Ο έσχατος αντικοινωνικός εγωισμός

Του Παύλου Αθανασόπουλου, Μεταρρύθμιση, 24.8.12

Η περίπτωση της Ύδρας, με την αναβίωση των κουρσάρικων παραδόσεών της, συνδυασμένων με νεοελληνικό τσαμπουκά και καουμποϊλίκι, είναι δυστυχώς η κορυφή του παγόβουνου. Σε όλους τους τουριστικούς προορισμούς, το 55% των ελεγχθέντων είχαν υποπέσει σε φορολογικές παραβάσεις. Η συχνότερη ήταν η μη έκδοση αποδείξεων. Δυστυχώς, φαίνεται ότι η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή, αντί να μειώνονται, αυξάνονται. Η κρίση, αντί να οξύνει την κοινωνική υπευθυνότητα, έχει οδηγήσει σε έκρηξη της ατομικιστικής ιδιοτέλειας και ανευθυνότητας. Πολλοί, μάλιστα, είδαν την κρίση ως πρόσχημα για να συνεχίσουν την αντικοινωνική συμπεριφορά τους. Πρέπει να καταλάβουμε κατ’ αρχήν ότι η μη έκδοση αποδείξεων, δεν είναι απλή φοροδιαφυγή, αλλά κλοπή των καταναλωτών. Αφού εισπράττεται από τους επιτηδευματίες ο ΦΠΑ, αλλά αντίνα πηγαίνει για τις ανάγκες του κράτους, καταλήγει στις τσέπες τους. Στις συνθήκες που έχει φτάσει η χώρα, η φοροκλοπή, η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή, αποτελούν εγκλήματα κακουργηματικού χαρακτήρα κατά της κοινωνίας. Δεν είναι ηρωική αντίσταση κατά του κράτους, αλλά βίαιη, ανάλγητη και φασίζουσα επίθεση κατά του κοινωνικού συνόλου και ιδιαίτερα κατά των φτωχότερων στρωμάτων.

Τα ποσά που απαιτούνται για τη λειτουργία του κράτους, την κοινωνική

πολιτική, την πληρωμή μισθών και συντάξεων και την εκπλήρωση των

υποχρεώσεων προς τους εταίρους μας, είναι δεδομένα. Η μη είσπραξη των εσόδων του κράτους από φόρους, θα οδηγήσει το κράτος να αναζητήσει πόρους από άλλα μέτρα, που θα πλήττουν τους εργαζόμενους, τους ειλικρινείς φορολογούμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Θα οδηγήσει σε οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, μείωση πραγματικά αναγκαίων κοινωνικών επιδομάτων, έκτακτες εισφορές και χαράτσια επί των δηλωμένων εισοδημάτων και των ακινήτων.

Δυστυχώς, μια μερίδα συμπολιτών μας επιδεικνύει μια συμπεριφορά

που εγγίζει τα όρια της αλητείας. Αντί στις δύσκολες ώρες που περνά η χώρα, να δείχνει κοινωνική αλληλεγγύη, επιδεικνύει τον έσχατο αντικοινωνικό εγωισμό. Και πολλές φορές τον περιτυλίγει με αντιμνημονιακά, εθνικοπατριωτικά και αντιστασιακά ιδεολογήματα.

Και είναι θλιβερό ότι δυνάμεις της Αριστεράς, όπως πολλά στελέχη

του ΣΥΡΙΖΑ, συμπαρίστανται σε αυτούς τους σύγχρονους μαυραγορίτες.

Αλλά τους ενθαρρύνει και μια μικρή μερίδα φιλελεύθερων, με την

απόλυτη απέχθειά της για τους φόρους και την πίστη της ότι όλα θα λυθούν με τη μείωση των κρατικών δαπανών.

Και βέβαια πρέπει να μειωθούν δραστικά οι άχρηστες, παρασιτικές,

αντιπαραγωγικές και ρουσφετολογικές δημόσιες δαπάνες. Όμως, στη μείωση αυτή υπάρχει ένα ανελαστικό όριο, αν θέλουμε να έχουμε ένα στοιχειώδες κοινωνικό κράτος και να μη μεταβληθούμε στην απόλυτη κοινωνική ζούγκλα. Όσο για τους φόρους, ας ρίξουν μια ματιά πώς αντιμετωπίζονται οι φοροπαραβάτες στις φιλελεύθερες ΗΠΑ.

Η κοινωνία πρέπει να καταλάβει το πραγματικό της συμφέρον και να ανοίξει σκληρό μέτωπο με αυτούς τους φοροαπατεώνες. Να τους απομονώσει, να τους ξεμπροστιάσει, να τους κάνει τη ζωή δύσκολη.

Ένα μαζικό κίνημα πολιτών κατά της φοροδιαφυγής, είναι σήμερα αναγκαίο περισσότερο από ποτέ. Αλλά το κύριο βάρος πέφτει στην κυβέρνηση. Πρέπει να δείξει αποφασιστική πολιτική βούληση, να αναμορφώσει και να βάλει τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς να λειτουργήσουν, αναμορφώνοντας ριζικά τη φορολογική νομοθεσία.