Νίκο, grow up!

Της Ρέας Βιτάλη, www.protagon.gr

Αχ βρε Νίκο! Όταν έγραψα το «Νίκος αδελφός Γιώργου Παπανδρέου» για την παρουσίαση του βιβλίου σου, θεώρησα βλακωδώς ότι θα το διάβαζες και κάποιο μήνυμα θα λάμβανες. Πες το ματαιοδοξία, πες το ελαφράδα, πες το αγαθοσύνη, πες το και μαλακία. Τζίφος! Τώρα διάβασα τις νέες σου δηλώσεις. Υπερασπιστής του αδελφού σου. Διάβασα και τον αντίλογο του Καμένου. Ούτε σε γήπεδο. Βγήκαν οι άνδρες τσάρκα. Αχ βρε Νίκο! Θάθελα να σου αφιέρωνα έναν αμανέ. Μακρόσυρτο, θλιβερό, με όλα τα αχχχχ να ξεκολλάνε μέσα από στήθια σαν έμπλαστρο. Αλλά δεν γίνεται να κάνουμε έτσι κουβέντα. Θάθελα να υπήρχε μια λέξη σαν «Γεννήσου!» στην προστακτική. Να σου τη φωνάξω. Αλλά ούτε έτσι γίνεται κουβέντα. Θάθελα να καταφέρω να βάλω αυτά που νιώθω σε μια σειρά για να έχουν έννοια και νόημα οι λέξεις που θ΄αρθρώσω. Δύσκολο πράγμα. Με καβαλάει η τσαντίλα, η σιχασιά, η θλίψη, η οργή, η απογοήτευση μαζί με μια απέραντη βαρεμάρα. Σας βαριέμαι όλους θανάσιμα. Ούτε έτσι όμως γίνεται κουβέντα.

Γαντζωμένος από την εξουσία

Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr, 6.1.12

Πολλοί αντιμετώπισαν «ελαφρά» τον Γιώργο Παπανδρέου και το πλήρωσαν πανάκριβα, με πρώτον τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η παντελής αδυναμία του σε θέματα στρατηγικού σχεδιασμού δεν συνεπάγεται και αδυναμία στην διαμόρφωση τακτικής και κυρίως ίντριγκας. Σε αυτό το θέμα, έχοντας πίσω του μια πλούσια οικογενειακή παράδοση, διαπρέπει. Έτσι και τώρα: μπορεί να βυθίζει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ στην απελπισία, να αναδεικνύεται σε παράγοντα ανωμαλίας εμποδίζοντας φυσιολογικές και στην ώρα τους διαδικασίες με επιπτώσεις όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στην κυβέρνηση, όμως το δικό του αντικειμενικό σκοπό τον επιτυγχάνει. Μένει στη εξουσία του ΠΑΣΟΚ για όσο διάστημα αυτό εξυπηρετεί το ατομικό του συμφέρον. Παραχωρεί μεγαλόψυχα τον «μουντζούρη» της πρωθυπουργικής υποψηφιότητας και της βέβαιης εκλογικής ήττας ενώ θέλει να παραμείνει Πρόεδρος και αυτόκλητος «εγγυητής της ενότητας» ενός κόμματος που «λιώνει» καθημερινά και εξ αιτίας του. Και όπως οι «βάσεις έφευγαν» ενώ υπογραφόταν από τον Ανδρέα συμφωνία παραμονής τους, έτσι και οι συνεχείς διαβεβαιώσεις του Γιώργου Παπανδρέου ότι «δεν είναι γαντζωμένος από την εξουσία» πρέπει να διαβαστούν με αφαίρεση του μορίου δεν.

