Το δράμα των πανελληνίων.

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 22.5.2013

Μια βόλτα στα εξεταστικά κέντρα όπου η γενιά των αποφοίτων δοκιμάζεται καλούμενη βάναυσα, να απαντήσει σε ζητήματα που οι απαντήσεις, ατόφιες και συστηματοποιημένες, είναι θαμμένες κάπου στη χωματερή των τυποποιημένων γνώσεων τους, θα τους εντοπίσει.

Είναι οι γονείς των παιδιών που εξετάζονται.  Για το είδος και τον τρόπο των εξετάσεων δεν θα μιλήσουμε εδώ.  Ούτε και για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο περίγυρος, (σχολείο, δάσκαλοι, πολιτεία, κοινωνικές προκαταλήψεις και στερεότυπα), έχει ετοιμάσει τους νέους αυτούς πολίτες να διαβούν την πύλη της επαγγελματικής τους ζωής.  Βιασμένες ψυχούλες καλούνται, χειραγωγημένες αριστοτεχνικά οι περισσότερες, να συνταιριάσουν τα όνειρα τους στις φιλοδοξίες και «τα πρέπει» όλων εκείνων που αποφασίζουν «γι αυτούς χωρίς αυτούς».

Μεταξύ των οποίων την μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι γονείς.  Αυτοί που θα διακρίνει κανείς κρεμασμένους στα κάγκελα των σχολείων με αλλοιωμένα από την ένταση πρόσωπα, να μετρούν το χρόνο που τρέχει από τη στιγμή που τα «μωρά» τους πέρασαν την πόρτα του εξεταστικού κέντρου, συνταιριασμένος με το τρέξιμο του χτύπου της καρδιάς τους. 

Γιατί στη λέξη «ευθύνη» του γονιού η έννοια της αγάπης περισσεύει.  Μπορεί να έχει κάνει λάθος στις επιλογές του για το μέλλον που δρομολόγησε για το παιδί του.  Μπορεί η κατεστημένη πραγματικότητα να μην αποδέχεται την επιτυχία ως ήσσονος σημασίας ζητούμενο από ότι την ευτυχία.  Όμως όλη η αγωνία χρόνων, από τη στιγμή που ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής κάθε παιδί, συνυπάρχει στο χιλιάδες φορές κατατιθέμενο «θέλω το καλύτερο για το παιδί μου» που κοινότοπα επαναλαμβάνουν.  Και γι αυτό οι δαπάνες, πάντα μεγαλύτερες από αυτές που αντέχει ο προϋπολογισμός της οικογένειας, οι κόποι και ο αγώνας για το κάτι παραπάνω, το άγχος που κρύβεται αλλά (ή ίσως και γι αυτό), συχνά, τσακίζει νεύρα και υγεία, είναι καταστάσεις που δεν εκτιμώνται στο μέτρο που θεωρούνται αυτονόητες.

Όχι ότι της μητέρας που κλαίει όταν το βλαστάρι της έχει χαθεί στην πόρτα του σχολείου όπου οι εξετάσεις, δεν της έχει ξανατύχει.  Ίσα-ίσα άπειρες φορές.  Στα καλά και στα κακά.  Όμως σήμερα είναι κόσμος γύρω της και τη βλέπει.  Και νοιώθει άβολα για την αδυναμία της.  Μέχρι που ανακαλύπτει ότι και ο κύριος παραδίπλα έχει βουρκώσει. 

«Έχω πάρει δέκα μέρες άδεια για να τον βοηθήσω τις τελευταίες μέρες», της λέει για να διασκεδάσει την εντύπωση.  «Είμαστε διαβασμένοι», συνεχίζει «αλλά το πρωί ο καημενούλης έκανε εμετό πριν ξεκινήσουμε.  Ευτυχώς που δεν κατάλαβε ότι κι εγώ, πριν από αυτόν, έκανα το ίδιο.  Ελπίζω να τα πάμε καλά».  Το πρώτο πληθυντικό, δηλωτικό της συμμετοχής και της ευθύνης δεν ξενίζει κανέναν.

«Η Παναγιά να δώσει…», αποκρίνεται η κυρία με το χαρτομάντιλο που σκουπίζει τα δάκρυα και απορεί με τον εαυτό της για την ευχή-προσευχή καθώς δεν ανήκει στους ιδιαίτερα θρησκευόμενους.

Μια παρέα από γονείς σχηματίζεται πίσω από τα κάγκελα της αυλής, κάτω απ’ το δέντρο του πεζοδρομίου που τους σκιάζει.  Κουβεντιάζουν όλοι μαζί, χωρίς σειρά και συνέπεια, συχνά χωρίς να ακούει ο ένας τον άλλο.  Θα μείνουν εκεί μέχρι το τέλος της δοκιμασίας.  Στη διάστημα αυτό οι περισσότεροι δεν θα το κουνήσουν ανεξάρτητα από τις ανάγκες τους.  Έως ότου, αγκαλιά με τα «μωρά» τους που τέλειωσαν, θα ξεκινήσουν για το σπίτι εκτονώνοντας την αγωνία και την πίεση τους με τη συζήτηση για τα θέματα και τις απαντήσεις.  Μέχρι μεθαύριο που το έργο θα ξαναπαιχτεί.  Ένα δράμα σε επανάληψη.