατος μισθός συν το επίδομα ανεργίας. Αντί γι' αυτή την περίπλοκη αριθμητική, θα μπορούσε, νομίζω, να στρογγυλοποιήσει το ποσόν στα 1.500 ευρώ, όσο περίπου είναι και ο μισθός ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ). Ορθότατα όλα αυτά και πολύ ενδιαφέρουσες οι αμεσοδημοκρατικές καινοτομίες στο πολιτικό σύστημα που εισηγείται ο Αλ. Αλαβάνος (ανακλητότητα βουλευτών με λαϊκή ψήφο, ακύρωση νόμων με δημοψήφισμα, διενέργεια δημοψηφισμάτων με αίτημα του 20% του εκλογικού σώματος κ.ά.). Μοναδική μου ένσταση είναι ότι ο Αλαβάνος τα λέει τώρα και δεν τα θυμάμαι στους προβληματισμούς του, όσο ήταν πρόεδρος του ΣΥΝ ή έστω ευρωβουλευτής, οπότε και θα είχαν άλλη βαρύτητα. Καθ' ότι συνηθέστατο το φαινόμενο στον ευρύ χώρο της Αριστεράς να έχεις τόσο πιο τολμηρά επαναστατικά οράματα όσο μακρύτερα είσαι από τη διαχείριση της (όποιας) εξουσίας...

Δεύτερη και διαρκής αφορμή είναι οι έντονες εσωτερικές διαμάχες στον ΣΥΡΙΖΑ από την άρνηση των περισσοτέρων (από τις... 13 συνολικά) «συνιστωσών» να αυτοδιαλυθούν στην πορεία προς το συνέδριο του Ιουλίου -με κεντρικό στόχο το ενιαίο κόμμα.

Οσο κι αν επιμένει ο βιαστικός να κόψει δρόμο προς την εξουσία Αλ. Τσίπρας ότι το ενιαίο κόμμα «είναι λαϊκή εντολή» κι όσο κι αν καταφέρεται στις χωριστές λίστες κατά την εκλογή των καθοδηγητικών οργάνων «σαν να είμαστε πολλά κόμματα σε συσκευασία ενός», οι αντιδράσεις παραμένουν σφοδρές. Και όχι τόσο για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους -παρά τις διαφωνίες σε θέματα τακτικής και στα «ρεαλιστικά ανοίγματα» του Τσίπρα. Αλλά διότι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, για τις περισσότερες «συνιστώσες» διακυβεύεται η πολιτική επιβίωσή τους.

Και διότι, κοντολογίς, αναιρούνται, με το ενιαίο κόμμα, τα δύο βασικά κίνητρα, που οδήγησαν μικρές οργανώσεις (κοινώς «γκρουπούσκουλα») της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς σε πολιτική συστέγαση με τον Συνασπισμό -για να συμπήξουν το εσωστρεφές μωσαϊκό του ΣΥΡΙΖΑ:

* Πρώτο και κύριο, να έχουν μερίδιο από την κρατική επιχορήγηση στα κόμματα. Μερίδιο μικρό μεν, αλλά ικανό για να τους επιτρέψει να έχουν δικά τους γραφεία και να μισθοδοτούν επαγγελματικά στελέχη. Και

* Δεύτερον, να μπουν στο Κοινοβούλιο από το... παράθυρο. Οπερ και εγένετο. Και δεν ξέρω πόσο αυτό συνέβαλε στο να είναι η τωρινή κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ η χειρότερη που είχε ποτέ η Αριστερά.

Στο προηγούμενο, επαναλαμβάνω, σημείωμά μου (11-5-13) πρότεινα να καταργηθεί η κρατική επιχορήγηση στα πολυδάπανα, σπάταλα και χρεοκοπημένα πολιτικά κόμματα, όπως ζητούν κατά τις δημοσκοπήσεις και οι πολίτες σε ποσοστό 70%. Να καταργηθεί όχι μόνο στο πλαίσιο της όλο και πιο αναγκαίας περιστολής κρατικών δαπανών. Αλλά και ως ένα από τα μέτρα εξυγίανσης του φαύλου πολιτικού μας συστήματος. Πρότυπα προς αποφυγήν στη λειτουργία τους και όχι ζωτικά κύτταρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας υπήρξαν τα δύο κόμματα, που εναλλάσσονταν, ώς χθες, στην εξουσία: εστίες συντήρησης και αναπαραγωγής του πελατειακού κράτους, ήτοι του ρουσφετιού, της ευνοιοκρατίας και της διαφθοράς. Και σε διαρκή σχέση διαπλοκής (ασυμβίβαστης με κάθε έννοια δημοκρατίας) με τα οργανωμένα συμφέροντα, στην αποτροπή της οποίας αποβλέπει δήθεν η κρατική επιχορήγηση.

Τώρα που το ΠΑΣΟΚ σφίγγει αναγκαστικά το ζωνάρι, αφού η κρατική επιχορήγησή του θα πηγαίνει ολόκληρη στις τράπεζες για τα θαλασσοδάνεια, έχουμε και το παράδειγμα πώς οι δαπάνες των κομμάτων μπορούν να καλύπτονται από τα μέλη τους και τους χορηγούς τους, που βεβαίως οφείλουν να είναι φανεροί.

Για τα κόμματα της Αριστεράς το πρωτίστως πολιτικό θέμα (ποια ανεξαρτησία, όντας κρατικοδίαιτα;) έχει και μια ιδιαίτερη ιδεολογική και ηθική πτυχή: Τα επαγγελματικά στελέχη τους, μισθοδοτούμενα από το δημόσιο ταμείο, έχουν κύριο μέλημα να μη χάσουν την καρέκλα και την καριέρα στον κομματικό μηχανισμό: υποταγμένα στην εκάστοτε καθοδήγηση, με αποκλειστική σχεδόν απασχόληση τις εξαντλητικές συνεδριάσεις, συντηρητικοποιούνται και αποξενώνονται από την κοινωνία.

Με τέτοια αλλοτρίωση και με το φετιχισμό του κόμματος, άντε μετά να μιλήσεις για απελευθερωτική κοινωνική δράση και (όσο ακόμη τη θυμόμαστε) για επαναστατική διαπαιδαγώγηση...