Η διαπλοκή της εξουσίας

Του Τάκη Mίχα, www.protagon.gr. 5.1.12

Όταν σε μια χώρα οι τράπεζες ζητούν από τους πολιτικούς την γνώμη/αδεια για το που και πως θα διαθέσουν τα χρήματά τους, τότε η χώρα αυτή είναι μερικά εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τον (καλό η κακό) καπιταλισμό. Και όταν επί πλέον τα ΜΜΕ θεωρούν το γεγονός αυτό φυσιολογικό τότε πολύ λίγα πια πράγματα μπορεί να ζηλέψει απ’ αυτή την χώρα ο σύντροφος Κιμ Γιονγκ Ουν. Όπως μαθαίνουμε λοιπόν ο ΔΟΛ ζήτησε από την Εθνική ένα δάνειο. Ουδέν φυσικά  μεμπτό μέχρι εδώ. Και τι κάνει ο Αρχιτραπεζίτης; Στέλνει την αίτηση στους εμπειρογνώμονες έτσι ώστε να κρίνουν αν η πρόταση θα οδηγήσει στην «μεγιστοποίηση του κέρδους» όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε «καπιταλιστικό σκουλήκι» με σεβασμό για τον εαυτό του και τους μετόχους του; Τίποτα απ όλα αυτά. Αντ' αυτού ο Αρχιτραπεζίτης σπεύδει να ζητήσει την γνώμη του Αρχιπολιτικού σχετικά με την σκοπιμότητα του δανείου! Ούτε καν κατά διάνοια δίνεται η δυνατότητα στις «ανάλγητες αγορές» να αξιολογήσουν την πρόταση! Ούτε σκέψη για το που θα πάει η τιμή της μετοχής της τράπεζας όταν μαθευτεί ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι επενδυτικές αποφάσεις!

Ευρώπη χωρίς αλληλεγγύη. Η άδοξη κατάληξη του προγράμματος σίτισης των άπορων πολιτών της ΕΕ

Του Πέτρου Στάγκου, ΝΕΑ, 6.1.12

Μια πικρή γεύση άφησε στην κοινωνία πολιτών της Ευρώπης, λίγο πριν από την εκπνοή του 2011, η πολιτική απόφαση που πήρε το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με την οποία εξασφαλίστηκε για δύο ακόμη χρόνια η χρηματοδότηση του προγράμματος επισιτιστικής βοήθειας στους άπορους πολίτες (PEAD): ενός προγράμματος που για πολλά χρόνια θεωρούνταν η μοναδική ενσάρκωση έμπρακτης αλληλεγγύης της Ενωσης σε μια διάτρητη από τη φτώχεια και τον αποκλεισμό μερίδα του πληθυσμού της. Το πρόγραμμα αυτό δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως αποτέλεσμα της εκστρατείας που είχε οργανώσει ο γάλλος μαχητικός και κωμικός ηθοποιός Colluche. Ο Κολίς, που το 1981 είχε γελοιοποιήσει το γαλλικό πολιτικό σύστημα όταν υπέβαλε υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας εναντίον του Μιτεράν και του Ζισκάρ ντ' Εστέν, ήταν ο εμπνευστής και διαχειριστής, πολλά χρόνια πριν, των περίφημων «εστιατορίων της καρδιάς», στα οποία σιτίζονταν δωρεάν δεκάδες χιλιάδες άστεγοι και άποροι κάτοικοι της γαλλικής πρωτεύουσας.

Για μια νέα Μεταπολίτευση. Από τους πολιτικούς χωρίς ιδιότητες στους πολιτικούς της παραγωγικής Ελλάδας

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 5.1.12

Φαίνεται σήμερα πως ο πιο εύκολος στόχος, εκεί όπου εστιάζονται τα πυρά από πολλές πλευρές, είναι το πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του. Οι κίνδυνοι όμως από τον απόλυτο και κατά βάθος απολιτικό χαρακτήρα που λαμβάνουν τα πυρά γενικά κατά του πολιτικού συστήματος απειλούν τις δημοκρατικές κατακτήσεις του ελληνικού λαού από το 1974 και ύστερα. Η ισοπέδωση της μεταπολιτευτικής περιόδου, οι απλουστεύσεις και οι γενικεύσεις που αφορούν αυτήν και τους εκπροσώπους της συμπυκνώνονται στο σύνθημα «πως η χούντα δεν έπεσε» ακόμη. Οσοι θεωρούν ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της χούντας και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας προσφέρουν τις χείριστες υπηρεσίες στους πολίτες. Οσοι μηδενίζουν τον πλουραλιστικό κοινοβουλευτισμό, έτσι όπως τον ζούμε σήμερα με τις αδυναμίες και τις εμφανείς ανεπάρκειές του, είτε δεν κατανοούν είτε κάνουν ότι δεν κατανοούν πως αποτέλεσμα μιας τέτοιας θέσης τις περισσότερες φορές είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών και ελευθεριών.

