Αρης Παλαιοφαρσάλων

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 7.8.12

Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει πέντε μέρες κοσκινίζει. Και είναι γνωστό ότι ο πολιτικός κόσμος, απ' την αρχή της κρίσης, ψιλοκοσκίνιζε τα δεδομένα, αλλά τίποτα δεν έμπαινε στον φούρνο. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, χρειάζονται αποκρατικοποιήσεις, μας έλεγαν οι εταίροι και δανειστές μας. Αλλά εμείς (διά των πολιτικών εκπροσώπων μας) τις μεν μεταρρυθμίσεις τις παραπέμπαμε στις ελληνικές καλένδες, διότι έχουν πολιτικό κόστος, τις δε αποκρατικοποιήσεις ούτε που θέλαμε να τις ακούσουμε. Εμείς είμαστε πατριώτες και δεν θα ξεπουλήσουμε ποτέ δημόσια περιουσία, ήταν η μόνιμη επωδός. Και τι θα είχε συμβεί αν συζητούσαμε με επενδυτές που, π.χ., ενδιαφέρονταν να αγοράσουν το Ελληνικό; Θα το έπαιρναν και θα έφευγαν; Δεν θα έμεναν εδώ, δεν θα επένδυαν σε αυτό, αναλόγως με τις επενδύσεις που θα γίνονταν δεν θα δημιουργούνταν θέσεις εργασίας, δεν θα πληρώνονταν φόροι; Δεν θα ήταν πηγή εσόδων για το κράτος; Αυτό δεν είναι το πρόβλημα του κράτους, να μαζεύει έσοδα από την οικονομική δραστηριότητα επαγγελματιών στην επικράτειά του, με τους κανόνες και τους περιορισμούς που θέτουν οι νόμοι; Και παραπέρα, αυτό δεν είναι η περίφημη ανάπτυξη;

Αυτό είναι. Αλλά άντε και το κατάλαβες εσύ που είσαι πολύ ξύπνιος και πολύ προοδευτικός πολιτικός. Χρειάζεται να το εξηγήσεις και στα μέλη του κόμματός σου. Και να παλέψεις για να το καταλάβουν. Χρειάζεται, επίσης, να παλέψεις απέναντι στην αντιπολίτευση, έτοιμη να αμφισβητήσει ακόμα και τον πατριωτισμό σου. Πολλή κούραση. Γι' αυτό δεν έκανες τίποτα - και κάπως έτσι φτάσαμε, έπειτα από δυο εκλογικές αναμετρήσεις, στο διακεκαυμένο καλοκαίρι του 2012, με τα ίδια διαρθρωτικά προβλήματα που είχαμε και το 2010, αλλά και με την κοινωνία καθημαγμένη.

Ισως γι' αυτό, χθες, όχι μόνο ο Πρωθυπουργός αλλά και οι «επιτηρητές» του, Βαγγέλης Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης μοιάζει να αποδέχτηκαν τις εξηγήσεις του Τάκη Αθανασόπουλου, του έμπειρου προέδρου του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ), ο οποίος εξειδίκευσε στους πολιτικούς αρχηγούς το πρόγραμμα αξιοποίησης ορισμένων από τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου. Είθε, στο εξής, να βλέπουν περισσότερο τον κόσμο με τα δεδομένα της πραγματικότητας και όχι μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των ιδεολογικοπολιτικών κλισέ.

Τι ακριβώς σημαίνει ιδεολογικοπολιτικό κλισέ αντί της πραγματικότητας το δείχνει ανάγλυφα η περίπτωση του ΟΣΕ. Χρειάστηκε πολύς καιρός να κατανοηθεί ότι δεν είναι δυνατόν να επωμίζονται οι φορολογούμενοι το κόστος μιας επιχείρησης που το 2010 ζημίωνε τη χώρα 1,2 δισ. ευρώ τον χρόνο. Οχι τίποτα άλλο, αλλά αν υπήρχε τρόπος αυτό το ποσό να αποδεσμευτεί, η Ελλάδα θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα ανάλογο του «Curiosity» που κατέκτησε τον Κόκκινο Πλανήτη. Αντί Αθήνα - Παλαιοφάρσαλος, Αθήνα - Αρης. Ο Γαλαξίας μάς περίμενε αλλά εμείς καθυστερήσαμε. Ηταν κι ο συνδικαλισμός...