Η ανθρωπιστική κρίση των εκατομμυριούχων

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Είναι κάποια πράγματα, όχι τα πιο καθοριστικά ίσως στην ιστορία, που αποκαλύπτουν ωστόσο την κατάσταση, τις επιδιώξεις. Ανάμεσα στις πρώτες ενέργειες για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης» είναι και το πάγωμα των πλειστηριασμών για τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια. Έτσι πρέπει να γίνει, πρέπει να βοηθηθούν όσοι βρίσκονται σε μια άσχημη οικονομική κατάσταση και αδυνατούν να πληρώσουν τη δόση του δανείου. Το σύνθημα όμως «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» είναι σωστό σύνθημα; Γιατί δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, κανείς δεν χαρίζει χρήματα, κάποιοι άλλοι πληρώνουν όσα διαγράφονται. Πληρώνουν οι καταθέτες των τραπεζών εάν χρεοκοπήσουν, πληρώνει η οικονομία που δεν έχει ρευστότητα πράγμα που οδηγεί σε λουκέτα και ανεργία, πληρώνουν οι φορολογούμενοι όταν οι τράπεζες διασώζονται από το κράτος για να μη χαθούν οι καταθέσεις. Όσοι έμειναν άνεργοι, όσοι δεν έχουν εισοδήματα και περιουσία, όσοι έχουν εισοδήματα ελάχιστα, τόσο λίγα που δεν τους επιτρέπουν να πληρώσουν τη δόση τους, χρειάζονται βοήθεια. Οι άλλοι; Οι πολιτικές αποφάσεις δεν είναι ουδέτερες, έχουν πρόσημο, και το υπέρ ποίων είναι συνήθως το δείχνει το ανώτερο όριο. Χρειάζονται προστασία όσοι έχουν οικογενειακή ακίνητη περιουσία 700.000 ευρώ και ετήσιο εισόδημα 70.000 ευρώ; Αν δεν μπορεί να πληρώσει τη δόση του στεγαστικού αυτός που βγάζει 70 χιλιάδες το χρόνο, τότε ποιος μπορεί; Όταν ανακοινώθηκαν τα πρώτα αυτά νούμερα, εγώ έμεινα άναυδος. Δεν είδα όμως καμία αντίδραση, κανένα κύμα αγανάκτησης στην κοινωνία που αντιμετωπίζει την «ανθρωπιστική κρίση». Μήπως ως κοινωνία έχουμε ξεφύγει, μήπως μας μπερδεύει το ευρώ, μήπως αν το πούμε σε δραχμές θα το καταλάβουμε καλύτερα; Ακίνητη περιουσία 240 εκατομμύρια δραχμές και ετήσιο εισόδημα 24 εκατομμύρια. Αυτός δεν είναι νόμος για την ανθρωπιστική κρίση, είναι νόμος για την προστασία των εκατομμυριούχων. Που αναδιανέμει το χρέος εις βάρος όλων, κι αυτών που μαζεύουν με θυσίες κάθε μήνα το νοίκι για να μην τους κάνουν έξωση. Ίσως έτσι καταλάβουμε γιατί η τόσο εύκολη, τόσο αστήρικτη επίκληση της ελληνικής «ανθρωπιστικής κρίσης» σοκάρει τόσο πολύ τον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί αυτό που στον υπόλοιπο κόσμο θα φαινόταν μια ξεκάθαρη ταξική επιλογή, στην Ελλάδα ονομάζεται μέτρο υπέρ των φτωχών.