Το success story ενός καιροσκόπου.

Δημήτρης Ψαρράς, Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη. 

Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής ακροδεξιάς,
 Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2010, 294 σελ.

Της  Ελίνας Τζανουδάκη,  [The Books' Journal, τχ.15]

Το ότι ο Γιώργος Καρατζαφέρης με τον κόμμα του, τον Λαικό Ορθόδοξο Συναγερμό (ΛΑΟΣ) κινείται στο χώρο της Ακροδεξιάς, δεν θέλει πολλή φιλοσοφία να το διαπιστώσει κανείς. Το παράξενο είναι, ωστόσο, ότι με την κίνησή του να συμμετάσχει με τέσσερα στελέχη του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ο αρχηγός του κόμματος διεκδίκησε θεσμικό ρόλο – τον οποίον, για καιρό, απεμπολούσε ο υποτιθέμενος θεσμικός Αντώνης Σαμαράς. Η Αριστερά επέκρινε και συνεχίζει να επικρίνει το κυβερνητικό βήμα του κόμματος, θεωρεί ότι έτσι το πολιτικό σύστημα νομιμοποιεί τον φασισμό. Υπ’αυτή την έννοια, έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν την υπουργοποίηση του Μάκη Βορίδη και του Άδωνι Γεωργιάδη – το οποίο τροφοδοτεί την Αριστερά με ορισμένα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούνται σήμερα.

Η ελευθερία στο Πειθαρχικό

Του Ηλία Κανέλλη, Athens Voice, 4.2.12

Είναι ελεύθερος ο Τύπος

φτάνει μόνο να μη γράφει.

Γεώργιος Σουρής

Έγινε και αυτό. Ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης ενεκλήθη από συνδικαλιστές απεργούς της ΕΡΤ για τις απόψεις του, τις οποίες δημοσίευσε στην εφημερίδα όπου εργάζεται, και το Πειθαρχικό της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων (ΕΣΗΕΑ), κατά πλειοψηφίαν, απεδέχθη την έγκληση. Ο συνάδελφός μου, σε λίγες μέρες, θα πρέπει να παρουσιασθεί και να δικαστεί για τις απόψεις του, με τις οποίες διαφωνούν συνδικαλιστές της ΕΡΤ. Απαγορεύεται να διαφωνούν συνδικαλιστές της ΕΡΤ με τις απόψεις του Πάσχου Μανδραβέλη; Προφανώς, όχι. Έχουν δυνατότητα να απαντήσουν, συλλογικά ή και ατομικά όσες και όσοι νομίζουν ότι χρειάζεται και μπορούν να αντιπαραθέσουν τις απόψεις τους. Αλλά τότε γιατί δεν το κάνουν, αλλά στέλνουν τον δημοσιογράφο στο Πειθαρχικό, επικαλούμενοι το άρθρο 7 παρ. 1 εδάφ. α («Τα δόκιμα, τακτικά και αντεπιστέλλοντα μέλη έχουν την υποχρέωση: α) Να ασκούν τη δημοσιογραφία ευσυνείδητα και με καλή πίστη, να τηρούν την επαγγελματική αλληλεγγύη και να δείχνουν διαγωγή, συμπεριφορά και ήθος ανάλογες με το λειτούργημα που ασκούν.»)

