Της Βένας Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών, 6.12.12
«Μπράβο του», είπα. «Μπράβο στον Θέμη Μουμουλίδη, που μέσα σ” αυτό το όργιο του ρατσισμού τολμάει και διασκευάζει για το θέατρο το «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη». Το αυτοβιογραφικό χρονικό του μεγάλου μας συγγραφέα αφορά ,ως γνωστόν, τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί όπου κυρίως Εβραίοι εξολοθρεύονταν με τις γνωστές μεθόδους, που ο μέγας ιστορικός Μιχαλολιάκος σφόδρα αμφισβητεί. Δεν είχαν τότε οι ναζί τους δικούς μας φίλτατους Πακιστανούς, Αφρικανούς και Αλβανούς για να εξασφαλίσουν την καθημερινή τους υγιεινή. Αλλά έστω κι έτσι, σκεφτόμουνα, τη δίνει την απάντηση η παράσταση του «Μπάντμιντον» στους ερωτοχτυπημένους με τη Χρυσή Αυγή συμπατριώτες μας. Αλλωστε δεν είναι και λίγα τα περιστατικά αντισημιτισμού σ” αυτήν την άγια χώρα, λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και εβραϊκά μνημεία βεβηλώνονται και συνθήματα γράφονται. Κι ας μη συνδέονται με την κρίση. Είμαστε ρατσιστές με τα όλα μας. Οχι μόνο για το συμφέρον της τσέπης μας. Διάβασα όμως τη συνέντευξή του Θεμη Μουμουλίδη στην Εφη Μαρίνου, εδώ στην εφημερίδα μας, και προς στιγμήν νόμισα ότι κάτι είχαν πάθει τα μάτια μου. Καθάρισα τα γυαλιά μου και τις ξαναδιάβασα τις δηλώσεις του. Δεν είχε προλάβει καλά καλά να ολοκληρώσει τον αντιρατσιστικό του λόγο και έπεσε στη λούμπα βέβαιος ότι τα αντιμνημονιακά του αισθήματα του εξασφαλίζουν το ακαταλόγιστο. Δεν ταύτισε απλώς τη Μέρκελ με την αναβάθμιση του Γ” Ράιχ σε Δ” (σιγά την πρωτοτυπία, οι μισοί και πάνω Ελληνες, κι ας μην έχουν την κουλτούρα του, το ίδιο πιστεύουν). Αλλά με λογική που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Χίτλερ, απαξίωσε συλλήβδην όλους τους Γερμανούς. «Σκέφτομαι ότι, ίσως, αφορά το DNA ενός λαού. Ο φανατισμός, σε συνδυασμό με την πειθαρχία μπορούν να παράξουν ένα πολύ επικίνδυνο κοκτέιλ» απεφάνθη ο σύγχρονος Αριος.
Δεν είχα βέβαια σκοπό να πάω στην παράστασή του (με ενοχλεί αυτή η νέα μόδα: λίγα τραγουδάκια, λίγα βιντεάκια, μπόλικα συνθήματα και έξω απ” την πόρτα). Αλλα μου έδωσε την άδεια και ο ίδιος ο κ. Μουμουλίδης με την προτροπή του: «Σήμερα ο καθένας πρέπει να μετρήσει με ποιους θα πάει και ποιους θ” αφήσει».
Κι εκεί που νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει με την πολιτική αφέλεια των καλλιτεχνών, με αποτελείωσε, πάλι απο τις δικές μας σελίδες, η Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν. Αυτή μεταφέρει στο θέατρο μια ταινία που θα μου μείνει αξέχαστη, τις «Ζωές των άλλων».
Δεν θέλει συστάσεις, πολλές χιλιάδες Αθηναίοι παρακολούθησαν τα κατορθώματα της Στάζι, το όργιο χαφιεδισμού στην Αν. Γερμανία, τις κατεστραμμένες ζωές. Η καλή μας σκηνοθέτις όμως έπρεπε να τη συνδέσει με το σήμερα.
Δεν το πολυβασάνισε το πράγμα. «Το καθεστώς τού Χόνεκερ ήταν απολυταρχικό» μάς πληροφόρησε. «Τι να πούμε για όσα συμβαίνουν στις Δημοκρατίες;» Τίποτα να μην πείτε, κυρία μου. Γιατί θα σας ακούσει ο προσωπικός σας χαφιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου