Πικρό ποτήρι για τον Σπύρο

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

Η ανακοίνωση της αποχώρησης από τη ΔΗΜΑΡ του Σπύρου Λυκούδη, κατά τη γνώμη μου, ήρθε αργοπορημένα. Ο Λυκούδης είχε την ευκαιρία με μια δήλωση τη νύχτα των ευρωεκλογών να πάρει πάνω του το παιχνίδι στο κόμμα μετά το ταπεινωτικό 1,2%. Κανείς δεν θα του προσήπτε τίποτα - η πολιτική συστηματικής απομάκρυνσης του κόμματος από το προγραμματικό μεταρρυθμιστικό αίτημα στο οποίο είχε επενδύσει ποσοστό 6,2% του εκλογικού σώματος στην αναμέτρηση του Ιουνίου 2012 είχε χρεοκοπήσει. Ο φυσικός εκφραστής αυτής της χρεοκοπίας, ο Φώτης Κουβέλης, ήταν υποχρεωμένος να αναλάβει την ευθύνη του. Ο ευγενικός Σπύρος Λυκούδης ήξερε τι έχει συμβεί. Αλλά δείλιασε. Προτίμησε να κάνει μια δήλωση ακινησίας, ελπίζοντας ίσως ότι το κόμμα είχε ακόμα περιθώριο διόρθωσης πορείας χωρίς να χρειαστεί να απομακρυνθούν και ψυχικά φίλοι και σύντροφοι που, απλώς, είχαν διαφωνήσει στη στρατηγική. Και πράττοντας έτσι, έδωσε το περιθώριο σε πολλές και διάφορες στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης να εκδηλωθούν. Αλλοι για ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ο Φώτης Κουβέλης για την Προεδρία της Δημοκρατίας, όλα τα πρόσωπα γνωρίζουν ότι το 1,2% είναι ένα ποσοστό που δεν μπορεί να λειτουργήσει συνεκτικά. Το κόμμα διαλύεται και η στρατηγική, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι μία: ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Σε αυτή τη συγκυρία, και με την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ να ψάχνει εκ νέου νομιμοποίηση σε ένα συνέδριο που δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο παρά άσκηση εσωστρέφειας και ρεσιτάλ αλληλοσπαραγμού, τι θα μπορούσε να κάνει ο Σπύρος Λυκούδης; Να μείνει και να συνεχίσει, κομπάρσος στη φάρσα; Μπορεί να είναι επιρρεπής στο συναίσθημα, αλλά κανείς δεν μπορεί να του χρεώσει έλλειψη πολιτικής οξυδέρκειας. Η ανακοίνωση της παραίτησής του ήταν μονόδρομος.
Και τότε του την έπεσαν διάφοροι, κατηγορώντας τον περίπου για ανεντιμότητα διότι δεν δίνει την έδρα που πήρε ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Από πού απορρέει ότι έχει υποχρέωση να δώσει την έδρα, παραιτούμενος από πολιτικό κεφάλαιο που ο ίδιος συνέλεξε; Μην ξεχνάμε ότι ως γραμματέας του κόμματος και δεσπόζουσα μορφή μπήκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας για να έχει το πλεονέκτημα απεριόριστων ραδιοτηλεοπτικών εμφανίσεων. Εξάλλου, ο ρόλος του στη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ ήταν καθοριστικός. Οταν το κόμμα αποχώρησε από την κυβέρνηση, υπογράφοντας τη συρρίκνωσή του, ο Λυκούδης αντιτάχθηκε σθεναρά. Στο συνέδριο που ακολούθησε ήταν επικεφαλής τάσης με περίπου 30%. Να δώσει λοιπόν την έδρα ο τελευταίος ανανεωτής, για να τη διαπραγματευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ο επόμενος της λίστας;
Ο Σπύρος Λυκούδης άργησε να γευθεί το πικρό ποτήρι της αριστερής ανθρωποφαγίας. Καθυστέρησε νομίζοντας ότι θα το αποφύγει. Αλλά το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.