Μισέλ Ροκάρ: Από το σύστημα ωφελούνται μόνο οι τράπεζες

Le Monde, News247

"Η Ευρώπη είναι στα χέρια των πολιτών και όχι των οικονομικών λόμπι" διακηρύσσουν με άρθρο τους στη Le Monde, ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Michel Rocard και ο οικονομολόγος Pierre Larrouturou. Στο άρθρο τους με τίτλο "Γιατί τα κράτη πρέπει να δανείζονται 600 φορές ακριβότερα από τις τράπεζες;" αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο δύσκολος ο δανεισμός για τα κράτη, την ώρα που οι τράπεζες  εξασφαλίζουν άμεση πρόσβαση σε πακτωλό χρημάτων. Οι Rocard και Larrouturou καλούν τους λαούς της Ευρώπης να πιέσουν ώστε να επιτευχθεί η "μεταμόρφωση" και να βγουν από την "πορεία θανάτου" στην οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή. Μάλιστα προτείνουν έναν τρόπο, ώστε να ανακουφιστούν τα κράτη από τους τόκους, μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και σημειώνουν ότι από το υπάρχον σύστημα ωφελούνται μόνο ορισμένες ιδιωτικές τράπεζες. 

"Οι αριθμοί είναι απίστευτοι! Ξέραμε ήδη από τα τέλη του 2008 ότι ο Τζορτζ Μπους και ο Χένρι Πόλσον είχαν βάλει στο τραπέζι 700 εκατομμύρια δολάρια (540 εκατομμύρια ευρώ) για να σώσουν τις αμερικάνικες τράπεζες. Ένα κολοσσιαίο ποσό.

Μια φαινομενικά «άσχετη ιστορία»: ονοματολάτρες, βατοπεδινά δικαιώματα, ισλανδικές βόλτες

Βατοπέδι 1896

Του Πάνου Θεοδωρίδη, Αγγελιοφόρος, 3.1.12

Η Ελλάδα, ελευθερώνοντας το Αγιον Ορος το 1912, βρίσκει τους πολυάριθμους Ρώσους μοναχούς σε αναστάτωση. Είναι χωρισμένοι σε «ονοματολάτρες» (Imiaslavtsy) και «ονοματοδιώκτες» (Imiabortsy). H ελληνική επικράτηση στο Αιγαίο τούς ενοχλεί. Μισού αιώνος αγώνες, διπλωματικές και στρατηγικές κινήσεις πάνε στράφι. Αγωνίστηκαν να γεμίσουν τον Αθωνα πεπαιδευμένους, αφοσιωμένους καλόγερους, ξόδεψαν τεράστια ποσά σε χρήματα, υπηρεσίες και εξοπλισμό (ακόμη και ειδική ταχυδρομική υπηρεσία διέθεταν στον Αθω από το 1910) και τώρα, ένα βιβλίο με τίτλο Na Gorakh Kavkaza («εκ του Ορους Καυκάσου»), που έγραψε ένας μεγαλόσχημος μοναχός που έζησε ως στάρετς στα βουνά, δημιούργησε μέγα σχίσμα στη Ρώσικη Εκκλησία.

Ο Κέινς τελικά είχε δίκιο. Μέτρα λιτότητας θα πρέπει να ληφθούν αφού πρώτα εδραιωθεί η ισχυρή ανάκαμψη

Του Paul Krugman / THE NEW YORK TIMES, NEA, 2.1.12

«Η ανάπτυξη, όχι η ύφεση, είναι η σωστή στιγμή για λιτότητα». Αυτά έλεγε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς το 1937, καθώς ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ ήταν στη διαδικασία να τον δικαιώσει προσπαθώντας να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό πολύ γρήγορα και βυθίζοντας την αμερικανική οικονομία - που μέχρι εκείνη τη στιγμή ανέκαμπτε σταθερά - σε βαθιά ύφεση. Οι περικοπές των κρατικών δαπανών σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση την αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο. Τα μέτρα λιτότητας θα πρέπει να ληφθούν μόνο αφότου η ισχυρή ανάκαμψη έχει εδραιωθεί. Δυστυχώς, στα τέλη της δεκαετίας του 2010 και στις αρχές του 2011 οι πολιτικοί στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου πίστεψαν ότι ξέρουν καλύτερα και ότι θα πρέπει να επικεντρωθούν στα ελλείμματα - και όχι στις θέσεις εργασίας - παρότι οι περισσότερες οικονομίες μόλις είχαν αρχίσει να δίνουν ενδείξεις ανάκαμψης μετά την κρίση. Ετσι, αντιδρώντας βάσει των αντικεϊνσιανών απόψεών τους κατέληξαν να αποδείξουν και πάλι πόσο δίκιο είχε ο Κέινς.