 Οι ρυθμίσεις για τις 100 δόσεις στα χρέη προς το Δημόσιο είναι εξίσου γενναιόδωρες. Πληρώνεις και διαγράφεται άλλο τόσο από το χρέος. Είναι η καινούργια μορφή περαίωσης. Αυτή που κάναμε χρόνια να καταργήσουμε κατόπιν μεγάλης πίεσης της τρόικας της «νεοφιλελεύθερης». Επειδή δεν δημιουργεί φορολογική συνείδηση, επειδή μεταφέρει το βάρος από αυτούς που δεν πληρώνουν σε αυτούς που είναι συνεπείς. Γιατί πάντα κάποιος πληρώνει, είναι όπως με τον ΕΝΦΙΑ, χρειάζονται 2,5 δις, βάζουν φόρους 4,5 γιατί ξέρουν ότι οι μισοί δεν θα πληρώσουν. Έτσι για άλλη μια φορά πληρώνουν τα συνήθη θύματα, πέρα από τη γενικότερη ζημιά στην οικονομία όπου επαληθεύεται για μια ακόμη φορά το αξίωμα «το κακό χρήμα σκοτώνει το καλό». Οι επιχειρήσεις που χρωστάνε, που δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, οδηγούν στο κλείσιμο τις συνεπείς. Στον γαλαντόμο αυτό νόμο, όμως, υπάρχουν κι άλλα περίεργα. Οι ευνοϊκές ρυθμίσεις επεκτείνονται και στα χρέη πάνω από ένα εκατομμύριο. Ποιοι χρωστάνε εκατομμύρια στο δημόσιο ανενόχλητοι; Είτε αυτοί που έχουν ήδη βάλει λουκέτο, είτε αυτοί που έχουν τον τρόπο επί σειρά ετών να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους χωρίς να τους ενοχλεί κανένας. Οι ρυθμίσεις «κοινωνικής σωτηρίας» είναι στην πραγματικότητα ρυθμίσεις ώστε να μπορέσουν οι γνωστές επιχειρήσεις-ζόμπι να επιβιώσουν, να πάρουν φορολογική ενημερότητα χωρίς προβλήματα, πληρώνοντας μια δόση. Και να συνεχίσουν να παίζουν πολιτικά παιχνίδια προπαγανδίζοντας την «αντιμνημονιακή» χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή. Πόσοι είναι οι φορολογούμενοι που χρωστάνε εκατομμύρια; Μερικές χιλιάδες; Αφού στόχος όλων είναι η φοροδιαφυγή γιατί δεν εκκαθαρίζουν αυτές τις υποθέσεις για να δουν ποιοι έχουν περιουσία και αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους; Οι οριζόντιες ρυθμίσεις δεν είναι ποτέ αθώες, όταν είναι «για όλους» αυτομάτως σημαίνει ότι κάποιοι, χωρίς να έχουν ανάγκη, μεταβιβάζουν το βάρος στους πολλούς.

Συγχρόνως με αυτά τα μέτρα κοινωνικής σωτηρίας για εκατομμυριούχους, ετοιμάζεται και η επιστροφή στην κρατική τηλεόραση του 2009. Ποιος θα πληρώσει το κόστος; Οι πολίτες με αύξηση της εισφοράς. Χρειάζεται μια χώρα σε «ανθρωπιστική κρίση» κι άλλα κανάλια και ραδιόφωνα; Η χώρα που έχει τα περισσότερα κρατικά, δημοτικά, κομματικά, εκκλησιαστικά, της Βουλής, μέσα ενημέρωσης στην Ευρώπη, το κόστος των οποίων βαραίνει το κράτος, δηλαδή τους πολίτες που τα πληρώνουν με τους φόρους τους; Αν έχουμε «κοινωνική γενοκτονία» και «ανθρωπιστική κρίση» τέτοια που πρέπει να δίνουμε δωρεάν ρεύμα στους συμπολίτες μας, πώς γίνεται ταυτοχρόνως να ακριβαίνουμε τους λογαριασμούς ηλεκτρικού;

Αυτά τα τελευταία χρόνια, οι αυξήσεις στους λογαριασμούς ηλεκτρικού, είναι οι μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Προχθές υπογράφτηκε νέα σύμβαση στη ΔΕΗ, η οποία προβλέπει αυξήσεις μεταμφιεσμένες σε «επίδομα καφέ» που αναλογούν με έναν επιπλέον μισθό, συνδικαλιστικά προνόμια όπως «επιδόματα βάρδιας» ανεξαρτήτως φυσικής παρουσίας και κάμποσα ακόμα επιδόματα «ευδόκιμης παραμονής» που για τους πληβείους υπόλοιπους συμπολίτες μας ακούγονται εξωπραγματικά. Αυτό το χρεοκοπημένο κράτος που ψάχνει να βρει λεφτά στα ταμεία των νοσοκομείων και των ασφαλιστικών ταμείων, πώς μπορεί να είναι τόσο πολυτελές και large συγχρόνως για τον εαυτό του;

Αυτή είναι η ιστορία των τελευταίων χρόνων. Τα ισχυρότερα κοινωνικά στρώματα και επαγγελματικές ομάδες έφτιαξαν έναν εξωτερικό εχθρό, τους «ναζί» που «επιβάλλουν» λιτότητα. Δηλαδή που δεν μας δανείζουν άλλο. Ναζί είπαμε ότι είναι, όχι ηλίθιοι, κάποτε θα σταμάταγαν να μας δανείζουν. Κι έτσι, χωρίς τα δάνεια, το κόστος που συνεπάγεται η διατήρηση του προ χρεοκοπίας μοντέλου διαβίωσης των πιο προνομιούχων μεταφέρθηκε στα ασθενέστερα στρώματα που πληρώνουν για όλους μέχρι τελικής εκμηδένισης. Όσοι υπερασπίστηκαν τα ασθενέστερα στρώματα ονομάστηκαν μερκελιστές και προδότες. Όσοι υπερασπίζονται τους κερδισμένους του άδικου και χρεοκοπημένου συστήματος ονομάστηκαν πατριώτες και φίλοι του λαού. Όπως βλέπουμε όμως τώρα πια, όσο κι αν αλλάξουμε τη σημασία των λέξεων και την ονομασία των συμφερόντων, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.