Η Ελλάδα που αντιστέκεται.

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου

"... η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει." Διονύσης Σαββόπουλος

Κι όμως!

Αυτή η «γλεντζού» Ελλάδα, η Ελλάδα του νταουλιού και των κλαρίνων, η Ελλάδα του τσίπουρου και της ελιάς, η Ελλάδα των ποιητών και των οραμάτων, η Ελλάδα του ακατάβλητου χαμόγελου και της χαράς ήταν εκεί! Παρούσα όσο ποτέ άλλοτε.

Να εξαντλεί τα ντεσιμπέλ της φωνής της άναρθρα μα και τόσο μελωδικά! Να κραυγάζει τα ανεξάντλητα αποθέματα της ελπίδας της κόντρα στην ομογενοποιημένη κατήφεια εγχώριων και εισαγόμενων αυθεντιών. Να εξορκίζει το «κακό» με κυκλωτικούς χορούς Διονυσιακής μανίας σε ήχους τυμπάνων και πνευστών που έρχονται από πολύ μακριά ακούραστοι στην μακρόχρονη διαδρομή τους.

Μια, καλοσυνάτη, γλυκιά παγωνιά, βοηθούσε τη διάθεση αυτών που εκεί έξω, στις πλατείες, τους δρόμους και τις στοές, δάγκωναν αποφασιστικά το ψωμοτύρι, τα κοψίδια και το χαλβά διεκδικώντας τη γεύση που στερήθηκαν καθώς η αδιέξοδη απαισιοδοξία των τελευταίων μηνών τους μπούκωνε με πίκρα το στόμα.

...Κάπου δεν μας τα λέτε καλά, κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας!

Του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Πόλεμος στον Παπαδήμο; Κι εμείς που νομίζαμε ότι ο πόλεμος γίνεται απέναντι στην κοινωνία, με θύματα κιόλας εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους και ημιαπασχολούμενους, "παράπλευρες" απώλειες δεκάδες συμπολίτες μας που αυτοκτόνησαν μην αντέχοντας άλλο τα οικονομικά τους αδιέξοδα, συνανθρώπους μας που χάνουνε βοηθήματα, επιδόματα, συντάξεις, σπίτια, αξιοπ...ρέπεια – και δεν έχει τελειωμό ο κατάλογος του ζόφου και της ντροπής...

Κι εσείς, κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας, αυτό βρήκατε να πείτε, για πρωτοχρονιάτικο μήνυμα: γίνεται πόλεμος στον Παπαδήμο...

Προφανώς, ελπίζω, θα εννοείτε τον βρόμικο πόλεμο των 3 κομμάτων που τον "στηρίζουν", σε αυτή τη δοτή και ελαφρώς μη νομιμοποιημένη κυβέρνηση...

Που κάνουν ό,τι μπορούν για να κερδίσουν πολιτικούς πόντους, και χρόνο παραμονής στην εξουσία, για το κομματικό τους συμφέρον – και διόλου ή ελάχιστα για το "συμφέρον του τόπου", της χώρας, όπως κόπτονται στα "παράθυρα" της τηλεοπτικής μας Δημοκρατίας...

Οι ιδέες του slow στην Τοπική διακυβέρνηση

#Μοχιανάκης Κωστής

Παλαιότερα όταν ήμουν πρόεδρος του Συλλόγου Φίλοι Οίνου και Αμπέλου Κρήτης, που είχε κύριο στόχο την αναβάθμιση της οινικής κουλτούρας στο νησί μας και την προβολή του Κρητικού κρασιού, είχα έλθει σε επαφή με τις ιδέες αλλά και τους ανθρώπους του slow food.Ένα κίνημα που ξεκίνησε από την Ιταλία και απλώθηκε σε όλο τον κόσμο και βρίσκεται στον αντίποδα του fast food.Είναι κρίμα που στη χώρα μας δεν βρήκε ανταπόκριση ως συγκροτημένος φορέας.Όμως, έτσι κι αλλιώς , οι ιδέες του  slow επανακτούν την επικαιρότητά τους στη σημερινή εποχή της κρίσης που στη σκέψη των  ανθρώπων, είτε από άποψη είτε αναγκαστικά, υποχωρεί η απατηλή λάμψη του καταναλωτισμού !
Μπορούν όμως αυτές οι ιδέες να μεταφερθούν και στο επίπεδο της Τοπικής διακυβέρνησης ; Ναί απαντά το παρακάτω κείμενο που παρουσιάζει το κίνημα των "αργών πόλεων".

Με νότα αισιοδοξίας το 2012

Κώστας Μητρόπουλος, ΝΕΑ 30.12.11

Του Γιώργου Καισάριου, www.capital.gr, 2.1.12 

Το πρώτο άρθρο που έγραψα σε αυτή τη στήλη ανέφερε ότι η όποια επιμήκυνση δεν θα μας λύσει κανένα πρόβλημα (διαβάστε: "Θα μας λύσει τα προβλήματα η επιμήκυνση;"). Στη συνέχεια, έχω γράψει άπειρες φορές ότι όλα αυτά τα τερτίπια που σκαρώνουν στην Ευρώπη δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα διότι δεν έχουν καμία λογική. Τα νούμερα του financial engineering απλά δεν επαληθεύονται (διαβάστε: "Ποιος δεν αναμένει ένα κούρεμα;") ”Οι ευσεβείς πόθοι των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ότι μπορεί να βρεθεί μια “συνολική λύση” και ρύθμιση για την Ελλάδα είναι αυταπάτες. Τα περί του να αγοραστεί ελληνικό χρέος από το ταμείο EFSF ή να αγοραστούν με κάποιο μαγικό τρόπο ομόλογα από την αγορά με πιστώσεις που θα εγγυηθούν από κάποιους και όλα αυτά τα τρελά που διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό, δεν στέκουν. Και βέβαια αυτοί που παπαγαλίζουν (ή νομίζουν) ότι αυτό αποτελεί μια λύση για την Ελλάδα, ή δεν αντιλαμβάνονται το πώς δουλεύουν οι αγορές, ή απλά ελπίζουν σε μια τέτοια λύση διότι νομίζουν ότι θα σωθούν.”

Κορνήλιος Kαστοριάδης: Ο μεγάλος φιλόσοφος που εφηύρε το 1968, το 1949

  Επιμέλεια: Ανδρέας Μπελιμπασάκης, http://www.theinsider.gr, 

«Τι θα απομείνει από τη φιλοσοφία του εικοστού αιώνα;»  ρώτησαν τον Γάλλο φιλόσοφο Εντγκάρ Μορέν. “Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη!” απάντησε.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (1922 – 1997), φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές του 20ου αιώνα. Διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ανώτερων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, οι απόψεις του επηρέασαν τους επαναστατικούς κύκλους της εποχής εντός και εκτός γαλλικών συνόρων. Η αναγνώριση του ιδίου όμως άργησε να έρθει, καθώς χρησιμοποιούσε διάφορα ψευδώνυμα (Pierre Chaulieu, Paul Cardan, Marc Noiraud κ.α) από το 1945 εώς το 1970. Αυτό συνέβαινε επειδή ο Καστοριάδης ζούσε υπό το φόβο της απέλασης στην Ελλάδα μέχρι το 1970, οπότε και απέκτησε τη γαλλική υπηκοότητα. Το 1989 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το 1993 επίτιμος διδάκτορας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Αποκλήθηκε «φιλόσοφος της αυτονομίας», υπήρξε συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» και συνιδρυτής του περιοδικού«Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».